ที่ต้องจ่าหัวกระทู้แบบนี้ก้เพื่อเตือนสติสมาชิกให้ละลึกรู้ถึงบรรยากาศสมัยพุทธกาล
ว่าการถกเถียงเรื่องหลัธรรมนั้นเป็นเรื่องที่ผู้เจริญแล้วในสังคมอินเดียมีมาก่อนพุทธกาลเขาปฏิบัติกัน
พุทธองค์และลูกศิษย์ของท่านก้โต้วาทีแสดงหลักธรรมจนเจ้าลัทธิหรือศิษย์เอกลัทธิอื่นของเขาเกิดความเลื่อมใส
การถกเถียงกันแบบผู้เจริญเขาใช้หลักการโต้วาทีมีการยกเหตุผลและอุทาหร(ตัวอย่างเช่น..)มาสนับสนุน
การจะล้มเสนอญัตติ(กระทู้)ของฝ่ายตรงข้ามก็แค่แสดงเหตุผลที่เป็นข้อยุติแล้ว
เช่นพระสูตรหรือข้อพิสูจน์อ ื่นๆที่มีข้อยุติแล้วมาแสดงมาหักล้างหรือพิสูจน์ได้ว่าอุทาหร(ตัวอย่าง)
ที่เขาเสนอมานั้นไม่สอดคล้องกับเหตุผลก็ล้มญัตติเขาได้แล้วเหมือนกัน

ดังนั้นคนที่จะโต้วาทีได้จะต้องรู้จริงและแม่นยำในการใช้เหตุผลและการยกอุทาหรประกอบด้วย
แต่น่าเสียดายห้องศาสนาวันนี้ใช้หลักการโต้วาทีกันน้อยลงหลายคนหันไปใช้หลักการแซววาที
ผมมองแล้วสัมผัสได้ถึงคุณภาพที่ลดลงภาษาปัจจุบันที่เขาใช้กันว่า"ตรรกวิบัติ"คือเป็นการหลักใช้หลักของกูแทนเหตุผล
คนที่ผมเคยโต้วาทีด้วยก็มีคุณเซนคุณคันโตคุณวงกลมคุณเฉลิมศักดิ์คุณขงเบงคุณอิ่มที่พอจำได้นะเพราะผมออกจากห้องนี้ไปเกือบปี
ผมชื่นชมว่าเป็นผู้แม่นในเหตุผลและการยกอุทาหรคุยแล้วไม่เสียดายเวลาครับ