โอโนเดระ ริทสึ อายุ 25 ทายาทของสำนักพิมพ์ชื่อดัง ด้วยความที่ชอบอ่านมาแต่เล็กแต่น้อย เมื่อเรียนจบเป็นบัณฑิตหมาด ๆ ก็ได้โอกาสเข้าทำงานในบริษัทซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัว แต่กระนั้นเสียงติฉินนินทาลอยตามลมมา ว่าที่เจริญก้าวหน้าทุกวันนี้ ก็ภายใต้ปีกของบิดา เซนเซย์ที่มีชื่อเสียงภายใต้การดูแลของเจ้าตัวที่อยู่ในตำแหน่งบรรณาธิการเล่ม (แผนกวรรณกรรม) ผู้มีชื่อเหล่านั้นจะตกมาถึงมือเด็กมือใหม่เช่นนั้นได้อย่างไร หากไม่ใช่การใช้ "เส้น" เพียงเท่านี้โอโนะเดระ ผู้หัวดื้อ อ่อนไหว และ ตรงไปตรงมา บวกกับวัยผู้ใหญ่ช่วงต้นอายุราว 25 ที่ต้องการเป็นที่ยอมรับ ก็ไม่รอช้าที่จะก้าวออกมา พยายามสร้างที่ทางของตัวเองในแวดวงเดิม แวดวงน้ำหมึก

กับประสบการณ์บรรณาธิการเล่ม 3 ปี กับสำนักพิมพ์ยักษ์ใหญ่ และ ภูมิหลังฐานะที่ไม่ใช่ no name โอโนะเดระได้ที่ทำงานใหม่ในสำนักพิมพ์อย่างที่คาดหมายไว้ แต่เรื่องราวกับพลิกล็อกขนานใหญ่ เมื่อตำแหน่งงานที่มารุคาวะ ไม่ใช่แผนกวรรณกรรมอย่างที่ตั้งใจ แต่กลับไปจบลงที่แผนกโชโจมังงะ (การ์ตูนตาหวาน) หนังสือคืองานศิลปะ และ งานศิลปะในสายตาโอโนเดระ คือ กระดาษอาร์ต หนังสือปกแข็ง จัดพิมพ์เป็นเล่มปราณีต ควรค่าแก่การสะสม เขาไม่ได้ดูถูกมังงะหรอกนะ แต่ไอ้เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ สกรีนโทน แสงฟรุ้งฟริ้งวิ้งว้าว อะไรพวกนั้น เขาไม่ถนัดเอาซะเลย



สาว OL ที่นำทางเขาไปกองบรรณาธิการนิตยสารรายเดือนอย่างเอเมอรัลถึงกับหัวเราะ หากเป็นเมื่อปีก่อนนั้นล่ะใช่ เอเมอรัลเคยเป็นรอยโหว่ของสำนักพิมพ์มารุคาวะ แต่เมื่อบรรณาธิการบริหารคนปัจจุบันเขามารับตำแหน่ง เขากอบกู้เอเมอรัลให้เป็นหัวนิตยสารที่ทำกำไรภายใน 1 ปี จากตัวห่วยกลายเป็นตัวท็อปไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งไปกว่านั้นบรรณาธิการแถวหน้าของแผนกนี้ยังเป็น "ผู้ชาย" ล้วน ๆ แล้วแบบนี้จะว่าเป็นทางตันของอาชีพได้อย่างไร



คนจะซวยอะไรก็ฉุดไม่อยู่ ... วันทำงานวันแรกดันอยู่ในช่วง war zone ของแผนกพอดี โอโนะเดระจึงตกอยู่ในสมรภูมิซอมบี้บรรณาธิการที่โทรมยิ่งกว่าศพเดินได้ เมื่อต้อง manage ต้นฉบับและวิ่งสู้ฟัดกับโรงพิมพ์ แล้วความซวยก็กลายร่างเป็นหายนะเมื่อบรรณาธิการบริหารซึ่งเป็นหัวหน้ากองยังเป็นคนนิสัยเสียไร้ที่ติ มาถึงมองหน้าก็หาว่าไร้ประโยชน์เสียแล้ว



ทาคาโนะ มาซามุเนะ มองเด็กใหม่ด้วยความขัดใจ war zone week แบบนี้ เหนื่อยแทบจะไม่ได้นอนอยู่แล้ว จะส่งคนใหม่มาทั้งที ให้มีประสบการณ์หน่อยก็ไม่ได้ ยิ่งได้รู้ว่าทำอะไรมาในหัวยิ่งคิดว่า "ไร้ประโยชน์"  ว่าแต่หมอนี่หน้าตามันคุ้น ๆ ไหม ? ทำไมเหมือนติด ๆ อยู่ในหัว ไอ้หน้าตาบ๊องแบ๊วกับความรู้สึกตรงไปตรงมาไม่เคยระงับได้ นี่มันเคยเจอที่ไหน แต่ยังไงก็เหอะ เด็กคนนี้ ... ไม่น่าจะอยู่ได้นาน นอกจากความเป็นมือใหม่แล้ว อีกเรื่องที่เห็นได้ชัด คือ ใจ ... ไม่รู้จะอยู่กับงานที่อยู่ตรงหน้าได้นานเท่าไหร่ อยากอยู่วรรณกรรมแต่ดันถูกส่งมาโชโจมังงะ มันจะได้สักกี่น้ำ



แต่เมื่อได้เจ้านี่มาเป็นลูกน้อง ถึงไม่เป็นก็ต้องหัดกันละนะ พาแผนกติดปีกมาได้ปีหนึ่งแล้ว performance จะตกต่ำลงได้ยังไง แถมดูท่าแล้วอีกฝ่ายก็น่าจะจริงจังตั้งใจอยู่ไม่น้อย ถึงจะเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ แต่ถ้ามันเป็น "งาน" ก็ดูกระตือรือร้นดี ถ้าลองอ่านมังงะ 100 เล่มข้ามคืนได้ และ ยังนั่งท่องรายชื่อหนังสือในสต็อกอีก เอ๊ะ ... อะไรนะ เคยอ่านหนังสือทั้งห้องสมุดเป็นงานอดิเรกตอนมัธยมปลายเรอะ






แม้แต่ทาคาโนะเองตอนนั้นคงไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป และ ทำไมต้องพูดแบบนั้น 10 ปีได้ผ่านไป กับ ความเข้าใจผิดทั้งสองฝ่าย หลังจากมีสัมพันธ์กันลึกซึ้งเด็กน้อยนิสัยน่ารักบ๊องแบ๊วใส ๆ วัยรุ่นชอบคนนั้น ถามเขาว่าเราเดทกันใช่ไหม รุ่นพี่รักผมบ้างไหม เขาถึงกับหัวเราะ และ หลังจากวันนั้น  เจ้านั่นก็หายไป โดยที่เขาไม่รู้แม้แต่ "ชื่อจริง" ชีวิตส่วนตัวพังทลายเมื่อการจากไปของรึทสึ และ ปัญหาทางบ้านรุมเร้าเข้ามาพร้อมกัน



ช่องว่าง 10 ปี ทำให้อะไร ๆ เปลี่ยนไปมาก พ่อกับแม่หย่ากันเขาเปลี่ยนนามสกุล เจ้าเด็กคนนั้นจากหนุ่มน้อยขี้อาย กลายเป็นเด็กหนุ่มที่กระหายชัยชนะและความทะเยอทะยาน แต่ก็ยังมีความหมกมุ่นไม่หมั่นใจ แถมขี้โวยวาย และ ช่างโมโหอีกด้วย กาลเวลาลบเลือนรอยสัมผัสแห่งรักครั้งแรกไป ทาคาโนะ และ ริทสึ จึงเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย และ ต้องทำความรู้จักกันใหม่



ทาคาโนะไม่ใช่หนุ่มเย็นชาหน้าเฉยคนเดิม บัดนี้เขาคือบรรณาธิการบริหาร คล่องงาน ปากร้าย เหลี่ยมคมแพรวพราว โอโนะเดระไม่ใช่หนุ่มน้อยนิสัยอ่อนหวานน่ารัก แสนจะขี้อาย และ ใสซื่ออีกแล้ว เขาโตขึ้น กล้าหาญขึ้น แม้จะขาดความมั่นใจอยู่บ้าง หากก็แฝงไว้ด้วยดวงตาดื้อดึง และ พร้อมลุยทุกอย่างทุกประการเพื่อให้ได้รับการยอมรับ



แต่แล้ว ... ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อทั้งทาคาโนะและโอโนะเดระ ได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว "ความประทับใจ" ใน "รักแรก" นั้นมันยังไม่ได้หายไปไหน และมันยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเมื่อได้ทำความรู้จักกับตัวตนใหม่ในปัจจุบัน สำหรับโอโนะเดระแล้ว หากจะเทียบกันทาคาโนะซังในวันที่พบกันครั้งแรกเปรียบเหมือนงานวรรณกรรม สูงส่ง สูงค่า และ ควรแก่การเทิดทูน ทำให้เขาต้องแหงนหน้ามองด้วยความเขินอาย  สำหรับวันนี้เวลานี้ทาคาโนซังก็เหมือนมังงะ ... มันอาจไม่ใช่งานศิลป์ที่เคยคิดฝันมาตั้งแต่แรก หากสุดท้ายเจ้าตัวก็เข้าใจจนได้ว่ามันเป็นอีก "ศาสตร์" หนึ่งที่ประกอบด้วยสีสันลวดลายและมีคุณค่าไม่ได้แพ้งานวรรณกรรมที่เป็นรักแรก ส่วนทาคาโนะเอง ภาพของโอโนะเดระที่เขาเห็นไม่เคยชัดเจน เหมือนหนังสือซักเล่มที่ทั้งอ่านยากทั้งอ่านง่ายในคราวเดียว กลายเป็นหนังสืออีกเล่มที่ตรงจัดชัดเจน มีเส้นสายจัดจ้านของสีสันและอารมณ์ มีความง่ายมีความยากเหมือนกันกับที่แล้วมาเพียงแต่คนละแบบ

หากไม่ว่าจะเป็นหนังสือเล่มไหนประเภทอะไร มันก็คือ "หนังสือ" เหมือน ๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นวันนั้นหรือวันนี้ จะเป็นรักครั้งแรก หรือ เป็นรักครั้งท้ายสุด ณ จุด ๆ นี้ ทุกอย่างที่ว่ามาก็อยู่ในคน ๆ เดียวกัน





ป.ล.
1.  เมะนี้ Y นะ (แต่มังงะน่าจะฮาร์คอร์กว่า)
2. ชอบมากเรื่อง slice of life ในเรื่องนี้ โดยเฉพาะ inside เรื่องมังงะ ทัศนคติด้านการทำงานได้ใจมาก เรียกว่าทำเป็นพล็อตละคร(ที่ไม่ต้อง Y) ก็ได้ สบาย ๆ จะเรียกว่าเป็นพล็อตละครอาชีพก็ยังได้เลยนะ