เพื่อนๆทุกคนคงเป็นแบบเราเนอะสงสารขอทานที่แก่ๆเห็นทีไรรู้สึกไม่ดี ก็นึกน้ะลูกหลานเขาหายไปไหนทำไมไม่ดูแล เราก็แค่เด็กม.ต้นเงินทองไม่ได้เยอะอะไรแถมที่บ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยแค่พอมีพอกินเราจะต้องเดินผ่านตลาดเวลาไปเรียนจะเจอคนแก่ๆมาขอเงินสงสารเขามากอ้ะก็จะให้เขาถ้าเรามีเศษ5 บาท10 บาทก็ให้เขาไปเพราะเรานึกว่าคือเรากลับบ้านเราก็มีข้าวกินมีพ่อแม่มีครอบครัวรออยู่ที่บ้านแต่เขาอาจจะไม่มีใครไม่มีอะไรกิน เราสัญญากับตัวเองเลยว่าต่อให้เราจนแค่ไหนจะไม่มีวันให้คนในครอบครัวเราไปทำแบบนั้นเลย อยากให้คนขอทานแก่ๆมีคนมารับไปดูแลบ้างเนอะ