อยากปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องโรคขี้สงสารมากๆค่ะตอนนี้ตัวเองมีปัญหาในการสงสารสิ่งรอบๆตัวไม่ว่าจะเป็นคนแก่เด็กคนชราหมาแมวหรืออะไรก็แล้วแต่บางทีมันนอนอยู่มองมดมองยุงหรือมองสัตว์เล็กๆก็สงสารมันไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันพ้นทุกข์แล้วก็นึกสงสารตัวเองด้วยไม่รู้ว่าจะทำยังไงบางทีมองลูกก็สงสารลูกมองพ่อมองแม่มองความชราก็สงสารไปหมดตัวเองจะเป็นโรคจิตไหมคะไม่รู้จะปรึกษาใครดีคนข้างๆเขาก็มองว่าเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับเราไม่ปกตินะคะเรารู้สึกว่าตัวเราเองที่สงสารเกินไปจนกระทั่งทำให้ตัวเองไม่มีความสุขบางทีเราคิดว่าตัวเราเองเกิดผิดที่ผิดทางหรืออย่างไรอาการแบบนี้มันคืออะไรคะมีทางแก้หรือเปล่าจะให้หยุดสงสารคงจะไม่ได้แถมมันชอบจินตนาการไปว่าถ้าเกิดขึ้นแบบนี้แบบนั้นกับเขาจะทำอย่างไรเรารู้สึกไม่ดีเลยทำยังไงดีคะถึงจะหายเป็นแบบนี้เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วจนตอนนี้อายุ 40 ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันหายบางทีเงินตัวเองมีอยู่ในกระเป๋า 40 บาทควักให้ขอทานหมดเลยค่ะเดินกลับมาบ้านต้มมาม่ากินและคิดว่าไม่เป็นไรพรุ่งนี้เราก็หาได้ทำยังไงดีคะทุกวันนี้ไม่อยากออกจากบ้านเลยค่ะอยากจะอยู่แต่บ้านออกไปเห็นคนนู้นคนนี้ก็สงสารใครพอมีคำแนะนำตอบด้วยนะคะ