ให้ 9/10 หนัง Comedy-Romance ว่าด้วยเรื่องราวของโลกในอนาคตที่หากคุณโสดเมื่อไหร่ คุณจะต้องถูกส่งตัวเข้า The Hotel ทันทีเป็นเวลา 45 วัน เพื่อทำการหาคู่ระหว่างคนโสดด้วยกันเอง ซึ่งถ้าหาคู่ไม่ได้ภายในเวลาที่กำหนด คุณก็จะถูกเปลี่ยนให้เป็นสัตว์ชนิดใดก็ได้ตามแต่ที่ตัวเองต้องการ ซึ่ง David (Colin Farrell) ก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องมีเหตุทำให้เขาต้องหนีออกมาจาก The Hotel ไปรวมกลุ่มเข้ากับเหล่าคนโสดภายในป่า และก็ต้องพบว่าบางทีเขาอาจจะหลีกหนีความโสดไม่ได้ก็ได้

หนังเรื่องนี้คว้ามาถึง 3 รางวัลจากเทศกาลหนังเมืองคานส์ 2015 คือรางวัล Jury Price (สำหรับผู้กำกับ) , Palm Dog (สำหรับสุนัขที่รับบทเป็นพี่ชายตัวละครหลัก) และ Queer Palm (ที่มีการพูดถึงเรื่องกลุ่มคนรักร่วมเพศ) โดยเป็นผลงานของผู้กำกับสายรางวัลสัญชาติกรีซ Yorgos Lanthimos จาก Dogtooth (2009) ที่เคยคว้ามาถึง 17 รางวัลจากเทศกาลต่างๆ รวมไปถึงการเข้าชิงรางวัล Oscar ในปี 2011 ด้วย และ Lobster ก็คือหนังเรื่องแรกของเขาที่มีการเล่าเรื่องและมีบทพูดเป็นภาษาอังกฤษ



สิ่งที่ทำให้หนังเรื่องนี้น่าสนใจคือ วิธีการถ่ายทำ ที่ทั้งเรื่องถ่ายทำด้วยแสงจากธรรมชาติ (ยกเว้นฉากกลางคืน) ทุกตัวละครไม่มีการแต่งหน้า และทำการถ่ายเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงเรียงไปจากต้นจนจบ เพราะฉะนั้นตัวละครในแต่ละสถานที่จะไม่มีการพบเจอกันก่อนเลย จนกว่าจะได้เจอกันในบทจริงๆ แถมนักแสดงแต่ละคนก็รู้เรื่องเท่าที่ตัวละครในเรื่องรับรู้แค่นั้น

แต่ที่มันทำให้หนังเรื่องนี้น่าสนใจยิ่งไปกว่าการถ่ายทำก็คือ ไอเดียและประเด็นของหนัง ที่เรียกได้ว่า กล้าหาญ แปลกใหม่สร้างสรรค์มาก และให้อะไรมากกว่าการชมเพื่อความบันเทิงอย่างเดียว เพราะหนังเสียดสีสังคมได้อย่างตลกและแสบเหลือเกิน

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่านิยมกรอบของสังคมในปัจจุบันที่บังคับอย่างกลายๆให้ทุกคนต้องมีคู่ หากใครไม่มีคู่ในวัยอันควรก็อาจจะถูกมองเป็นรื่องแปลกและเร่งให้รีบมีคู่ โดยเราจะเห็นในหนังว่าจะมีการหว่านล้อมด้วยวิธีต่างๆมากมายให้มองว่าการมีชีวิตคู่นั้นย่อมดีกว่าการอยู่คนเดียว รวมไปถึงการเร่งให้รักกันภายใต้ข้อจำกัดของเวลาและสถานที่ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วมันก็ไม่จำเป็นเสมอไปไง ถ้ามีคู่แล้วไม่ดี ยังไม่ถูกใจ ก็สู้อยู่เป็นโสดไม่ดีกว่าหรอกหรือ อีกทั้งเวลาและสถานที่ก็ไม่สามารถควบคุมให้เกิดความรักได้ เพราะหากมันจะเกิดก็คือเกิด ใช่คือใช่ ไม่ใช่คือไม่ใช่

จะเห็นว่าโลกที่ในหนังเรื่องนี้สร้างขึ้นมาจะไม่มีตัวเลือกให้เลือกมากนัก แบ่งแยกคนออกเป็นแค่คน 2 กลุ่มอย่างชัดเจน คือ คนมีคู่ และคนโสด อะไรที่ไม่ชัดเจนไปทางใดทางหนึ่งจะไม่มี มีได้แค่ไม่ซ้ายสุดก็ขวาสุด ห้ามมีตรงกลาง ซึ่งหนังสื่อให้เห็นออกมาให้เห็นในรูปแบบของการเลือกความชอบทางเพศ ขนาดไซด์ของรองเท้าของตัวละครหลัก และสังคมของคนทั้ง 2 กลุ่มนั่นแหละ



หนังยังกัดจิกนิสัยของผู้ชายอีกต่างหาก ว่ามักเลือกผู้หญิงจากรูปลักษณ์ภายนอกก่อน เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการจึงต้องแสร้งโกหกในตอนต้นว่ามีบางอย่างที่เหมือนหรือคล้ายกับผู้หญิง เพื่อให้ผู้หญิงเกิดความชื่นชอบตกลงปลงใจ แต่ท้ายที่สุดแล้วคนที่ทนได้ก็ทนไป แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่งที่น่าจะเป็นส่วนใหญ่ที่ทนไม่ได้ คิดว่าได้ความรักมาแล้ว ก็เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ไม่งั้นคงไม่มีผู้หญิงบ่นๆกันว่า “เธอเปลี่ยนไป” ส่วนผู้หญิงขี้เหร่ที่อาจจะมีดีที่จิตใจก็เป็นได้ ก็มักจะถูกมองข้ามละเลยไปเป็นเหมือนอากาศธาตุ และเป็นคนที่ต้องเจ็บปวด แต่บอกเลยผู้หญิงเราทุกคนต่างก็ต้องเจ็บปวดเป็นเรื่องปกติ ไม่มากก็น้อยแล้วแต่คน

ถ้าถามว่าเป็นหนังที่ทำให้คนโสดต้องอิจฉาตาร้อนไหม ขอตอบว่า “ไม่เลย” เพราะจะว่าไปแล้วมันเป็นหนังที่หัวออกขบถขวางโลกอย่างร้ายกาจ เสียดสีคนโสดอีกจำพวกหนึ่งที่นอกจากโสดแล้วไม่อยู่เฉย แต่ยังที่ขี้อิจฉา เห็นคนมีคู่เป็นไม่ได้ ต้องขัดขวาง ทำลายให้กลายเป็นโสด หรือแท้จริงแล้วพวกเขาอาจจะเข้าใจสัจธรรมในเรื่องความรักและยอมรับความจริงได้มากกว่า กันแน่นะ แต่แค่บางครั้งมันอาจจะดูขวางโลกและทำร้ายจิตใจคนอื่นไปเสียหน่อยเท่านั้นเอง หรือเปล่า



ในโลกที่หนังได้สร้างขึ้นนั้น การมีคู่ครองได้จะต้องเกิดจากการที่ทั้งคู่มีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน โดยมักเน้นจากทางกายภาพเป็นหลัก เช่น คู่ที่ร้องเพลงเก่งเหมือนกัน เล่นดนตรีเก่งเหมือนกัน เล่นสกีเหมือนกัน ขากระเผลกเหมือนกัน เป็นต้น ซึ่งเมื่อดูจากสีหน้าแววตาก็ไม่ได้เหมือนจะรักกันจริงๆเสียเท่าไหร่ เหมือนแค่มีคู่ไปอย่างงั้นๆ สิ่งที่หนังจะสื่อก็แค่เพียงที่ว่า การที่คนเรารักกัน มันไม่จำเป็นที่จะต้องมีอะไรที่เหมือนกันเสมอไป ทุกคนไม่เหมือนกัน การที่จะแตกต่างกันก็เป็นเรื่องธรรมดา ไม่จำเป็นต้องสรรหาสิ่งที่มีสิ่งที่ชอบเหมือนกันเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน เพราะการที่เรามีความรักให้แก่กันและกัน นั่นก็เป็นการเพียงพอแล้ว

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หนังก็แสบด้วยการหักล้างทุกอย่างในส่วนที่ดูเหมือนจะสวยงามไปด้วยการบอกว่า “รักแท้มันไม่มีจริงหรอก!!!” ทุกคนต่างเห็นแก่ตัว และรักตัวเองมากที่สุดกว่าที่จะรักผู้อื่น การมีคู่จึงไม่ได้การันตีว่าจะดีเสมอไป และไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าคู่ของคุณนั้นรักคุณจริงหรือแกล้งแสดงออกว่ารักกันแน่ ...ปากบอกรักฉัน แต่ใจรักไหม หมื่นคำพูดไป ไม่จริงแม้เพียงครึ่งคำ... และยืนยันว่า “ความรักทำให้คนตาบอด” จริงๆ


ยังดีที่โลกหนังไม่ได้พูดถึงเรื่องของมือที่สาม และการผิดศีลธรรมเรื่องชู้สาว ไม่งั้นรักแท้ที่ไม่มีจริงก็คงจะดูโหดร้ายยื่งขึ้นไปอีกเป็นแน่ เพราะลำพังเรื่องของคนแค่สองคนยังลำบาก จะเอาอะไรกับคนสามคน ใช่ไหมหละ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตัวพิสูจน์ถึงข้อความที่หนังส่งมาบอกคนดูว่า “รักแท้มันไม่มีจริง” เห็นได้ชัดจากตอนจบ ซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นมองในมุมไหนกัน อาจจะมองว่าจบแบบ Happy Ending ก็ได้ แต่ส่วนตัวมองว่า David ตัวละครหลัก ไม่ได้กลับมาหาผู้หญิง เพราะบอกกับผู้หญิงว่าจะไปไม่นาน แต่ตัดภาพมาอีกทีคือตอนที่พนักงานเสริฟเดินมาเติมน้ำให้กับผู้หญิงแล้ว ซึ่งนั่นบ่งบอกถึงระยะเวลาที่เธอต้องรอนาน กินน้ำไปหมดแก้ว จนต้องมาเติมอีกรอบ

ป.ล. นี่เป็นการให้คะแนนจากความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้น ซึ่งแต่ละคนมีมุมมอง ความชอบ ความคิด ประสบการณ์ สิ่งที่เจอหรือรู้สึกในช่วงที่ดูหนังเรื่องนั้นๆต่างกัน เมื่อคุณไปดูแล้วคุณอาจจะชอบหรือไม่ชอบก็ได้ ไม่มีอะไรถูกหรือผิด ทุกคนไม่จำเป็นต้องมีความคิดเห็นเหมือนกันค่ะ

สามารถอ่าน Review หนังเรื่องอื่นๆได้ที่เพจ Movies Stalker ค่ะ  https://www.facebook.com/MoviesStalker