วันนี้มางานแต่งงานลูกพี่ลูกน้องกัน ไม่คิดเลยว่าจะเจอเขาคนที่เราแต่งงานด้วยเมื่อ 18 ปีก่อนแล้วอยู่ด้วยกันแค่ 3 เดือนเขาพาเรามาส่งที่บ้านแล้วบอกว่าจะไปทำงาน ให้เรากลับมาอยู่บ้านเพราะกลัวว่าจะไม่มีคนดูแล นับจากวันไหนเขาก็หายไปเลย เราพยายามติดต่อพยายามตามหาก็ไม่เจอ กลับไปที่บ้านเขา ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ตอนนั้นเมื่อรู้ว่าคงไม่เจอเขาอีกแล้ว เรานอนร้องไห้ทุกวัน เราไม่รู้ว่าเราผิดอะไร รู้สึกอ้างว้างเคว้งคว้างที่สุด
แล้วเราก็ผ่านมันมาได้ พร้อมกับคำถามว่าเขาหายไปไหน เราทำอะไรผิด
แล้ววันนี้เราเจอเขา เรานั่งโต๊ะใกล้ๆกับทางเดินเขางาน เราเห็นเขาข้างหลังเราจำได้ทันทีว่าเป็นเขา
ใจสั่น...เต้นระรัว มือไม้ออ่นแรง
เขาอุ้มเด็กผู้หญิงอายุราวๆ 1-2 ขวบน่าตาหน้ารักมาด้วยแล้วก็มีผู้หญิงอีกคนเดินตามหลังมาไม่ห่างกันมากนัก
น้ำตาตกใน แม้กลืนน้ำลายก็เหมือนมีดโกนบาดในลำคอ
ก่อนเขาเดินไปที่โต๊ะ เขาหันมาเห็นเรา
แต่เราแกล้งหันไปทางอื่น
18 ปี ที่ผ่านมาพร้อมกับคำถามมากมาย
ปล่อยทิ้งไว้ตรงนี้
เขามีครอบครัวที่น่ารัก ยินดีกับเขา
ได้แต่บอกกับตัวเองว่า ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป