ตอนนี้ผมอายุ18 ผมมีน้องสาวอายุน้อยกว่าผม2ปี ตอนนี้พวกเธออายุ16 พวกเราสองพี่น้องรักกันดีมากตั้งแต่เด็กๆแล้วถึงทะเลาะกันบ้างบางทีแต่ก็หายกันภายในไม่ถึงชั่วโมงน้องสาวผมเป็นคนที่สวยมากๆเปรียบเสมือนนางฟ้าก็ได้ครับ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มาได้ยังไงผมเริ่มมองน้องสาวไม่เหมือนเดิม เวลาเห็นเธอคุ่ยกับเพื่อนผู้ชายผมรู้สึกอารมณ์ไม่ดีทุกทีผมก็คิดว่าเป็นอาการห่วงน้องสาวธรรมดา แต่ก็มีวันนึงผมบ่นเรื่องที่น้องสาวคุ่ยกับผู้ชายให้เพื่อนฟัง เพื่อนเลยแซวผมว่า"ชอบน้องสาวใช่ไหม"ผมเถียงมันสุดใจ แต่คำพูดของเพื่อนมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผม ผมเลยตั้งคำถามกับตัวว่าผมชอบน้องสาวจริงๆใช่ไหม
ซึ่งผมก็ได้คำตอบว่า ผมต้องชอบน้องสาวแน่ๆน้องสาวผมสวยน่ารักขนาดนั้นจะไม่ผมชอบได้ไง น้องผมต้องสเปคผมทุกอย่างเลยไม่ว่ารูปร่างหน้าตา ผมเลยตัดสินใจยอมรับตัวเองที่ไม่มองเธอเป็นน้องสาวแต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง วันเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งหลงรักน้องสาวมากกว่าเดิมผมอยู่กับเธอแล้วมีความสุขตลอดผมอยากแต่งงานมีลูกกับเธอ ผมรู้คนที่อ่านกระทู้นี้มองผมด้วยสายตาสมเพช ผมรู้ผลกระทบที่ร้ายแรงที่อาจจะเกิดขึ้นดี ไม่ว่าเด็กที่เกิดกับผมและน้องสาวอาจไม่ปกติ ซึ่งข้อนี้ผมไม่ได้สนใจนักเพราะถ้าหากอยากมีลูกจริงๆก็มีวิธีอื่นๆเยอะแยะ เช่นรับลูกบุญธรรม เด็กหลอดแก้วเอ๋ยประมาณนี้ ผมไม่สนสายตาคนรอบข้างอยู่เพราะงั้นเรื่องสังคมจะมองไงผมไม่สน ส่วนเรื่องพ่อแม่ผมจะพยายามทำให้พวกท่านเข้าใจให้ได้ ผมตัดสินใจแล้วผมจะไปบอกชอบน้องสาวตัวเอง ถึงเธอจะเกลียดผม หรือมองหน้ากันไม่ติดเลยก็ตาม ผมก็บอกชอบเธอเพราะผมเก็บความรู้สึกนี้ไม่ได้แล้ว ที่ผมตั้งกระทู้นี้เพราะผมอยาก
ให้คนที่ชอบพี่น้อง หรือญาติของตัวเองยอมรับความรู้สึกตัวเองอย่างน้อยสำหรับผมมันก็คือความรัก ถึงจะมีคนบอกว่าความรักไม่เรื่องของคนสองคนซึ่งผมก็เห็นด้วย แต่ถ้าหากรักกันขึ้นมาแล้วต่อให้ใครก็ขวางไม่ได้ ถ้าทนกระแสสังคมไม่ได้ก็แค่ย้ายไปในที่ไม่ใครรู้จัก ส่วนเรื่องพ่อแม่ยังไงเราก็เป็นลูกถึง
ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับอยู่ดี ผมอยากให้คนที่มีความรู้สึกเดียวแบบผมบอกชอบไปเลยดีกว่าเก็บความรู้สึก ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวครับที่ไม่สนความรู้สึกคนอื่น ผมจะบอกชอบเธอพรุ่งนี้จะเชียร์ผมก็ได้นะครับ
ผมรักน้องสาวมากๆ ผมอยากแต่งงานกับเธอมากๆครับ
ซึ่งผมก็ได้คำตอบว่า ผมต้องชอบน้องสาวแน่ๆน้องสาวผมสวยน่ารักขนาดนั้นจะไม่ผมชอบได้ไง น้องผมต้องสเปคผมทุกอย่างเลยไม่ว่ารูปร่างหน้าตา ผมเลยตัดสินใจยอมรับตัวเองที่ไม่มองเธอเป็นน้องสาวแต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง วันเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งหลงรักน้องสาวมากกว่าเดิมผมอยู่กับเธอแล้วมีความสุขตลอดผมอยากแต่งงานมีลูกกับเธอ ผมรู้คนที่อ่านกระทู้นี้มองผมด้วยสายตาสมเพช ผมรู้ผลกระทบที่ร้ายแรงที่อาจจะเกิดขึ้นดี ไม่ว่าเด็กที่เกิดกับผมและน้องสาวอาจไม่ปกติ ซึ่งข้อนี้ผมไม่ได้สนใจนักเพราะถ้าหากอยากมีลูกจริงๆก็มีวิธีอื่นๆเยอะแยะ เช่นรับลูกบุญธรรม เด็กหลอดแก้วเอ๋ยประมาณนี้ ผมไม่สนสายตาคนรอบข้างอยู่เพราะงั้นเรื่องสังคมจะมองไงผมไม่สน ส่วนเรื่องพ่อแม่ผมจะพยายามทำให้พวกท่านเข้าใจให้ได้ ผมตัดสินใจแล้วผมจะไปบอกชอบน้องสาวตัวเอง ถึงเธอจะเกลียดผม หรือมองหน้ากันไม่ติดเลยก็ตาม ผมก็บอกชอบเธอเพราะผมเก็บความรู้สึกนี้ไม่ได้แล้ว ที่ผมตั้งกระทู้นี้เพราะผมอยาก
ให้คนที่ชอบพี่น้อง หรือญาติของตัวเองยอมรับความรู้สึกตัวเองอย่างน้อยสำหรับผมมันก็คือความรัก ถึงจะมีคนบอกว่าความรักไม่เรื่องของคนสองคนซึ่งผมก็เห็นด้วย แต่ถ้าหากรักกันขึ้นมาแล้วต่อให้ใครก็ขวางไม่ได้ ถ้าทนกระแสสังคมไม่ได้ก็แค่ย้ายไปในที่ไม่ใครรู้จัก ส่วนเรื่องพ่อแม่ยังไงเราก็เป็นลูกถึง
ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับอยู่ดี ผมอยากให้คนที่มีความรู้สึกเดียวแบบผมบอกชอบไปเลยดีกว่าเก็บความรู้สึก ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวครับที่ไม่สนความรู้สึกคนอื่น ผมจะบอกชอบเธอพรุ่งนี้จะเชียร์ผมก็ได้นะครับ