หวัดดีทุกคนนะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ออกแนวระบายอารมนิดนึงนะ เราอยากรู้มากเลยว่าเราต้องพยายามแค่ใหนถึงจะดีพอ
ยิ่งพยายามยิ่งโดนบอกว่าแย่
เราไม่อยากพยายามแล้วว่ะ #เหนื่อย
เรียนดีขึ้นแค่ใหน เราก็ยังแย่ในสายตาเขา(เขาที่เราหมายถึงคืออากับย่า.คือเราไม่มีพ่อแม่อะ พ่อแม่แยกทาง เราอยู่กับปู่กับย่า อาเป็นคนส่งเรียน) จากคนที่ได้เกรด 1 เกรด 2 เกือบทุกวิชาเกรดเฉลี่ยแค่ 2 กลายมาเป็นเกรด 3 เกรด 4 เกรดเฉลี่ย 3:04 แต่อากลับเขียนในสมุดรายงานผลการเรียนของเราว่าอยู่ในเกณฑ์ที่แย่มากๆต้องรีบปรังปรุงด่วน
อยากรู้ว่าเราต้องได้ที่ 1 เลยใช่มั้ยถึงจะเรียกว่าดี
คำปลอบใจ คำให้กำลังใจ ไม่เคยเจอ มีแต่คำด่า
ตอนแรกเทอมนี้ตั้งใจจะทำให้ดีกว่าเดิมนะ
แต่เจอแบบนี้แล้วไม่อยากแม้แต่จะไปเรียนเลยด้วยซ้ำ
.
.
เราเหนื่อยนะกับการพยายาม
เราเจ็บนะกับการโดนเปรียบเทียบ(เราโดนเปรียบเทียมกับลูกของป้าตลอดเพราะเขาเก่งมากจริงเราเห็นเขาเป็นแรงบรรดาลใจให้การเรียนนะ.เรารู้สึกว่าเราจะต้องพยายามเรียนให้เก่งเหมือนเขา.แต่โดนเปรียบเทียบแบบนี้เราเจ็บมากๆ.เพราะเราสู้เขาไม่ได้เลย)
อาก็ถามเราตลอดว่าโตขึ้นอยากเป็นไร อยากเรียนไร
พอตอบว่าอยากเป็นเชฟ.อยากเรียนเป็นเชฟ
ก็มักจะเจอกับคำถามว่า
คิดว่าจะทำได้หรอ จบมาจะทำงานไร
เค้าให้ทำอะไรยากๆทำได้หรอ.ทำอาหารไรได้บ้างนอกจากต้มมาม่า เชฟเขาต้องเก่งๆนะกว่าจะได้เป็น คิดว่าตัวเองทำได้หรอ
ตอนแรกก็มั่นใจนะว่าไม่มีอะไรเกินความพยายามหรอก ถ้าเราชอบเราตั้งใจเราทำได้แล้วอีกอย่างเราไม่ได้ทำได้แค่ต้มมาม่าสักหน่อยเราทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ แต่พอเจอประโยคแบบนี้ เราก็หมดกำลังใจหมดความหวังเลยจริงๆเราคงทำไม่ได้หรอก เพราะเรามันแย่ อาบอกให้เราเรียนแค่ม.3 พอไปต่อเทคนิกเอาเรียนม.ปลายไปคิดว่าจะสอบเข้ามหาลัยได้หรอ.ย่าเราก็บอกว่าเรียนๆให้จบ มาทำงานเลี้ยงกูได้แล้ว กูเลี้ยงมาเหนื่อย ครอบครัวเราค่อยข้างเลี้ยงด้วยคำหยาบ.ด่า.ใช้ทำงาน เราก็ทำให้เขาทุกอย่าง เพราะถือว่าเค้าเลี้ยงเรามา.แต่คือเราไม่อยากเรียนเทคนิกเลย เราอยากถามว่าเราเรียนห้องวิทย์-คณิตห้อง 1 เกรด3:04มันน้อยไปหรือปาว (เราอยากทำเกรดให้ดีกว่าเดิมนะแต่เราไม่มีกำลังใจเลยจริงๆ) เราไม่อยากเรียนเทคนิกเลยเราจะทำไงดี.ถ้าเราต้องเรียนเรียนเทคนิกจริงๆมีสายเกี่ยวกับอาหารมั้ย(คือน้าเราจะให้เราเรียนบัชชี.แต่เราไม่อยากเรียน)
โดนบังคับให้เรียนเทคนิก แต่ไม่อยากเรียนทำไงดี
ยิ่งพยายามยิ่งโดนบอกว่าแย่
เราไม่อยากพยายามแล้วว่ะ #เหนื่อย
เรียนดีขึ้นแค่ใหน เราก็ยังแย่ในสายตาเขา(เขาที่เราหมายถึงคืออากับย่า.คือเราไม่มีพ่อแม่อะ พ่อแม่แยกทาง เราอยู่กับปู่กับย่า อาเป็นคนส่งเรียน) จากคนที่ได้เกรด 1 เกรด 2 เกือบทุกวิชาเกรดเฉลี่ยแค่ 2 กลายมาเป็นเกรด 3 เกรด 4 เกรดเฉลี่ย 3:04 แต่อากลับเขียนในสมุดรายงานผลการเรียนของเราว่าอยู่ในเกณฑ์ที่แย่มากๆต้องรีบปรังปรุงด่วน
อยากรู้ว่าเราต้องได้ที่ 1 เลยใช่มั้ยถึงจะเรียกว่าดี
คำปลอบใจ คำให้กำลังใจ ไม่เคยเจอ มีแต่คำด่า
ตอนแรกเทอมนี้ตั้งใจจะทำให้ดีกว่าเดิมนะ
แต่เจอแบบนี้แล้วไม่อยากแม้แต่จะไปเรียนเลยด้วยซ้ำ
.
.
เราเหนื่อยนะกับการพยายาม
เราเจ็บนะกับการโดนเปรียบเทียบ(เราโดนเปรียบเทียมกับลูกของป้าตลอดเพราะเขาเก่งมากจริงเราเห็นเขาเป็นแรงบรรดาลใจให้การเรียนนะ.เรารู้สึกว่าเราจะต้องพยายามเรียนให้เก่งเหมือนเขา.แต่โดนเปรียบเทียบแบบนี้เราเจ็บมากๆ.เพราะเราสู้เขาไม่ได้เลย)
อาก็ถามเราตลอดว่าโตขึ้นอยากเป็นไร อยากเรียนไร
พอตอบว่าอยากเป็นเชฟ.อยากเรียนเป็นเชฟ
ก็มักจะเจอกับคำถามว่า
คิดว่าจะทำได้หรอ จบมาจะทำงานไร
เค้าให้ทำอะไรยากๆทำได้หรอ.ทำอาหารไรได้บ้างนอกจากต้มมาม่า เชฟเขาต้องเก่งๆนะกว่าจะได้เป็น คิดว่าตัวเองทำได้หรอ
ตอนแรกก็มั่นใจนะว่าไม่มีอะไรเกินความพยายามหรอก ถ้าเราชอบเราตั้งใจเราทำได้แล้วอีกอย่างเราไม่ได้ทำได้แค่ต้มมาม่าสักหน่อยเราทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ แต่พอเจอประโยคแบบนี้ เราก็หมดกำลังใจหมดความหวังเลยจริงๆเราคงทำไม่ได้หรอก เพราะเรามันแย่ อาบอกให้เราเรียนแค่ม.3 พอไปต่อเทคนิกเอาเรียนม.ปลายไปคิดว่าจะสอบเข้ามหาลัยได้หรอ.ย่าเราก็บอกว่าเรียนๆให้จบ มาทำงานเลี้ยงกูได้แล้ว กูเลี้ยงมาเหนื่อย ครอบครัวเราค่อยข้างเลี้ยงด้วยคำหยาบ.ด่า.ใช้ทำงาน เราก็ทำให้เขาทุกอย่าง เพราะถือว่าเค้าเลี้ยงเรามา.แต่คือเราไม่อยากเรียนเทคนิกเลย เราอยากถามว่าเราเรียนห้องวิทย์-คณิตห้อง 1 เกรด3:04มันน้อยไปหรือปาว (เราอยากทำเกรดให้ดีกว่าเดิมนะแต่เราไม่มีกำลังใจเลยจริงๆ) เราไม่อยากเรียนเทคนิกเลยเราจะทำไงดี.ถ้าเราต้องเรียนเรียนเทคนิกจริงๆมีสายเกี่ยวกับอาหารมั้ย(คือน้าเราจะให้เราเรียนบัชชี.แต่เราไม่อยากเรียน)