คือเราท้อมากค่ะและก็เหนื่อยมากด้วยมีหลายครั้งที่อยากตายมากแต่ก็ต้องอยู่ตอบแทนบุญคุณคนที่เลี้ยงเรา คือเราไม่ได้อยู่กะพ่อแท้แม่แท้คือแม่เรามีแฟนใหม่ที่ต่างประเทศทิ้งเราไว้กับพ่อแล้วพ่อก็ไม่เลี้ยงเราค่ะพ่อส่งต่อเราให้กับย่าและก็พี่สาวของพ่อซึ่งเป็นป้าเราแต่เราเรียกเขาแม่ซึ่งป้ามีแฟนอยู่แล้วแล้วป้ากะแฟนเลี้ยงเราดีมากและตอนนี้ก็อยู่แยกบ้านกับพ่อแท้ๆไปแล้วมาอยู่กะป้ากับย่าและแฟนป้าแทนพอเราโตขึ้นแม่แท้ๆก็อยากให้เราไปเรียนต่างประเทศและไปอยู่อาศัยกับเขาแต่เรารักป้าคนนี้มากเลยไม่อยากจากเขาไปแต่เรารู้ว่าถ้าไปเราต้องมีการศึกษาที่ดีกว่าแน่ๆซึ่งตอนนี้เราก็เรียนหนักพอสมควรเราเป็นเด็กกิฟเต็ดซึ่งเราไม่ได้อยากเขาเลยแต่ป้าเป็นคนบอกให้เราลองไปสอบดูและก็ติดเฉยแล้วตอนป.1-ป.6เกรดเราดีมาก3.8ขึ้นตลอดจนพอขึ้นม.1เราปรับตัวไม่ทันเกรดเราแย่ลงเรื่อยๆต่ำสุด2.43และเราเป็นที่โหล่ของห้องเรารู้สึกทำให้ป้ากับแฟนป้าเสียใจมากและจากนั้นเราก็แย่ลงเรื่อยๆทุกๆวันเราจะโดนป้าด่าเรื่องการเรียนบ่อยๆและก็แรงกดดันจากคนรอบข้าง วันรับเกรดเราจะต้องมานั่งร้องไห้ในห้องน้ำตลอดและก็เสียใจว่าทำไมเราทำได้แค่นี้ เราพยายามแล้วแต่เราได้แค่นี้เราอยากเก่งเหมือนคนอื่นแต่เราก็ทำไม่ได้ในขณะที่คนอื่นรู้ว่าอยากเป็นอะไรหรืออยากเรียนต่ออะไรเราไม่รู้เลยว่าเราอยากเป็นอะไรหรือเรียนต่ออะไรเราชอบวาดรูปแต่เราก็วาดไม่เคยสวยเหมือนเพื่อนๆจนเราท้อมากและก็หยุดวาดไป เราอยากจะปรึกษาใครสักคนแต่ก็ไม่เคยมีเรารู้สึกเสียใจมากที่เป็นที่ปรึกษาให้กับคนอื่นได้ตลอดเวลาคนอื่นเศร้าแต่พอมาเป็นเรากลับไม่มีสักคนที่เอื้อมมือเข้ามาช่วย เราเหนื่ยแล้วเราก็ไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว เราไม่เข้าใจว่าทำไมเกิดมาต้องพยายามขนาดนี้ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากจะเกิดมาด้วยซ้ำเราไม่เคยเข้าใจว่าความสุขของชีวิตคืออะไร ทุกครั้งที่แย่คนที่บ้านไม่เคยเข้าใจอาจจะเพราะบางครั้งเราไม่พูดว่าเราเป็นอะไรและทุกทุกครั้งที่เราผิดพลาดอะไรสักอย่างคนที่บ้านก็ซ้ำเติมตลอดจนเราไม่แน่ใจว่าสรุปเขาเอาเรามาเลี้ยงเขารักเราจริงๆรึเปล่า ขอบคุณที่มาอ่านนะจริงๆเราแค่ม.3แล้วเรารู้ว่าทางยังอีกไกลแต่เราเหนื่อยมากจนไม่อยากเดินต่อไปแล้วแค่นี้สำหรับเรามันก็เหนื่อยพอแล้ว ท้อใจเรื่องหน้าตาของเราด้วยอยากสวยเหมือนคนอื่นบ้างเผื่อจะได้มีใครด่าเราน้อยลงบ้างไม่ต้องเจอสายตามองเหยียดใส่อะไรก็ดูดีและเป็นที่ยอมรับมากกว่าคนที่ขี้เหร่ๆ เราแค่อยากเป็นที่รักของทุกคนบ้างแค่นั้นเอง