เราเองโดนพูดใส่ตลอดๆว่าขี้เกียจบ้างละ กะอีแค่ตื่นไปเรียนแล้วก็กลับมานอน มันจะเหนื่อยแค่ไหนเชียวบ้างละ แล้วชอบเอาเราไปเปรียบเทียบไม่พูดกับตคนอื่นอย่างนุกสนาน หัวเราะเราตอนที่เราร้องไห้ ด่าเราในตอนที่เราเหนื่อย เปรียบเทียบกันคนอื่นเสมอในตอนที่เราท้อ เขาจะคิดอย่างไรเราไม่รู้ แต่เราไม่เคยมีกำลังใจจากอะไรพวกนี้เลย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่และอยากตายให้มันจบๆสักที่ เราเคยคิดว่าอยากฆ่าตัวตายและเราก็ทำแต่ไม่ตาย จากนั้นเราก็คิดได้ว่าเราต้องอยู่และโตเพื่อหนีออกไปจากนรกนี้สักที เราแค่ป่วยเรายังไม่อยากตายจริงๆหรอกแต่ถึงจะคิดได้ไอ้ความคิดแบบนี้ก็พุดขึ้นมาทุกครั้งที่รู้สึกเหนือยหรือท้อ
ไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย เราร้องไห้ทุกครั้งที่กลับถึงบ้านเพราะมันเหนื่อยและปวดหัวมาก ใครว่าเรียนไม่เหนื่อยกัน เรารู้ว่าทำงานเหหนื่อยกว่าเยอะ
แต่ตอนนี้เราอายุแค่นี้ ตัวเราก็แค่นี้มันเหนื่อยมากมันปวดหัวมากและอยกตายมาก เราไม่เคยคิดอยากอยู่เพื่อคนอื่น เราคิดว่าที่เราอยู่เพื่อตัวเองเท่านั้น
เราเลยยังไม่ตาย ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นไม่ได้สมบูรณไม่ได้เข้าใจเราเลย ทุกคนเห็นแก่ตัว เเละเราก็ด้วยเราเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง เราไม่ได้เป็นทอม ไม่ได้เป็นเลส แต่เราอยากเป็นผู้ชาย อยากเกิดมาเป็นผู้ชาย เพราะคิดว่ามันน่าจะได้รับอะไรที่ดีกว่านี้ เราเป็นหลานสาวคนเดียวของทั้งย่าแลยาย
แต่เราไม่ต้องการ ยายเราดีกับเราทุกอย่างเพราะเราเป็นผู้หญิง แต่ย่าแย่กับเราเสมอทั้งเปรียบเทียบ ด่าว่าและใช้งานเพียงเพราะเขาอยากได้หลานชาย
ลูกพี่ลูกน้องเราที่เป้นผู้ชายได้ทุกอย่างเเละไม่เคยโดนด่าแรงๆ พี่เราเรียนเก่ง แต่เราไม่จึงโดนเปรียบเทียบเสมอ เราคิดว่าเราเรียนเก่งแล้วนะแค่3.6นี่ยังไม่พอหรือ เราเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดนะ เราสอบได้ห้องหนึ่งนะยังไม่พอหรือ แค่นั้นไม่พอค่ะ เอาเกรดเราไปเปรียบเทียบกับตอนประถม เอาไปเปรียบเทียกับลูกหลานคนอื่นที่เพิ่งอยู่ป3 แถมยังมาพูดกับเราอีกนะว่าสู้น้องมันไม่ได้เกรดมันสูงกว่าเยอะตั้งใจหน่อยสิ เราเหนื่อยค่ะที่ต้องมาเจจออะไรแบบนี้เหนื่อยมาก เราป่วย ครอบครัวเราแตกแยก เราศูนย์เสียของรัก เราเข้าสังคมไม่เก่งไม่ค่อยมีเพื่อน แล้วเรายังมาเจอแบบนี้อีก เราต้องสตรองขนาดไหนกันนะ
เราจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าวันหนึ่งเรา เบื่อและไม่รักไม่ห่วงตัวเองแล้วเราคงฆ่าตัวตายชัวร์ๆ เราอยากไปหาจิตแพทย์แต่คนในครอบครัวไม่ให้ไป หาว่าเราฟุ้งซ้านไปเอง จะไปทำไมให้คนอื่นนินทราว่าเป็นบ้า ทั้งๆที่เราป่วยเรารู้ตัวเสมอแต่เราแค่ต้องการคนรับฟังบ้าง ก็เท่านั้นเอง
สุดท้ายก็อยกจะพูดคุยกับทุกคนนะคะว่า คุณคิดวาเป็นเด็กเนี่ยไม่เหนื่อยจริงหรอ ผู้ใหญ่ก็ตอบได้นะคะเราก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขาคิดยังไงที่ว่าเป็นเด็กเนี่ยไม่เหนื่อย
คิดว่าเป็นเด็กนี่เหนื่อยมั้ยคะ
ไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย เราร้องไห้ทุกครั้งที่กลับถึงบ้านเพราะมันเหนื่อยและปวดหัวมาก ใครว่าเรียนไม่เหนื่อยกัน เรารู้ว่าทำงานเหหนื่อยกว่าเยอะ
แต่ตอนนี้เราอายุแค่นี้ ตัวเราก็แค่นี้มันเหนื่อยมากมันปวดหัวมากและอยกตายมาก เราไม่เคยคิดอยากอยู่เพื่อคนอื่น เราคิดว่าที่เราอยู่เพื่อตัวเองเท่านั้น
เราเลยยังไม่ตาย ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นไม่ได้สมบูรณไม่ได้เข้าใจเราเลย ทุกคนเห็นแก่ตัว เเละเราก็ด้วยเราเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง เราไม่ได้เป็นทอม ไม่ได้เป็นเลส แต่เราอยากเป็นผู้ชาย อยากเกิดมาเป็นผู้ชาย เพราะคิดว่ามันน่าจะได้รับอะไรที่ดีกว่านี้ เราเป็นหลานสาวคนเดียวของทั้งย่าแลยาย
แต่เราไม่ต้องการ ยายเราดีกับเราทุกอย่างเพราะเราเป็นผู้หญิง แต่ย่าแย่กับเราเสมอทั้งเปรียบเทียบ ด่าว่าและใช้งานเพียงเพราะเขาอยากได้หลานชาย
ลูกพี่ลูกน้องเราที่เป้นผู้ชายได้ทุกอย่างเเละไม่เคยโดนด่าแรงๆ พี่เราเรียนเก่ง แต่เราไม่จึงโดนเปรียบเทียบเสมอ เราคิดว่าเราเรียนเก่งแล้วนะแค่3.6นี่ยังไม่พอหรือ เราเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดนะ เราสอบได้ห้องหนึ่งนะยังไม่พอหรือ แค่นั้นไม่พอค่ะ เอาเกรดเราไปเปรียบเทียบกับตอนประถม เอาไปเปรียบเทียกับลูกหลานคนอื่นที่เพิ่งอยู่ป3 แถมยังมาพูดกับเราอีกนะว่าสู้น้องมันไม่ได้เกรดมันสูงกว่าเยอะตั้งใจหน่อยสิ เราเหนื่อยค่ะที่ต้องมาเจจออะไรแบบนี้เหนื่อยมาก เราป่วย ครอบครัวเราแตกแยก เราศูนย์เสียของรัก เราเข้าสังคมไม่เก่งไม่ค่อยมีเพื่อน แล้วเรายังมาเจอแบบนี้อีก เราต้องสตรองขนาดไหนกันนะ
เราจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าวันหนึ่งเรา เบื่อและไม่รักไม่ห่วงตัวเองแล้วเราคงฆ่าตัวตายชัวร์ๆ เราอยากไปหาจิตแพทย์แต่คนในครอบครัวไม่ให้ไป หาว่าเราฟุ้งซ้านไปเอง จะไปทำไมให้คนอื่นนินทราว่าเป็นบ้า ทั้งๆที่เราป่วยเรารู้ตัวเสมอแต่เราแค่ต้องการคนรับฟังบ้าง ก็เท่านั้นเอง
สุดท้ายก็อยกจะพูดคุยกับทุกคนนะคะว่า คุณคิดวาเป็นเด็กเนี่ยไม่เหนื่อยจริงหรอ ผู้ใหญ่ก็ตอบได้นะคะเราก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขาคิดยังไงที่ว่าเป็นเด็กเนี่ยไม่เหนื่อย