จากที่ผมลงกระทู่ที่แล้ว กระทู้นี้ผมขอบรรยายความในใจต่อจากกระทู้ที่แล้วนะครับ [รักกัน" ใน " ความห่างไกล" ] ...
หลังจากวันนั้น (วันที่ผมกลับจากไปอยู่ห้องเขา) มันก็เหมือนจะดีขึ้นครับ เรา call line กันมากขึ้น คุยกันทุกครั้งหลังเค้าเลิกงาน และในตอนที่เค้ามีเวลาเค้าก็ทักไลน์มาบ้างฮะ บางครั้งเวลาเราก็ตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้าง ผมเริ่มชินมากขึ้นแต่เรื่องมันมีอยู่ว่า ทุกๆครั้งที่ผมต้องไปเรียน หรือออกไปนอกบ้าน ผมรู้สึกว่าผมต้องใช้ชีวิตคนเดียว ทำอะไรคนเดียวเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราตกลงคบกันเป็นแฟน จนหลายๆครั้งผมนึกถามตัวเอง ว่า นี่คือ คนที่คบกันแต่ใน social หรือเปล่า ? แล้วคนในชีวิตจริงละ คนที่เดินเคียงข้างกัน คนที่ทานข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรร่วมกัน คนๆนั้นอยู่ไหน เหตุใดผมจึงต้องทำอะไรคนเดียวตลอดเลย ผมมีเพื่อนเยอะแยะครับ แต่บางครั้งเพื่อนก็ตอบโจทย์ที่ผมต้องการไม่ได้ เวลาที่ผมเห็นสิ่งแวดล้อมที่มากันเป็นคู่ แต่ผมมีเพียงเงาที่คอยเคียงข้าง มันไม่มีความสุขเลยครับ ผมอ่านกระทู้หลายๆกระทู้ในพันทิป เห็นมีแต่คนที่เค้าใส่ใจกัน หรือมีคนเดินร่วมทางกันตลอด ผมก็ไม่เข้าใจนะครับ ว่าทำไมผมต้องทำอะไรเพียงลำพัง เพื่อนที่เป็นเกย์ผมก็ไม่มีสักคน ไปไหนก็ไปคนเดียวตลอด มันไม่มีความสุขเลยครับ ...
ทั้งๆที่ เราก็มีเวลาคุยกัน (ทางไลน์)ทุกวัน ... แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนในชีวิตจริงมต้องอยู่คนเดียว ผมเห็นแก่ตัวไปหรอครับ ผมเข้าใจในงานที่เค้าทำ แต่ผมก็แค่อยากให้เค้ามีเวลาให้ผมบ้าง มันคงจะดีนะครับ ถ้าสักครั้งเค้าเป็นฝ่ายเริ่มต้นคิดอะไรก่อนบ้าง ความรู้สึกของผมหมือนทุกวันนี้ผมกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อที่กำลังบินอยู่ตลอด
ผมอยากจะรู้ครับ หากผมไม่เป็นฝ่ายไปหาเค้า เค้าจะคิดมาหาผมบ้างไหม
หากผมไม่สนใจเค้า เค้าจะตามผมบ้างไหม
และหากวันหนึ่งผมหายไป เค้าจะตามผมกลับมาไหม ...
ผมท้อมากๆครับ ผมรู้ว่าเรื่องงานเค้าก็เหนื่อยอยู่แล้ว ผมเลยไม่อยากจะพูดไปตรงๆ ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไงดี
เพราะหลายๆครั้งที่ผมมีความรัก ผมก็เป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามตลอด และบทสรุปทุกครั้ง ก็คือ การเลิกลา !
มีหลายคนบอกว่า ผมจริงจังกับความรัก มากไปรึเปล่า ? เค้าเองก็พูดตลอดครับ ว่า ผมจริงจังมากไปไหม ?!?!
คือ ผมคบใครผมก็ไม่ได้อยากจะคบไปวันๆ ผมไม่อยากจะมาเสียใจภายหลังในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำตอนเรายังมีกัน นั่นคือ "ความใส่ใจ" ของคนที่เรียกกันว่า "แฟน" สำหรับผม การจะเจอใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยครับ ผมค่อนข้างเลือกคนคุยด้วย คือ พวกที่คุยต่ำกว่าสะดือนี่ผมไม่ focus เลยครับ เสียเวลา !! (และส่วนใหญ่เกย์ก็จะเป็นแบบนั้น) อาจจะเป็นเพราะแบบนี้ เลยทำให้ผมไม่มีคนคุยด้วยเลย นั่นแหละครับ มันเลยทำให้การเจอใครสักคนสำหรับผมมันยากมาก ! ผมเลยอยากทำทุกช่วงเวลาให้ดีที่สุด ใส่ใจกันให้มากที่สุดอย่างสม่ำเสมอ และผมก็คิดเผื่ออนาคตครับ คนเราก็ชราขึ้นทุกวัน ตอนนี้ผมก็ 23 ละ เวลาก็ผ่านไปรวดเร็ว คือไม่อยากคบๆเลิกๆด้วยครับ และแก่ตัวลงก็ยิ่งหาแฟนยากขึ้น หน้าตาภายนอกก็ไปตามกาล (ผมแอนตี้ศัลยกรรม) มันจะดีกว่ามั้ยครับ ถ้าเราจะเริ่มต้นจาก0 แล้วค่อยๆสร้างไปพร้อมกัน เพราะหากเรามีพร้อม คนที่จะเข้ามาหาเรา คุณคิดว่าจะเข้ามาเพราะสิ่งที่คุณมี หรือสิ่งที่คุณเป็นละครับ ?
สุดท้าย ผมก็พยายามคิดนะครับ ว่าที่เราคบกันมันเป็นเพราะ เค้ารักในผมจริงๆ หรือ เพราะว่าผมใส่ใจและเข้าใจใน lifestyle ของเค้า กันแน่ 😔
เหมือนพยายามไปก็ไร้ค่า !!! [ช-ช]
หลังจากวันนั้น (วันที่ผมกลับจากไปอยู่ห้องเขา) มันก็เหมือนจะดีขึ้นครับ เรา call line กันมากขึ้น คุยกันทุกครั้งหลังเค้าเลิกงาน และในตอนที่เค้ามีเวลาเค้าก็ทักไลน์มาบ้างฮะ บางครั้งเวลาเราก็ตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้าง ผมเริ่มชินมากขึ้นแต่เรื่องมันมีอยู่ว่า ทุกๆครั้งที่ผมต้องไปเรียน หรือออกไปนอกบ้าน ผมรู้สึกว่าผมต้องใช้ชีวิตคนเดียว ทำอะไรคนเดียวเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราตกลงคบกันเป็นแฟน จนหลายๆครั้งผมนึกถามตัวเอง ว่า นี่คือ คนที่คบกันแต่ใน social หรือเปล่า ? แล้วคนในชีวิตจริงละ คนที่เดินเคียงข้างกัน คนที่ทานข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรร่วมกัน คนๆนั้นอยู่ไหน เหตุใดผมจึงต้องทำอะไรคนเดียวตลอดเลย ผมมีเพื่อนเยอะแยะครับ แต่บางครั้งเพื่อนก็ตอบโจทย์ที่ผมต้องการไม่ได้ เวลาที่ผมเห็นสิ่งแวดล้อมที่มากันเป็นคู่ แต่ผมมีเพียงเงาที่คอยเคียงข้าง มันไม่มีความสุขเลยครับ ผมอ่านกระทู้หลายๆกระทู้ในพันทิป เห็นมีแต่คนที่เค้าใส่ใจกัน หรือมีคนเดินร่วมทางกันตลอด ผมก็ไม่เข้าใจนะครับ ว่าทำไมผมต้องทำอะไรเพียงลำพัง เพื่อนที่เป็นเกย์ผมก็ไม่มีสักคน ไปไหนก็ไปคนเดียวตลอด มันไม่มีความสุขเลยครับ ...
ทั้งๆที่ เราก็มีเวลาคุยกัน (ทางไลน์)ทุกวัน ... แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนในชีวิตจริงมต้องอยู่คนเดียว ผมเห็นแก่ตัวไปหรอครับ ผมเข้าใจในงานที่เค้าทำ แต่ผมก็แค่อยากให้เค้ามีเวลาให้ผมบ้าง มันคงจะดีนะครับ ถ้าสักครั้งเค้าเป็นฝ่ายเริ่มต้นคิดอะไรก่อนบ้าง ความรู้สึกของผมหมือนทุกวันนี้ผมกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อที่กำลังบินอยู่ตลอด
ผมอยากจะรู้ครับ หากผมไม่เป็นฝ่ายไปหาเค้า เค้าจะคิดมาหาผมบ้างไหม
หากผมไม่สนใจเค้า เค้าจะตามผมบ้างไหม
และหากวันหนึ่งผมหายไป เค้าจะตามผมกลับมาไหม ...
ผมท้อมากๆครับ ผมรู้ว่าเรื่องงานเค้าก็เหนื่อยอยู่แล้ว ผมเลยไม่อยากจะพูดไปตรงๆ ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไงดี
เพราะหลายๆครั้งที่ผมมีความรัก ผมก็เป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามตลอด และบทสรุปทุกครั้ง ก็คือ การเลิกลา !
มีหลายคนบอกว่า ผมจริงจังกับความรัก มากไปรึเปล่า ? เค้าเองก็พูดตลอดครับ ว่า ผมจริงจังมากไปไหม ?!?!
คือ ผมคบใครผมก็ไม่ได้อยากจะคบไปวันๆ ผมไม่อยากจะมาเสียใจภายหลังในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำตอนเรายังมีกัน นั่นคือ "ความใส่ใจ" ของคนที่เรียกกันว่า "แฟน" สำหรับผม การจะเจอใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยครับ ผมค่อนข้างเลือกคนคุยด้วย คือ พวกที่คุยต่ำกว่าสะดือนี่ผมไม่ focus เลยครับ เสียเวลา !! (และส่วนใหญ่เกย์ก็จะเป็นแบบนั้น) อาจจะเป็นเพราะแบบนี้ เลยทำให้ผมไม่มีคนคุยด้วยเลย นั่นแหละครับ มันเลยทำให้การเจอใครสักคนสำหรับผมมันยากมาก ! ผมเลยอยากทำทุกช่วงเวลาให้ดีที่สุด ใส่ใจกันให้มากที่สุดอย่างสม่ำเสมอ และผมก็คิดเผื่ออนาคตครับ คนเราก็ชราขึ้นทุกวัน ตอนนี้ผมก็ 23 ละ เวลาก็ผ่านไปรวดเร็ว คือไม่อยากคบๆเลิกๆด้วยครับ และแก่ตัวลงก็ยิ่งหาแฟนยากขึ้น หน้าตาภายนอกก็ไปตามกาล (ผมแอนตี้ศัลยกรรม) มันจะดีกว่ามั้ยครับ ถ้าเราจะเริ่มต้นจาก0 แล้วค่อยๆสร้างไปพร้อมกัน เพราะหากเรามีพร้อม คนที่จะเข้ามาหาเรา คุณคิดว่าจะเข้ามาเพราะสิ่งที่คุณมี หรือสิ่งที่คุณเป็นละครับ ?
สุดท้าย ผมก็พยายามคิดนะครับ ว่าที่เราคบกันมันเป็นเพราะ เค้ารักในผมจริงๆ หรือ เพราะว่าผมใส่ใจและเข้าใจใน lifestyle ของเค้า กันแน่ 😔