เรียนโทมาจะครบหมดปีการศึกษาสุดท้ายแล้ว ติดงานวิจัย ที่หัวข้อไม่ได้ยากเย็นอะไร
ตัวเราเองได้คำตอบจากการศึกษาแล้วด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมาตามแก้ในส่วนอื่นที่ไม่รู้มาจากไหน

เนื้อหาส่วนที่ต้องจัดการซ้ำไปมาเป็นส่วนประกอบเสริมทั้งนั้น ทุกครั้งที่ส่งอะไรไปก็พังกลับมา
ส่วนที่อาจารย์ให้ผ่านไปตอนแรก ย้อนกลับมาอ่านก็ด่าแล้วให้แก้ใหม่(แล้วตอนแรกทำไมให้ผ่านล่ะ)

อยากทิ้งๆ มันไป อยากเก็บเงินไปทำอย่างอื่น อยากไปทำงาน ธุรกิจก็รออยู่
เราก้าวขาเข้ามาที่นี่ เพราะตอนแรกยังค้นหาตัวเองไม่เจอ เลยตัดสินใจมาเรียนเผื่อจะรู้จักตัวเอง

ทุกอย่างราบรื่นจนมาติดงานวิจัย เบื่อหน่าย รำคาญ โกรธตัวเองที่ทำไมไม่ค้นหาตัวเองให้เร็วกว่านี้จะได้ไม่ต้องมาอยู่จุดครึ่งๆกลางๆ

ถ้าโง่แต่แรกคงทิ้งไปแล้ว นี่ดันเหลืออีกแค่ไม่กี่ก้าวจะจบ แต่ก็เป็นก้าวที่ข้ามไม่พ้นเสียที

ไม่อยากยอมแพ้ตัวเอง ไม่อยากหนีความจริง
แต่ทุกครั้งที่รับงานกลับมาแก้ เหมือนถูกกรอกหูซ้ำๆว่า ไปซะๆๆๆ

คนไม่หวังดีก็คอยแต่กดให้เรารู้สึกตกต่ำ รู้เลยว่าถ้าเราประสบความสำเร็จมีคนไม่พอใจ ถึงต้องมาคอยบั่นทอนกัน คิดว่าที่ทำอยู่เราไม่รู้เหรอ เรารู้ทุกอย่าง

อ่านหนังสือจากคนสายตาดี สายตาปกติ ต้องไปตัดแว่น เพราะจู่ๆปวดหัว สายตาสั้นลงเพราะมาเรียนต่อ ทำไมรู้สึกว่าเสียสุขภาพทั้งกายและใจ

ต้องให้กำลังใจตัวเองยังไง ถึงจะผ่านมันไปได้ และถ้าเราทำไม่ได้ คือเราแพ้ยับเยินเลยใช่ไหม