เราเป็นแบบผีไร้หน้าแหละ ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนสนใจ แล้วก็เป็นแบบทารกยักษ์ด้วย(สมัยเด็กๆ)เอาแต่ใจ พ่อแม่สปอย มาคิดๆแล้วก็รู้สึกสงสารตัวเองเหมือนกัน คิดว่าอะไรหนอทำให้เราโตขึ้นมาเป็นแบบนี้ได้ อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ให้เป็นคนอย่างนี้ จะว่าไปผีไร้หน้าก็คือคนที่เป็นโรคซึมเศร้าใช่มั้ย คิดว่าตัวเองไม่มีค่า เศร้า ซึมๆ ชอบอยู่คนเดียวในบางที รู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้าง แต่ทารกยักษ์นี่พอเข้ามหาลัยเราเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ กลายเป็นคนเสียสละ คิดถึงส่วนรวม เข้าใจพ่อแม่มากขึ้น หนังเรื่องนี้ดีมากๆเลยล่ะ ให้แง่คิดหลายอย่างมากๆ