(กระทู้แรกในพันทิป)
     

..ตกหลุมรักคนๆนึงเพราะรอยยิ้มของเขา รอยยิ้มที่สดใส รู้สึกดีทุกครั้งที่เห็นมัน...

    เรื่องมีอยู่ว่า ..  เขาเป็นรุ่นพี่ในมหาลัย พี่เค้าอยู่ปีที่ 3 เป็นพี่ในสาขาเดียวกันค่ะ พี่เค้าเป็นเด็กกิจกรรม เรารู้จักพี่เค้าจากกิจกรรม 'สันทนาการ' ตอนแรกเราแค่มองแบบ เอ้ออ พี่คนนี้น่ารักดีนะ จนกระทั่งวันสุดท้ายของกิจกรรมมาถึง .. ><''

  พวกพี่ๆเค้าได้ให้ถ่ายรูปกับพี่สันได้ค่ะ ด้วยความที่เราเขินก็เลยไม่กล้า เพื่อนเราก็เลยจัดการเดินไปขอถ่ายให้ ตอนนั้นนี่ใจหยุดเต้นไปแล้ว คือลุ้นมาก แล้วก็เขินมากๆด้วย ยืนถ่ายรูปข้างๆพี่เค้านี่มือจิกแขนตัวเองไว้ตลอดเวลาเลยค่ะ เก็บอาการเขิน อาการฟินนั้นไว้ ( กลัวพี่เค้ารู้ ) ถ่ายไปเสร็จตอนท้ายกิจกรรมพี่เค้าได้โปรยกระดาษที่พี่สันเขียนให้น้องๆปี 1 ค่ะ แล้วพี่เค้าก็พูดกับเราแค่ว่า ''กระดาษที่โปรยไปน่ะ มีที่เค้าเขียนไว้ 2 ใบ เป็นรูปหัวใจ ไปตามหาให้เจอนะ'' คือตอนนั้นอึ้งมากๆ สมองนี่มโนไปแล้ว่าพี่บอกแบบนี้ให้ความหวังเราหรือเปล่า
ตอนอัพรูปเราก็เลยได้แคปชั่นเลยค่ะ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ แต่ก็ไม่ได้แท็กพี่เค้าไป คือ.. เขินมาก55555 สุดท้ายพี่เค้าเป็นคนมาแท็กรูปเองและเม้นแซวแคปชั่นค่ะ ><''


   หลังจากวันนั้นก็ได้เริ่มคุยกับพี่เค้าจากในเฟสมากขึ้น ตั้งแต่เรื่องลงทะเบียนเรียนยันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ฮ่าฮ่า
เราเรียกพี่เค้าว่า ''ตป'' แต่จริงๆอีกหลายคนก็เรียกเค้าแบบนั้นนะ เราก็มโนไปอีกว่าเราเรียกเค้าแบบนี้คนเดียว5555 เรากับพี่เค้าคุยกันทุกวัน ว่างก็แชทกันตลอด จนเริ่มเปลี่ยนมาคุยกันในไลน์ คือเราหน้าด้านขอเค้าไปแหละ แล้วเค้าก็ให้ไวมาก นี่กรี๊ดแตกเลยค่าา55555


   พี่เค้าไปไหน พี่เค้าก็จะไลน์บอกเรา เค้าเป็นอะไร มีอะไรเราก็จะไลน์คุยกันอยู่เสมอ เรากับพี่เค้าไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกันเลย อาจมีบ้างที่เราเผลอถามด้วยความเป็นห่วงแต่ถ้าพี่เค้าไม่พูดเราจะไม่เซ้าซี้เด็ดขาดค่ะ เราไม่อยากทำให้เค้าต้องรู้สึกอึดอัด คุยกันก็หลายเดือนพอสมควรเหมือนกัน^^

  แต่แล้ววันนึงวันที่เรากลัว กลัวว่าพี่เค้าจะหายไปมาถึง..
  วันนั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรลงไป เราเผลอไปวุ่นวายกับพี่เค้า แล้วเราก็โพสพี่เค้าเห็นพี่เค้าก็ไม่พอใจ ก็โพสกลับ ตอนนั้นคือทะเลาะกันเลยค่ะ เราถึงมีสติ เราพูดไปได้แค่คำว่า ''ขอโทษ'' ค่ะ มันพูดไม่ออกจริงๆ เราเผลอไปวุ่นวายกับเค้าจนมากเกินไป
พี่เค้าอ่านนะคะ แต่ไม่ตอบอะไร หลังจากวันนั้นพี่เค้าเฟดตัวออกห่างจากเรา ไม่ทัก ไม่มีข้อความไลน์แจ้งเตือนเข้ามา ไม่มีบทสนทนาใดใดเพิ่มเติมเลยจากคำว่า ''ขอโทษ'' ของเรา เวลาบังเอิญเจอกันมันจะเป็นบรรยากาศที่อึดอัดสุดๆ พี่เค้าไม่ทัก ไม่แม้แต้จะมองหน้าเรา ทำให้เราทำตัวไม่ถูก เราอยากทัก อยากยิ้มให้พี่เค้าเหมือนที่เคยทำ เรายังอยากรับรู้ อยากอยู่ข้างๆเขา อยากเห็นแจ้งเตือนไลน์เป็นชื่อของเขาเหมือนที่เคยเป็น เราพยายามทักแชทในเฟสไปหลายครั้ง แต่สุดท้ายพี่เค้าก็ตัดบทสนทนาเราอยู่ดี แบบถามคำก็ตอบคำ บางครั้งก็ตอบมาแค่สติ้กเกอร์ตัวนึง แล้วก็หายไป.. เรารู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ เราไม่น่าทำแบบนั้นเลย เราทำให้ทุกอย่างพังลง ทำพังด้วยตัวเราเอง มีคำพูดอีกหลายคำที่ยังไม่ได้บอกพี่เค้าไป อยากให้พี่เค้ารับรู้แต่ทำไม่ได้เลย..

   ก็ไม่รู้หรอกนะพี่เค้าจะเห็นกระทู้นี่หรือเปล่า แต่เราแค่อยากให้พี่เค้ารับรู้ว่า ถ้าวันนึงพี่หันไปไม่เจอใคร พี่ท้อ พี่เหนื่อย หรืออะไรก็แล้วแต่ ยังมีเค้าอยู่ข้างหลัง อยู่ตรงนี้ หันมานะ หันมาหาเค้านะ เค้าจะรับฟัง เค้าจะอยู่ข้างๆเอง เค้าก็ไม่รู้ว่าพี่ยังจำข้อความนี้ได้มั้ยนะ ''Always stand behind u.''

.. ทุกครั้งที่หลับตา รอยยิ้มที่พี่ยิ้มให้จะลอยเข้ามาเสมอ
คิดถึงรอยยิ้มของพี่มากนะ
เวลาเห็นรอยยิ้มพี่มันทำให้เค้ายิ้มตามได้เสมอ
ไม่ว่าเค้าทุกข์ขนาดไหน
เค้าคิดถึงพี่นะ ..