กระทู้นี้อาจจะเหมาะสำหรับคนที่เล่นเกม Fatal Frame ภาค 2 จบไปแล้ว  
เนื่องจากเป็นกระทู้ที่เจาะลึกเรื่องราวของฉากจบ คนที่ยังไม่ได้เล่นหรือลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว ถ้ามาอ่านอาจจะไม่เข้าใจได้ครับ
สำหรับคนที่ยังไม่ได้เล่น หรือ ลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว ขอให้เข้าไป  อ่านในกระทู้ของคุณ "มาม่าต้มยำตอกไข่ใส่มะนาว"

ที่กระทู้นี้นะครับ  http://topicstock.ppantip.com/chalermthai/topicstock/2009/02/A7540931/A7540931.html


Crimson Butterfly Ending




เรื่องราวของผีเสื้อ


งานเทศกาลดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย ซาเอะนอนลงไปที่แท่นหินตรงขอบห้วงนรก ยาเอะค่อยๆเอามือจับไปที่คอของซาเอะอย่างนุ่มนวล
ซาเอะ เอนหัวกลับลงไปราวกับ เธอรับแรงกดดัน และจังหวะของงานเทศกาลที่มาถึงจุดสูงสุด ที่ห่อหุ้มทั้งพื้นไปด้วยความตื่นเต้นและความรุนแรง
ยาเอะออกแรงบีบคอซาเอะ ซาเอะรับแรงบีบคอของยาเอะ
มิโอะออกแรงบีบคอมายุ มายุรับแรงบีบคอของมิโอะ
ยาเอะออกแรงบีบคอซาเอะ ซาเอะรับแรงบีบคอของยาเอะ
มิโอะออกแรงบีบคอมายุ มายุรับแรงบีบคอของมิโอะ
มันเหมือนกับ บางอย่างที่มาอย่างรวดเร็ว และจบลงอย่างเงียบไปชั่วขณะ
มิโอะที่ช็อกอยู่นั้นอยู่ ค่อยๆปล่อยมือออกจากคอของมายุ
สิ่งที่หลงเหลือไว้ คือร่องรอยสีแดงเข้มบนคอของมายุในร่างไร้วิญญาณ
มันดูเหมือนผีเสื้อสีชาด และรอยฝ่ามือค่อยขยับอย่างช้าๆ เหมือนกับว่าสิ่งมีชีวิตนั้นเพิ่งเกิดใหม่ และบินออกไปเป็นผีเสื้อสีชาด
นี้คือ ผีเสื้อสีชาด ที่กำเนิดขึ้นมาในหมู่บ้านนี้ ผีเสื้อสีชาดจำนวนมากที่กำเนิดในหมู่บ้านนี้
เสียงเชียร์ที่ดังกึกก้องอย่างบ้าคลั่งจากชั้นใต้ของหมู่บ้านดังไปทั่วหมู่บ้าน
มิโอะ มองดูมือตัวเอง อย่างสับสน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
ผีเสื้อสีชาดที่พึ่งบินออกจากคอของมายุ หยุดนิ่งอยู่ตรงบริเวณ หน้าอกของมิโอะ ก่อนที่จะโบยบินออกไปบนท้องฟ้า
มายุ! มายุ! มิโอะรู้สึกตัวและวิ่งตามผีเสื้อสีชาดไป พร้อมตะโกนเรียกชื่อ พี่สาวของตัวเอง ผีเสื้อทั้งหลายยังคงโบยบินไปรอบๆหมู่บ้าน ก่อนจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
1 ในผีเสื้อในกลุ่มบินออกจากฝูง บินมาหามิโอะสักครู่หนึ่งและบินกลับไปยังฝูงผีเสื้อสีชาด
หลังจากที่ฝูงผีเสื้อสีชาดบินหายไปในท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ค่อยสาดแสงส่องลงมาทั่วภูเขาจนไปถึงหมู่บ้านที่เคยติดอยู่ในความมืดมิดชั่วนิรันดร์
มิโอะยังคงยืนอยู่ที่ผา ทีที่ดวงอาทิตย์สาดแสงลงมา


บทอธิบายฉากจบ Crimson Butterfly   (จาก ผู้กำกับเกม ชิบาตะ มาโคโตะ)


ตั้งแต่แสดงความหมายของ ผีเสื้อสีชาด ในชื่อไตเติ้ล ตรงนี้ผมอยากจะให้เป็นฉากจบแรกที่คุณ(ผู้เล่น)ได้เห็นและผมเอง ไม่ได้อยากจะเปลี่ยแปลงฉากจบนี้ในเกม Fatal Frame 2 Shinku no chou ด้วย
ถึงแม้ว่า ตัวเกมจะ Remake ก็ตามที พวกเราตั้งใจทำฉากจบนี้ตั้งแต่แรกสุด ให้คุณได้เห็นเมื่อคุณเล่นเกมนี้
เรื่องราวของ "ผีเสื้อสีชาด" เป็นเรื่องราวในความฝันที่ผมฝันถึงในขณะที่นอนหลับอยู่ แต่ฉากจบแรกที่ผมเห็นในความฝันมันคือ ฉากจบ Crimson butterfly ซึ่งผมเองมีความรู้สึกผูกพันธ์กับฉากจบนี้มาก
ตอนที่เกมนี้อยู่ในระหว่างที่สร้างขึ้น ผมก็หมกมุ่นกับการทำให้เหมือนกันกับในความฝันของผม ผมรู้สึกถูกขับเคลื่อนไปด้วยความกระตือรือร้นอย่างรุนแรง
แต่ผมรู้สึกว่า ความหมกมุ่นของผมที่เกี่ยวกับฉากจบนี้ มันรุนแรงเกินไป และอาจจะทำลายบรรยากาศ สมดุลของตัวเกมทั้งหมดไป แต่ผมคิดนะว่า มันเป็นฉากจบที่ดี ผมคิดถึงการเดินทางผ่านหมู่บ้านมินาคามิ จนมาถึงจุดนั้น เพื่อจะสร้างฉากนั้นขึ้นมา
เมื่อมาถึงจุดที่ต้องสร้างฉากจบ Crimson Butterfly ขึ้นมา และมันเป็นตัวแทนของฉากจบ "the ultimate bad ending" แต่ผมคิดว่า มันคงเป็นมากกว่า ฉากจบแบบ Good หรือ แบบ Bad แต่มันเติบโตไปเป็นฉากจบตามธรรมเนียมของ เกม Fatal Frame ที่นำเสนอ ฉากจบแบบ
"the ultimate bad ending" ใน Fatal Frame ภาคแรกสุด เรื่องราวของมันคือ การตั้งใจจะมอบชีวิตให้เพื่อแลกเปลี่ยนกับ คนที่คุณตามหาและอยากจะช่วยเขาให้ได้ และสุดท้ายพวกเขาก็ปลิดชีวิตตัวเองไป แต่ใน Fatal Frame 2 นั้น มันต่างกันออกไป มันคือฉากจบที่มีพลังมากกว่า คือ คุณฆ่าคนที่คุณตามหาด้วยฝีมือของตัวเอง



การร่างฉากจบ





ในตอนร่างฉากจบนั้น พวกเราตั้งใจว่าจะไม่ให้มายุนั้นเปิดเผยความรู้สึกในใจออกมา แต่คุณจะได้รู้ถึงความรู้สึกของซาเอะและยาเอะ ซึ่งตัวผมเองอยากจะออกแบบฉากนี้ใหม่อีกครั้ง เหมือนกับตอนจบที่ผมเห็นในความฝัน และมันต้องรู้สึก Imapact ต่อคนเล่น แต่อย่างไรก็ตามทางทีมงานก็ออกความเห็นมาบ้างว่า มันกระทันหันเกินไปหน่อย และสุดท้ายก็เปลี่ยนไปเป็นการเติบคำพูดของ มายุเข้าไปในฉากที่มิโอะกำลังเดิน ทางใต้ดินของหมู่บ้านมินาคามิ เพื่อไปสู่ลานพิธีกรรม
และเมื่อตอนที่มิโอะและมายุพบกันอีกครั้งหนึ่ง ฉากนั้นยังคงเหมือนเดิม แต่อาจจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย เพื่อให้คนเล่นนั้นได้เข้าใจความรู้สึกของมายุ เท่าที่จะเป็นไปได้


เกี่ยวกับความรู้สึกของมายุ


ฉากจบนี้จะบอกเรื่องราวของการรู้ถึงความลับของงานพิธีกรรมที่ไม่มีใครได้เห็ย ที่ซึ่งผีเสื้อสีชาดกำเนิดขึ้นมา แต่ผมคิดว่ามันมีจุดประสงค์เพื่ออธิบาย อารมณ์และความรู้สึกของมายุ
เมื่อ 2-3 วันก่อน ตอนที่ผมปรากฎใน Nico Nico Live กับ คุณสึกิ อามาโนะ มีคนมาถามว่า คุณมีอารมณ์ร่วมกับ มิโอะหรือมายุ มากกว่ากัน แต่ฉากจบนี้ มันคงอธิบายว่า มายุรู้สึกยังไง
ไม่เป็นไรหรอกถ้าคุณไม่เข้าใจหลังจากที่คุณเพิ่งดูฉากจบนั้นไป ผมคิดว่ามีบางสิ่งที่ คุณสามารถรับรู้ เข้าใจ จากฉากจบนี้ได้ เหมือนเขารับประสบการณ์มา อย่างซ้ำๆ คนที่ดูอยู่จะหาสถานที่แห่งหนึ่งภายในหัวใจของพวกเขา สถานที่ที่คุณรู้สึกเหมือน มายุเกิดขึ้นมา และสักวันคงจะเข้าใจ
มีสองเส้นทางภายในหัวใจของผู้คน เส้นทางแรกจะขยายออกไปเหมือบกับว่าคุณได้เติบโตขึ้น และเส้นทางตรงกันข้าม เส้นทางที่คุณอยากจะกลับไปสู่ความมืดมิดในวัยเด็ก ความปราถนาจากสองสิ่งให้กลับไปเป็นหนึ่ง ความปราถนาเพื่อความตาย ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเรียกมันยังไง แต่ผมคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ทุกคนมีกัน  


ความรู้สึกของมายุที่พูดออกมาตอนที่ได้เจอกับมิโอะอีกครั้งในห้วงนรก




"ฉันตกลงไป ไปสู่ส่วนลึก ไปสู่ส่วนลึกของสถานที่แห่งหนึ่ง ฉันกำลังหลอมละลาย มิโอะ
มาทำด้วยกันเถอะ ...ลึกลงไป ...ลึกลงไป"


ซาเอะที่ทับซ้อนมายุและยาเอะที่ทับซ้อนมิโอะ





มิโอะและมายุถูกเรียกเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อทำพิธีกรรมสังเวยสีชาดอีกครั้ง ทั้งซาเอะและยาเอะยังประกอบพิธีกรรมไม่สมบูรณ์ ทั้งคู่ยืมร่างของมิโอะและมายุ เพื่อประกอบพิธีกรรมอีกครั้งหนึ่ง
มายุกลายเป็นหนึ่งเดียวกับซาเอะตั้งแต่ตอนที่เธอนั้น ตามผีเสื้อสีชาดเข้าไปในป่าและถูกตามล่าโดยคนในหมู่บ้าน และมิโอะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับยาเอะตั้งแต่ ตอนที่มิโอะเห็นยาเอะยืนอยู่คนเดียวตรงทางเข้าหมู่บ้าน ก่อนที่หมู่บ้านจะหายไป
ทั้งมิโอะ-มายุ ซาเอะ-ยาเอะ พวกเขาไม่ได้เป็นแค่ฝาแฝดเหมือนกันเท่านั้น แต่ทั้งซาเอะและยาเอะต่างแชร์อารมณ์ ความรู้สึก ความปราถนาให้กับมิโอะ และมายุด้วย


ความรู้สึกของ ซาเอะ




ความในของซาเอะที่พูดออก ซึ่งเราจะได้ยินระหว่างที่สู้กับซาเอะในห้วงนรก

"ฉันรอมาตลอด รอมานานแสนนาน ภายในสถานที่อันมืดมิด พวกเราสัญญากันไม่ใช่หรอว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เธอพูดเอง แต่พี่ทิ้งฉันไป
ทำไมพี่ไม่ฆ่าฉัน ทำไมพี่ต้องหนีไปด้วย ฉันดีใจมากนะ ที่พี่บอกว่า พวกเราจะวิ่งหนีไปด้วยกัน แต่...ถ้าฉันตายด้วยฝีมือของพี่จะทำให้ฉันดีใจมากนะ
พี่ไม่มา นักบวชฆ่าฉัน และเหตุการณ์ชำระบาปเกิดขึ้น ฉันรอให้พี่เอามือเข้ามาบีบคอฉัน ตั้งแต่เด็ก ฉันคิดอยู่เสมอมาว่า ต้องตายด้วยฝีมือของพี่
ทำไม พี่ไม่ฆ่าฉัน?
ทำไม พี่ไม่ฆ่าฉัน?
ในที่สุดก็มาจนได้ ในที่สุดพี่ก็มา
ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน
ซาเอะ ต้องการที่จะอยู่กับยาเอะ เธอดีใจมากที่ยาเอะบอกกับเธอว่า ควรจะหนีไปด้วยกัน ซาเอะรู้สึกยินดีที่ได้หนีจากการประกอบพิธีกรรมและอยู่ด้วยกัน แต่อย่างไรก็ตาม
ในวันงานเทศกาล ขณะที่วิ่งอยู่ในภูเขาแห่งความมืดกับยาเอะ ตอนนั้นซาเอะเริ่มคิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป และหนีไป พวกเขาจะอยู่ด้วยกัน ในสถานที่ที่ปราศจาก ชะตากรรมของมิโกะหรือพิธีกรรม พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

แต่ พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป จริงๆ หรอ? ตอนนี้ ยาเอะวิ่งนำหน้าเธอไปแล้ว ร่างกายของซาเอะ อ่อนแอ่ และกำลังวิ่งอย่างสุดกำลัง แต่ระหว่างช่องว่างของทั้งสองคนค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ภายในใจของซาเอะนั้น ห้วงความคิดถึงของเธอค่อยๆกระจายออกไป
ถ้าพวกเราต้องแยกจากกันล่ะ? ถ้าพวกเราเกิดมาด้วยกัน และสัญญาว่าจากนี้ไปจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แล้วถ้าหากว่าสักวันหนึ่ง พี่ผิดสัญญาขึ้นมาล่ะ ถ้าวันหนึ่งพวกเราต่างแยกย้ายกันออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง และสุดท้ายพวกเราจะแยกตายจากกันไป และนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ฉันรู้ ฉันรู้ แต่... ในความเป็นจริงแล้ว มันเจ็บปวด ลามไปถึงหัวใจของซาเอะ และซาเอะก็ก้าวพลาด และลื่นตกลงไปจากผา
และข้างใต้ผานั้น ซาเอะถูกชาวบ้านจับตัวไป ยาเอะต้องกลับมาหาฉัน เธอต้องมา เธอสัญญว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เธอเชื่อแบบนั้น แต่ยาเอะไม่กลับมา ซาเอะถูกฆ่าด้วยน้ำมือของนักบวช และเหตุการณ์ชำระบาปเกิดขึ้น
"ซาเอะ ทำไมเธอผิดสัญญา ทำไมเธอไม่กลับมาหาฉัน" คำพูดนั้นยังอยู่ในหัวของซาเอะ แต่ในขณะเดียวกัน ซาเอะต้องการด้วยฝีมือของยาเอะมากกว่าให่ใครบางคนที่ไม่รู้จักมาฆ่าเธอ
ตั้งแต่วัยเด็ก ซาเอะเติบโตเพื่อมาเป็นมิโกะที่ต้องตายด้วยฝีมือของยาเอะ ไม่เพียงแค่นั้น เธอปราถนามาจากส่วนลึกสุดของหัวใจ ปราถนาที่จะให้ยาเอะนั่นฆ่าเธอ
ในพิธีกรรมสังเวยสีชาด พี่สาวต้องฆ่าน้องสาว ไม่มีใครที่สามารถฆ่าซาเอะได้ ผู้ที่ทำได้ คือ ผู้ที่มีจิตใจเข้มแข็งและรักเธอ การฆ่าและการถูกฆ่ามันคล้ายคลึ่งกับ อยู่ในห้วงลึก,ความเข้มแข็ง ที่มีปฎิสัมพันธ์มากว่าไปกว่าการแสดงออก สัญลักษณ์ความรักของเธอเอง เธอจะยังคงอยู่เหมือนรอยผีเสื้อสีชาดบนคอของยาเอะ และจะไม่หายไปไหน

ดังนั้นแล้ว ในขณะที่เกลียดยาเอะที่ไม่กลับมา ซาเอะยังคงอยู่ในห้วงนรก รอคอย ยาเอะให้มาบีบคอเธอเอง มายุเอง ก็คิดเหมือนกัน