ความเดิมจากที่ผ่านมา จากพันทิปครับ
http://ppantip.com/topic/34370579
ทั้งหมดติดตามได้จากเด็กดี
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1350561
สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน ที่ติดตามป้าฝันรักมาโดยตลอด บทนี้ เบาๆ อ่านง่าย แต่ยังซ่อนหลายสิ่งเอาไว้ หวังว่าจะถูกใจเช่นเดิมนะครับ ไปเริ่มกันเลยยยยยย
บทที่ ๑๕ ต่อจากความเดิม
เมื่อณฤทธิ์พังประตูหน้าเรือนสองชั้นสำเร็จก็ก้าวสู่ด้านใน เขาส่องไฟฉายนำทาง พลางระแวดระวังภัย สืบเท้าไปได้เพียงชั่วอึดใจ ร่างหนึ่งก็พุ่งสวนออกมาพร้อมเสียงกรีดร้อง
“มะ มันอยู่ข้างใน ไอ้ปีศาจอยู่ข้างใน!”
ณฤทธิ์ปล่อยให้นิโคลเป็นฝ่ายรับร่างโชกเลือดของน้ำนวล
“ฆ่ามันเลย ฆ่ามันเดี๋ยวนี้” อาจารย์สาวชี้เข้าไปในตัวบ้าน
“ใครทำร้ายคุณ” นิโคลพยายามปลอบ
“อีเด็กเปรตภูเขา มันร่วมมือกับนังช่างภาพ เผาเรือนเก็บของแล้วจะฆ่าฉันปิดปาก!”
ณฤทธิ์เลิกคิ้วสูงยักไหล่กับสิ่งที่น้ำนวลบอก แล้วเดินหน้าต่อไปพร้อมปืนพกคู่ใจ
ไฟฉายสาดกระทบเครื่องเรือน บริเวณโถงรับแขกมีรอยเลือดเปรอะเป็นทาง ข้าวของกระจัดกระจายตามพื้น
“ไอ้หนุ่มออกมามอบตัวซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
สิ้นเสียงคำสั่งไม่นาน ภูเขาก็แสดงตัว
น้ำนวลฮึดสุดใจ ปัดมือนิโคลที่ให้ความช่วยเหลือออก หอบสังขารพาตัวเองมาเผชิญหน้าภูเขา ทั้งที่ยืนแทบไม่ไหว หากยังส่งเสียงอาฆาต “ไอ้เด็กเผือก มันเป็นฆาตกร ยิงมันให้หัวสมองกระจุยเลย”
“คุณเสียเลือดมาก อยู่เฉยๆ ดีกว่า ทางนี้ให้พวกเราจัดการเอง” นิโคลก้าวตามน้ำนวลมา หากไม่ได้ช่วยประคองเธอปล่อยให้ตำรวจสาวดูแลแทน
“พวกคุณไม่เข้าใจ เด็กนั่นมันเป็นบ้า อย่าไว้ใจมัน” อาจารย์สาวกล่าวก่อนเรี่ยวแรงจะหมดลง
ภูเขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมลายดอกซากุระ ใบหน้าแต้มยิ้มราวกับไม่เกรงกลัวข้อกล่าวหาและปืนซึ่งเล็งไปหาเขา
“นายคงเป็น‘หมาป่า’ ในชุดคลุมลายดอกซากุระที่วิ่งไล่คนในคลิปสินะ”
“ถ้าคุณหมายความว่า ยายน้ำพิษเป็นหนูน้อยหมวกแดงโชกเลือดก็ถูกเผง แต่นิทานเรื่องนี้ หมาป่าเป็นตัวละครน้ำดี ส่วนตัวร้ายเลวคือยายบ้าน้ำนวล!”
“อย่าเพิ่งมั่นใจอะไรขนาดนั้น นายยังเป็นผู้ต้องสงสัย ฉันไม่ปล่อยให้ดิ้นหลุดแน่”
“โธ่ พี่เบิ้มผมแค่เป็นเด็กทำตามคำสั่ง ‘ไอ้โม่งปริศนา’ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าสุดท้ายแล้วทุกอย่างมันจะเละตุ้มเปะแบบนี้” ภูเขาเล่นลิ้น
“เป็นเด็กเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดก็จริง แต่ริเป็นเด็กแสบเล่นเกมตามคำสั่งโจร ระวังจะถูกโยนเข้าห้องขัง” ณฤทธิ์เสียงเข้มพลางบุ้ยใบ้ให้ตำรวจใส่กุญแจมือภูเขา
“ถ้าผมกลัวคุก กลัวตะราง คงไม่ลงทุนขนาดนี้ แต่ผมก็หวังว่าพี่เบิ้มจะจับคนผิดตัวจริงได้ ไม่ใช่ทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก” ภูเขามีสีหน้าท้าทาย
“รู้ดีขนาดนี้ เป็นเพราะได้เชื้อมาดี นายควรขอบใจเจ้าของที่เขามอบให้และสร้างนายจนสำเร็จ” ณฤทธิ์รุกต่อ ภูเขาเกิดจากห้องทดลองบริษัทเทพพนมอินเตอร์ และหนุ่มเผือกคือน้ำเชื้อของปิติ!
“ไม่ได้! มันไม่ถูกต้อง” เจียหมิงโผล่มาจากด้านหลัง สีหน้าตาตื่นตกใจ เมื่อเห็นหนุ่มเผือกถูกสวมกุญแจมือ พร้อมนายตำรวจยืนประกบ
“ภูเขาไม่ผิด คนผิดคืออาจารย์น้ำ!” เด็กสาวประกาศ พร้อมกลางแขนทั้งสองข้างกันประตูทางออก
คนสนิทไหมทองและพยาบาลวัยกลางตามมาสมทบ ทั้งคู่มีสภาพมอมแมมและกลิ่นควันไฟติดเนื้อตัว
“พวกเราถูกหลอก มีคนล็อกกุญแจห้องเก็บของ ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด” คนสนิทไหมทองกล่าวเสียงเครียด แค้นใจที่หลงกลคนร้าย และเชื่อว่าต้องเป็นน้ำนวล ตามข้อสันนิษฐานเจียหมิง
“ฉันกับพี่นาง ไม่เคยทำร้ายใคร ไม่มีศัตรูที่ไหน เว้นแต่…” พยาบาลช่วยเสริม เธอจ้องน้ำนวลเขม็ง หากไม่ถูกจับไว้ คงพุ่งไปตบอีกฝ่ายจนหน้าหงาย
“อย่ามองฉันแบบนั้นนะ ฉันไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกแก ไม่มีหลักฐานอย่ามาโยนขี้ให้ฉัน!” น้ำนวลรวบรวมพลังพ่นคำพูดป้องกันตน
ณฤทธิ์ยกมือห้ามการต่อล้อต่อเถียง แล้วกล่าวขึ้น “ไม่ต้องห่วง ทุกคนจะได้รับสิทธิเท่าเทียมกัน ใครถูกใครผิดตอนนี้อย่าเพิ่งเกี่ยงกันรับโทษ ผมจัดรถให้แล้ว ยังไงคงต้องขอความร่วมมือพวกคุณไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ”
จากนั้นตำรวจและเจ้าหน้าที่ทีมแม็กซ์ก็เข้ามาสมทบ พาทุกคนไปขึ้นรถซึ่งขับมารออยู่ด้านนอก
ณฤทธิ์เป่าลมหายใจออกมาพรูใหญ่ โล่งใจที่เหตุคืนนี้จบลงเสียที ทว่าพอกวาดตามองหาฝันรักไม่พบ ใจคอก็ไม่สู้ดี
“นายเอาฝันรักไปซ่อนที่ไหน” เขาถามภูเขาซึ่งกำลังถูกคุมตัวให้ออกจากเรือนสองชั้น
“โถๆ ผมหรือจะเอาแฟนพี่เบิ้มไปซ่อน ขานั้นวอนหาเรื่องตั้งแต่แรก พูดแล้วก็น่าสงสารถูกยายน้ำพิษจัดการจนน่วม ป่านนี้สมง สมอง คงไม่เหลือ” กล่าวจบภูเขาก็ชี้ทางบอกณฤทธิ์
ร่างสูงใหญ่พุ่งไปสู่ห้องครัวด้วยความร้อนใจ เขาเห็นฝันรักนั่งพิงบานประตูห้องน้ำเล็ก หล่อนหายใจหนักหน่วงมีอาการเสียขวัญ
ดวงตาเขาร้อนผ่าว หัวใจเต้นเร็วแรง โกรธและโมโหตัวเองที่ปล่อยหล่อนพบชะตากรรมร้ายแรง
ฝันรักกำลูกดอกหน้าไม้ไว้ในมือ ปลายของมันมีคราบเลือดติดอยู่ ตัวหล่อนสั่นเทา มีรอยขีดข่วนและฟกช้ำบนใบหน้า
ครั้นหล่อนได้ยินเสียงคนก้าวเข้ามาใกล้ อาวุธในมือก็ชี้มาข้างหน้า
“ใครน่ะ อย่าเข้ามานะ” หญิงสาวตวาด พลางถดถอยหนีอย่างกลัวอันตราย
ณฤทธิ์รับรู้ความผิดปกติบนสีหน้าฝันรัก สองขายาวๆ ก้าวต่อไป พยายามให้เกิดเสียงเบาที่สุด
“ฉันถามว่าใคร!” หญิงสาวตวาด ดวงหน้าหันไปทางผนัง แทนที่จะสนใจเขาซึ่งก้าวประชิดตัว
“พี่เอง…” ณฤทธิ์คุกเข่าลงต่อหน้าหญิงสาว
“คุณ…เสือใหญ่” หล่อนจำเสียงณฤทธิ์ได้ รีบยื่นมือคว้าหาเขาสะเปะสะปะ
“เจ็บมากไหม พี่ขอโทษ พี่ไม่ดีเอง” ชายหนุ่มรวบร่างหล่อนมากอด จุมพิตลงบนหน้าผากกลมมนด้วยความห่วงหา
“ช่วยฉันด้วย มะ มันมืดไปหมด” ร่างหญิงสาวสะท้าน ขอบตาแดงช้ำ น้ำใสไหลเปรอะทั่วดวงหน้า ณฤทธิ์เช็ดน้ำตาให้หล่อน ก่อนประคองดวงหน้าเรียวซึ่งยามนี้ซีดไร้สีเลือดอย่างทะนุถนอม
เมื่อดวงตาคมจ้องลูกตากลมโต เขาก็รับรู้ถึงความผิดปกติ!
“มะ มืดไปหมด …เกิดอะไรขึ้น ฉันมองไม่เห็น” ฝันรักเอ่ยเสียงขาดห้วง
“โธ่ ฝันพี่อยู่ตรงนี้”
“ไม่! ฉันมองไม่เห็นคุณ!” ฝันรักกรีดร้องลั่น เสียงนั้นบาดลึกเข้าถึงหัวใจณฤทธิ์
ฌานสิเน่หา บทที่ ๑๕ (ต่อ) + บทที่ ๑๖ ครึ่งแรก
ทั้งหมดติดตามได้จากเด็กดี http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1350561
สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน ที่ติดตามป้าฝันรักมาโดยตลอด บทนี้ เบาๆ อ่านง่าย แต่ยังซ่อนหลายสิ่งเอาไว้ หวังว่าจะถูกใจเช่นเดิมนะครับ ไปเริ่มกันเลยยยยยย
บทที่ ๑๕ ต่อจากความเดิม
เมื่อณฤทธิ์พังประตูหน้าเรือนสองชั้นสำเร็จก็ก้าวสู่ด้านใน เขาส่องไฟฉายนำทาง พลางระแวดระวังภัย สืบเท้าไปได้เพียงชั่วอึดใจ ร่างหนึ่งก็พุ่งสวนออกมาพร้อมเสียงกรีดร้อง
“มะ มันอยู่ข้างใน ไอ้ปีศาจอยู่ข้างใน!”
ณฤทธิ์ปล่อยให้นิโคลเป็นฝ่ายรับร่างโชกเลือดของน้ำนวล
“ฆ่ามันเลย ฆ่ามันเดี๋ยวนี้” อาจารย์สาวชี้เข้าไปในตัวบ้าน
“ใครทำร้ายคุณ” นิโคลพยายามปลอบ
“อีเด็กเปรตภูเขา มันร่วมมือกับนังช่างภาพ เผาเรือนเก็บของแล้วจะฆ่าฉันปิดปาก!”
ณฤทธิ์เลิกคิ้วสูงยักไหล่กับสิ่งที่น้ำนวลบอก แล้วเดินหน้าต่อไปพร้อมปืนพกคู่ใจ
ไฟฉายสาดกระทบเครื่องเรือน บริเวณโถงรับแขกมีรอยเลือดเปรอะเป็นทาง ข้าวของกระจัดกระจายตามพื้น
“ไอ้หนุ่มออกมามอบตัวซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
สิ้นเสียงคำสั่งไม่นาน ภูเขาก็แสดงตัว
น้ำนวลฮึดสุดใจ ปัดมือนิโคลที่ให้ความช่วยเหลือออก หอบสังขารพาตัวเองมาเผชิญหน้าภูเขา ทั้งที่ยืนแทบไม่ไหว หากยังส่งเสียงอาฆาต “ไอ้เด็กเผือก มันเป็นฆาตกร ยิงมันให้หัวสมองกระจุยเลย”
“คุณเสียเลือดมาก อยู่เฉยๆ ดีกว่า ทางนี้ให้พวกเราจัดการเอง” นิโคลก้าวตามน้ำนวลมา หากไม่ได้ช่วยประคองเธอปล่อยให้ตำรวจสาวดูแลแทน
“พวกคุณไม่เข้าใจ เด็กนั่นมันเป็นบ้า อย่าไว้ใจมัน” อาจารย์สาวกล่าวก่อนเรี่ยวแรงจะหมดลง
ภูเขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมลายดอกซากุระ ใบหน้าแต้มยิ้มราวกับไม่เกรงกลัวข้อกล่าวหาและปืนซึ่งเล็งไปหาเขา
“นายคงเป็น‘หมาป่า’ ในชุดคลุมลายดอกซากุระที่วิ่งไล่คนในคลิปสินะ”
“ถ้าคุณหมายความว่า ยายน้ำพิษเป็นหนูน้อยหมวกแดงโชกเลือดก็ถูกเผง แต่นิทานเรื่องนี้ หมาป่าเป็นตัวละครน้ำดี ส่วนตัวร้ายเลวคือยายบ้าน้ำนวล!”
“อย่าเพิ่งมั่นใจอะไรขนาดนั้น นายยังเป็นผู้ต้องสงสัย ฉันไม่ปล่อยให้ดิ้นหลุดแน่”
“โธ่ พี่เบิ้มผมแค่เป็นเด็กทำตามคำสั่ง ‘ไอ้โม่งปริศนา’ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าสุดท้ายแล้วทุกอย่างมันจะเละตุ้มเปะแบบนี้” ภูเขาเล่นลิ้น
“เป็นเด็กเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดก็จริง แต่ริเป็นเด็กแสบเล่นเกมตามคำสั่งโจร ระวังจะถูกโยนเข้าห้องขัง” ณฤทธิ์เสียงเข้มพลางบุ้ยใบ้ให้ตำรวจใส่กุญแจมือภูเขา
“ถ้าผมกลัวคุก กลัวตะราง คงไม่ลงทุนขนาดนี้ แต่ผมก็หวังว่าพี่เบิ้มจะจับคนผิดตัวจริงได้ ไม่ใช่ทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก” ภูเขามีสีหน้าท้าทาย
“รู้ดีขนาดนี้ เป็นเพราะได้เชื้อมาดี นายควรขอบใจเจ้าของที่เขามอบให้และสร้างนายจนสำเร็จ” ณฤทธิ์รุกต่อ ภูเขาเกิดจากห้องทดลองบริษัทเทพพนมอินเตอร์ และหนุ่มเผือกคือน้ำเชื้อของปิติ!
“ไม่ได้! มันไม่ถูกต้อง” เจียหมิงโผล่มาจากด้านหลัง สีหน้าตาตื่นตกใจ เมื่อเห็นหนุ่มเผือกถูกสวมกุญแจมือ พร้อมนายตำรวจยืนประกบ
“ภูเขาไม่ผิด คนผิดคืออาจารย์น้ำ!” เด็กสาวประกาศ พร้อมกลางแขนทั้งสองข้างกันประตูทางออก
คนสนิทไหมทองและพยาบาลวัยกลางตามมาสมทบ ทั้งคู่มีสภาพมอมแมมและกลิ่นควันไฟติดเนื้อตัว
“พวกเราถูกหลอก มีคนล็อกกุญแจห้องเก็บของ ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด” คนสนิทไหมทองกล่าวเสียงเครียด แค้นใจที่หลงกลคนร้าย และเชื่อว่าต้องเป็นน้ำนวล ตามข้อสันนิษฐานเจียหมิง
“ฉันกับพี่นาง ไม่เคยทำร้ายใคร ไม่มีศัตรูที่ไหน เว้นแต่…” พยาบาลช่วยเสริม เธอจ้องน้ำนวลเขม็ง หากไม่ถูกจับไว้ คงพุ่งไปตบอีกฝ่ายจนหน้าหงาย
“อย่ามองฉันแบบนั้นนะ ฉันไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกแก ไม่มีหลักฐานอย่ามาโยนขี้ให้ฉัน!” น้ำนวลรวบรวมพลังพ่นคำพูดป้องกันตน
ณฤทธิ์ยกมือห้ามการต่อล้อต่อเถียง แล้วกล่าวขึ้น “ไม่ต้องห่วง ทุกคนจะได้รับสิทธิเท่าเทียมกัน ใครถูกใครผิดตอนนี้อย่าเพิ่งเกี่ยงกันรับโทษ ผมจัดรถให้แล้ว ยังไงคงต้องขอความร่วมมือพวกคุณไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ”
จากนั้นตำรวจและเจ้าหน้าที่ทีมแม็กซ์ก็เข้ามาสมทบ พาทุกคนไปขึ้นรถซึ่งขับมารออยู่ด้านนอก
ณฤทธิ์เป่าลมหายใจออกมาพรูใหญ่ โล่งใจที่เหตุคืนนี้จบลงเสียที ทว่าพอกวาดตามองหาฝันรักไม่พบ ใจคอก็ไม่สู้ดี
“นายเอาฝันรักไปซ่อนที่ไหน” เขาถามภูเขาซึ่งกำลังถูกคุมตัวให้ออกจากเรือนสองชั้น
“โถๆ ผมหรือจะเอาแฟนพี่เบิ้มไปซ่อน ขานั้นวอนหาเรื่องตั้งแต่แรก พูดแล้วก็น่าสงสารถูกยายน้ำพิษจัดการจนน่วม ป่านนี้สมง สมอง คงไม่เหลือ” กล่าวจบภูเขาก็ชี้ทางบอกณฤทธิ์
ร่างสูงใหญ่พุ่งไปสู่ห้องครัวด้วยความร้อนใจ เขาเห็นฝันรักนั่งพิงบานประตูห้องน้ำเล็ก หล่อนหายใจหนักหน่วงมีอาการเสียขวัญ
ดวงตาเขาร้อนผ่าว หัวใจเต้นเร็วแรง โกรธและโมโหตัวเองที่ปล่อยหล่อนพบชะตากรรมร้ายแรง
ฝันรักกำลูกดอกหน้าไม้ไว้ในมือ ปลายของมันมีคราบเลือดติดอยู่ ตัวหล่อนสั่นเทา มีรอยขีดข่วนและฟกช้ำบนใบหน้า
ครั้นหล่อนได้ยินเสียงคนก้าวเข้ามาใกล้ อาวุธในมือก็ชี้มาข้างหน้า
“ใครน่ะ อย่าเข้ามานะ” หญิงสาวตวาด พลางถดถอยหนีอย่างกลัวอันตราย
ณฤทธิ์รับรู้ความผิดปกติบนสีหน้าฝันรัก สองขายาวๆ ก้าวต่อไป พยายามให้เกิดเสียงเบาที่สุด
“ฉันถามว่าใคร!” หญิงสาวตวาด ดวงหน้าหันไปทางผนัง แทนที่จะสนใจเขาซึ่งก้าวประชิดตัว
“พี่เอง…” ณฤทธิ์คุกเข่าลงต่อหน้าหญิงสาว
“คุณ…เสือใหญ่” หล่อนจำเสียงณฤทธิ์ได้ รีบยื่นมือคว้าหาเขาสะเปะสะปะ
“เจ็บมากไหม พี่ขอโทษ พี่ไม่ดีเอง” ชายหนุ่มรวบร่างหล่อนมากอด จุมพิตลงบนหน้าผากกลมมนด้วยความห่วงหา
“ช่วยฉันด้วย มะ มันมืดไปหมด” ร่างหญิงสาวสะท้าน ขอบตาแดงช้ำ น้ำใสไหลเปรอะทั่วดวงหน้า ณฤทธิ์เช็ดน้ำตาให้หล่อน ก่อนประคองดวงหน้าเรียวซึ่งยามนี้ซีดไร้สีเลือดอย่างทะนุถนอม
เมื่อดวงตาคมจ้องลูกตากลมโต เขาก็รับรู้ถึงความผิดปกติ!
“มะ มืดไปหมด …เกิดอะไรขึ้น ฉันมองไม่เห็น” ฝันรักเอ่ยเสียงขาดห้วง
“โธ่ ฝันพี่อยู่ตรงนี้”
“ไม่! ฉันมองไม่เห็นคุณ!” ฝันรักกรีดร้องลั่น เสียงนั้นบาดลึกเข้าถึงหัวใจณฤทธิ์