ผมมีโอกาสได้ทำแบบทดสอบเพื่อประเมินตนเองว่าเราเป็นคนประเภทไหน ในแบบทดสอบก็เป็นตัวเลือกง่ายๆ โดยหากข้อไหนตรงกับสิ่งที่คิดว่าเป็นเราก็ให้เลือกข้อนั้น

หลังทำแบบสอบถามแล้ว สรุปได้อย่างง่ายๆ ว่าผมเป็นประเภท "ใช้ตรรกกะ" กับทุกสิ่งทุกอย่าง

ผมคุยเรื่องผลการประเมินกับอาจารย์ผู้สอนอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งอาจารย์สรุปว่าผมน่าจะเป็นประเภท "ใช้จินตนาการ และอารมณ์" ในการตัดสินใจมากกว่าเป็นพวกใช้ตรรกกะ

ด้วยความขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิงของคำตอบ ผมจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดคำตอบที่ได้จากแบบสอบถามจึงแตกต่างจากที่ประเมินโดยอาจารย์แบบสุดขั้ว

"คุณลองถามตัวเองดูว่า คำตอบในแบบสอบถามที่คุณเลือกน่ะ จริงๆ แล้ว คุณเลือกจากสิ่งที่คุณเป็น หรือเลือกจากสิ่งที่คุณทำกันแน่"

นั่นเป็นประโยคที่อาจารย์ใช้อธิบายคำถามของผม

อันที่จริงแล้ว ผมใช้ "ตรรกกะ" กับเรื่องงานเท่านั้น แต่ในเรื่องอื่นๆ ที่ไม่ใช่งานผมกลับตัดสินใจจาก "ความรู้สึก"

ประโยคคำถามของอาจารย์ที่ใช้ตอบคำถามของผมกลับทำให้ผมฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมา

การใช้ชีวิตอาจทำให้เราเข้าใจตัวเองผิด
สิ่งแวดล้อมอาจทำให้เราต้องทำตาม
หน้าที่การงานอาจเปลี่ยนแปลงวิธีคิดของเรา

เมื่อใดที่เราหลงลืมสิ่งที่อยู่ภายในตัวของเราไปไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม

บางทีเราก็อาจจะไม่ได้เป็นตัวเราอีกต่อไป