เหตุผลที่ตั้งกระทู้นี้ เพราะเหมือนผมหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้สักที คือตอนนี้ผมกำลังเรียน ป.ตรี ชั้นปี2อยู่ครับ ผมเป็นคนที่มีปัญหาครอบครัวเยอะ ทั้งความสัมพันธ์ภายใน การเงิน ธุรกิจ พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมยังเล็ก แล้วแม่เป็นคนที่ดูแลทุกอย่างในครอบครัวตอนนี้ ปัจจุบันแม่ผมก็มีคนรักใหม่แต่ก็ไปกันไม่รอดซึ่งในตอนนี้ก็ยังอยู่ด้วยกันแบบภาวะต่างคนต่างพึ่งพา ผมอยากให้แม่ออกมาแต่แม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมกับเขาเพราะรายได้ส่วนหนึ่งที่เอามาเลี้ยงดูผมและน้องๆก็มาจากธุรกิจของเขา... ส่วนผมเป็นพี่คนโตภาระทุกอย่างจะตกมาที่ผมหลังผมเรียนจบปริญญา น้องก็ไม่เอาการงานอะไร ผมต้องเจอทั้งหนี้ที่ต้องช่วยแม่ชำระ ค่าใช้จ่ายน้องที่ยังต้องเรียนอีก2คน ค่าเล่าเรียนของผมที่ญาติทางพ่อ(ที่หย่ากันไป)เขาช่วยอุปการะผมก็ต้องชดใช้คืนให้ ทุกวันนี้เวลาเงินใช้ไม่พอต้องโกหกแม่ว่ามีใช้เหลือเฟือกลัวเขาเป็นห่วง มีปัญหาอะไรก็ไม่กล้าบอกแม่เพราะแม่ก็มีภาระหนักเกินไปแล้วสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ต้องล้มเหลวในความรักและต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียว ด้วยเหตุผลพวกนี้ทำให้ผมไม่กล้าที่จะคบหาใครสักคนเพราะกลัวหลายๆอย่าง

          ที่สำคัญ...ผมเป็นเกย์... (แต่ไม่มีใครดูออกถ้าไม่บอก) แล้วในเมื่อผมเป็นเกย์ ในสังคมแห่งความเป็นจริงคนเป็นเกย์ยังคงมีถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด เป็นตัวตลกบ้าง เลวบ้าง  บ้าง  ผมจึงพยายามทำหลายๆอย่างเองให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร ทั้งงานบ้านทุกอย่าง การเงินเล็กๆน้อยๆ ทำอาหาร พยายามทุกอย่างที่พอจะแบ่งเบาภาระแม่ได้ และต้องช่วยเหลือผู้อื่นได้ ให้ผู้อื่นพึ่งพาผมได้เพื่อลบเลือนปมที่ผมเป็นเกย์ แต่อย่างไรก็ตามสังคมช่างโหดร้ายคนเป็นเกย์ถ้าทำผิดพลาดเพียงนิดเดียวจะโดนเหยียบจนจมดิน ตอนนี้ผมอาจดูเป็นคนคิดแง่ลบไปแล้ว ผมยอมรับเลยว่าผมเป็นคนขี้กลัว ผมเป็นคนจิตอ่อน ขี้วิตกกังวล เพราะเมื่อเด็กๆตอนที่พ่อแม่หย่ากันผมเคยกลายเป็นเด็กที่ป่วยทางจิตอยู่ช่วงหนึ่ง... กลัวว่าถ้าคบใครไปแล้วจะดูแลเขาได้ไม่เต็มที่ กลัวว่าถ้าผมมีภาระพวกนี้เขาจะหาว่าผมไม่ให้เวลา กลัวว่าจะเจอคนที่มาคบเล่นๆแล้วทิ้งผมไปแบบที่แม่เจอแล้วจะส่งผลให้ผมเฮิร์ดจนไม่เป็นอันทำอะไร ผมแค่ต้องการคนที่เขารับรู้เรื่องของผมแล้วเขาเข้าใจผมไม่รังเกียจผม และอยู่ข้างๆกันและกัน ซึ่งไม่เคยมีมาเลย...... ทุกวันนี้เรียนมหาลัยก็กลายเป็นคนที่อยู่ในโลกส่วนตัวไปแล้ว เหมือนขังตัวเองไว้ในปราการที่สร้างขึ้นในใจ ใช้ชีวิตในนั้นไปวันๆกลัวที่จะออกมาเจอคนภายนอกที่เขาผ่านเข้ามาและผ่านไป
จะปรึกษาเพื่อนก็ไม่ได้เพราะไม่เจอใครที่ไว้ใจได้ และปรึกษาเพื่อนสนิทก็ตอบกลับมาได้แค่ว่าแล้วมันจะถึงวันของผม  ผมไม่มีเพื่อนที่เป็นเกย์เลยไม่มีใครให้ปรึกษาปัญหาแนวเดียวกัน ถึงมีแต่ก็เป็นเพื่อนในมหาลัยไม่ได้สนิทหรือเชื่อใจ   ผมควรจะทำยังไงดีครับ ขอแค่ให้สบายใจขึ้นบ้างก็ยังดีครับ

ปล.ขออภัยด้วยถ้าดูเป็นการระบายครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ