เป็นคำถามและเรื่องเล่าในตัวครับ เพื่อน ๆ ใครเลยรู้สึกแบบนี้เล่าให้ฟังและแนะนำให้แก้ไขด้วยครับ
วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์การนั่งสมาธิให้เพื่อน ๆ ได้ฟัง


ต้องบอกก่อนว่า ส่วนตัวได้ศึกษาและปฏิบัติธรรมมาก็พอสมควร มีโอกาสได้บวชเป็นพระ ได้ปฏิบัติตามสายต่าง ๆ เช่น อานาปานสติ เพ่งลูกแก้ว และมโนมยิทธิ แต่ทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่การระงับอารมณ์อันฟุ้งซ่านและตรวจอารมณ์ของตัวเองในแต่ละวันเท่านั้น ยิ่งตอนบวชมีโอกาสได้ช่วยกิจการงานพระศาสนาเสียเป็นส่วนใหญ่ การได้ปฏิบัติก็ยิ่งน้อยไปตามภาระงานที่มีมากขึ้น คงเหลือแค่สวดมนต์ นั่งสมาธิแผ่เมตตา วันละครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง
พอลาสิกขามาภาระหน้าที่ที่รัดตัวยิ่งทำให้ห่างจากการทำความเพียรมากยิ่งขึ้น คงเหลือแค่อาทิตย์ละวันหรือสองวัน พอไม่เป็นที่ขาดสายและห่างหายจากการทำความดี โอกาสสนองความอยากของตัวเองมากขึ้นจากที่ทำไม่ได้ตอนบวช เช่น เชียร์บอล ดื่ม กิน คละเคล้าไปตามโอกาส


ผมมีโอกาสได้กลับมาปฏิบัติธรรมมากขึ้น ก็ตอนที่ตัวเองลาออกจากงานติดตามภรรยากลับมาอยู่บ้านที่โคราช  เมื่อตกงานเวลาก็มีมากขึ้น ความฟุ้งซ่านในจิตใจก็มีมากขึ้นตามไปด้วย แต่ที่ไม่ขาดก็คือการปฏิบัติ เช่นไปทำวัตรเย็น นั่งสมาธิ ทำบุญ ชีวิตมีสองอย่างเท่านั้นในช่วงนี้ คือ ไปเชียร์บอล และไปทำบุญ(ปล่อยปลา,สวดมนต์,นั่งสมาธิ) ซึ่งที่โคราชตอบโจทย์ตรงนี้ผมได้ทั้งสองอย่างคือ ทีมสวาทแคทที่กำลังโลดแล่นอยู่ในไทยพรีเมียร์ลีค และ วัดต่าง ๆ ที่เปิดโอกาสให้ชาวบ้านได้เข้าไปร่วมทำวัตร สวดมนต์ นั่งสมาธิ บางวัดวันพระใหญ่ญาติโยมสามารถไปปฏิบัติร่วมกับพระได้ตลอดคืน เช่น วัดป่าสาลวันหรือ วัดคลองตาลอง ปากช่อง เป็นต้น


จนวันหนึ่งผมมีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรม ตามสายสติปัฏฐาน ๔ ของหลวงพ่อเจ้าคุณโชดก วัดมหาธาตุที่มีสาขาอยู่ในโคราช ไม่ห่างจากบ้านพักนัก เรื่องราวของท่านเจ้าคุณโชดก,และสมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถระ) เป็นส่วนหนึ่งของแรงบันดาลใจในการปฏิบัติธรรมครั้งนี้ และนี้คือที่มาของกระทู้นี้ครับ