สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกและอาจจะเป็นกระทู้เดียวของเรา. ขอให้ตามแฝงว่าหมูน้อยนะค่ะ เรามีเพื่อนสนิทเป็นผช.อยู่คนนึงเราสนิทกันมากเล่นด้วยกันทุกวันจนเพื่อนล้อว่าคบกันหรอ เราก็ขำๆก็เลยแกล้งเพื่อนว่าเราสองคนคบกัน แต่พอเราเริ่มใกล้ชิดกันมากเรื่อยๆเราก็เริ่มรู้สึกดีกับเขาแล้วเราก็บอกชอบเขาไป ซึ่งเขาก็ชอบเราเหมือนกัน เราสองคนตกลงเป็นแฟนกันตอนนั้นเราเรียนอยู่มอต้นเขาเป็นให้เราได้ทั้งเพื่อนและแฟน แต่พอจบมอต้นไปเราก็ต้องแยกกันไปเรียนเราเรียนที่เดิมส่วนเขาไปเรียนรร.ทหารซึ่งก็รู้กันอยู่แล้วว่าเรียนทหารก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ ช่วงปิดเทอมเราก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย แล้วมาถึงวันที่เขาต้องไปอยู่รร.ประจำ ตอนนั้นเราร้องไห้แล้วเราก็แทบไม่ได้คุยกันเลยเขาบอกให้เรารอเราก็รอ เราทักไปบอกคิดถึงบอกฝันดีทุกวัน ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ตอบแต่อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้สึกดีพอเขากลับมาเราสองคนก็ยังเหมือนเดิม พอเปิดเทอมเขามีเวลาให้เราตลอดคุยด้วยกันตลอดคอลคุยกัน เราก็ทะเลาะกันบ่อยแต่รักกันเหมือนเดิม เราอาจจะงี่เง่าเองที่ชอบโกรธบ่อยๆเขาอาจจะรำคาญ พอเวลามันผ่านไปเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆจากที่คุยกันตลอด ทักหาเราตลอด แต่เรากับต้องเป็นฝ่ายทักหาชวนคุย เราเข้าใจว่าไม่ค้องคุยกันตลอดก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่ไม่ตลอดแบบนี้ ไม่ค่อยได้เจอกันจนเราคิดว่าเขาฝืนไปมั้ยเราเลยถามเขาว่าฝืนไปทำไม เขาตอบกลับมาโดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยเขาบอกว่างั้นพอเถอะทำให้เสียใจมาเยอะแล้ว ตอนนั้นเราพูดอะไรไม่ออกทำได้แต่ปล่อยเขาไป จนวันนี้วันครบรอบ11เดือน แต่เรากลับเลิกกันแล้ว เลิกเป็นอาทิตย์แล้ว เราก็ยังคิดถึงเป็นห่วงเขาตลอดแต่เขาคงมีความสุขดีแล้วอาจจะมีคนที่ชอบแล้วด้วย เราไม่รู้จะทำยังไงเลย อยากกลับไปคบกันเหมือนเดิมเรา เราพยายามลืมแล้วแต่มันไม่ได้จริงๆ ถ้าเขาได้อ่านก็คงจะดี
  สุขสันต์วันครบรอบนะ 😔😢