สวัสดีค่ะ มีเรื่องรู้สึกเครียดมากๆเลยค่ะ กับชีวิตคู่

เรากับสามีคบกันมา8ปีแล้ว แต่งงานจดทะเบียนกัน
แต่ไม่มีบุตรด้วยกัน

5ปีแรกที่ตั้งแต่เริ่มคบกัน เราก็เข้าไปอยู่กับที่บ้านสามี  เราถูกเปรียบเทียบตลอด แม่สามีบางครั้งก็เหมือนดีกับเรา แต่ส่วนมากเราจะเจอแต่เรื่องไม่ค่อยดี ว่าเราให้ญาติๆฟัง เปรียบเทียบเรา กับสะใภ้อีกคน ทำให้เราอึดอัดมาตลอด แต่เราก็พยายามคิดว่าเราอยู่เพื่อแฟน เราตื่นแต่เช้าทุกวัน เพื่อมาหากับข้าว ทำงานบ้าน เตรียมให้แม่สามีทุกอย่าง หมอนัดเราก็พาไป เรามั่นใจว่าเราทำดีกับที่บ้านเค้ามากๆ ทำเหมือนเค้าเป็นแม่เราอีกคน บางอย่างเรายังไม่เคยทำให้แม่เราเลย ส่วนสามีเราช่วยที่บ้านทำงาน เพราะมีธุรกิจส่วนตัว ชีวิตเราก็ทำแบบนี้มาเรื่อยๆ จนแม่ของเรามีปัญหาที่ดวงตา แล้วต้องผ่าตา เราเลยขอกลับมาอยู่ที่บ้าน เพราะต้องดูแลแม่ และพ่อที่เป็นอัมพฤกษ์ ไม่มีใครดูแล เพราะเราเป็นลูกคนเดียว ตอนมาอยู่ เราก็ทำงานไปด้วยเป็นแอดมิน ซึ่งก็พอที่จะมีเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ส่วนสามีเรา ก็ทำงานอยู่กับที่บ้าน เดือนนึงจะมาหาเราประมาณ1ครั้ง ทั้งๆที่บ้านอยู่ห่างกัน20กิโลเมตร แต่เราเข้าใจ เพราะเขาทำงานกับที่บ้าน ส่วนเรื่องเรา เค้าออกรถยนต์ให้ขับ เค้าก็ผ่อนให้เราทุกเดือน  วันนึงเรารู้สึกว่าชีวิตคู่เราเริ่มไม่มีความสุข เราเลยถามแฟนตรงๆว่า คิดอยากมีชีวิตใหม่ไหม เราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันเลย ที่เราถามคือเราสงสารเค้าที่ต้องมาผ่อนรถให้เราทุกเดือน เค้าเหนื่อยมากๆ เวลาทักไปหาหรือถาม เค้าก็จะตอบกลับมาคำเดียวบ่อยๆว่าเหนื่อย โทรมาก็ไม่เคยโทรหาเราเลย มีแต่เราโทรไปหา วันหยุดส่วนมากคือไม่มาหาเราหรือโทรมาเลย เราอยากออกจากความทุกข์นี้ เรารู้สึกว่า เราเป็นตัวที่ทำให้เค้าไม่ได้มีชีวิตดีๆ เพราะเราคงไม่ได้กลับไปอยู่กับเค้าที่บ้านนั้นแล้ว เพราะเหตุผลหลักๆเลย เราทุกข์ใจทุกครั้งที่คนในบ้านเค้าไม่โอเคกับเรา แฟนเราตอบเราว่า แต่งงานแล้ว ก็ไม่อยากเลิก อยู่ช่วยกันไปแบบนี้แหละ  เราไม่รู้ว่าเราควรจะจัดการกับปัญหาหรือความรู้สึกนี้ยังไง เราชวนเค้าออกไปเช่าห้องอยู่ด้วยกัน เค้าก็ไม่เอา ตอนมาหาหรือเจอกัน เค้าก็ไม่เหมือนเดิม เหมือนมาไปงั้นๆ ตอนมาที่บ้านเรา เราชวนคุยหรือถามก็เงียบใส่เราเหมือนไม่อยากจะคุยกัน เราขอพื้นที่ตรงนี้ให้เราได้พูดออกมาจากความรู้สึกเราบ้าง พอจะมีพี่ๆคนไหนช่วยแนะนำวิธีจัดการกับความรู้สึกทุกข์นี้ทีค่ะ 🥺