ไม้ใกล้ฝั่ง
น้ำเซาะตลิ่งพังเมื่อไรก็ไปเมื่อนั้น
อีกไม่นาน  รอวันล้มมาถึง
จึงควรจดจารจารึกดีงามไว้ในใจผู้คน




ยกร่างรัฐธรรมนูญไป  
ขอให้นึกถึง "กฤษณาสอนน้องคำฉันท์"  ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส   บทที่ว่า

พฤษภกาสร           อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง     สำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวาย       มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี      ประดับไว้ในโลกา
ความดีก็ปรากฏ      กิติยศลือชา
ความชั่วก็นินทา     ทุรยศยินขจร



วัวตาย  ควายตาย  ช้างตาย   ยังเหลือเขาเหลืองาไว้ประดับฝาผนัง
คนเรานั้น  สิ่งเหลืออยู่คือความดีความชั่วที่ผู้คนจะเล่าขานกันต่อไป


พยายามทำสิ่งไม่ควรให้เป็นสิ่งควร
ก็เหมือนฝากฝังความไม่ดีไม่งามไว้ให้คนเอ่ยถึง    ทุรยศยินขจร
และยุคนี้  ไม่ใช่แค่ยินขจรในที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น   แต่ขจรขจายไปทั้งโลกเพียงแค่เสี้ยววินาที

ตอนนี้  อย่างน้อยก็ได้ชื่อว่าเป็นสาธุชน   อย่าทำให้ตัวเองกลายเป็นทุรชนเอาตอนใกล้ฝั่งเลย


อย่าให้  77  ปีของชีวิตที่ผ่านมาสูญเปล่า