มันผ่านมาเกือบเดือนแรมละแหล่ะ แต่มันยังฝังจำอยู่ในหัวมากๆๆๆๆๆๆๆๆ....ลืมไม่ลงและไม่ได้จริงๆ

-และเรากับเค้าคงไม่มีวันโคจรได้พบกันอีกแน่นอน คงได้เจอกันแค่เพียงครั้งเดียวครั้งนั้นครั้งสุดท้าย!! เพราะเราดันเจอเค้าในงานๆหนึ่ง ซึ่งมันคงไม่ได้จัดไปอีกนานหรือไม่มีอีกเลย....ผิดหวัง เสียดาย ปนเสียใจ ว่าทำไมไม่เข้าไปจีบเขานะ เพราะความกลัว คิดไกล กลัวเค้าไม่ชอบเรา~~~ เรื่องของเรื่องเพื่อนเรามันขัดแข้ง ขัดขา บอกเราว่า อย่าไปจีบเขาเลย เขาไม่สนคนอย่างเราๆหรอก(ผู้ชายที่ว่าบุคลิกดี ดูภูมิฐาน ดูมีความรู้ โหงวเฮ้งดี ขาว สูง ตี๋ แว่น ท้วมสูง  หุ่นน่ากอด มาดๆๆวิศวะ หนุ่มๆอยู่ น่าจะเป็นพี่ 3-5 ปี)  

-- ด้วยความที่โดนเพื่อนสาวเบรคดังเอี๊ยดดดดดดดดด! จนความปอดแหก(ป๊อด)เริ่มบังเกิด ก็เริ่มคิดล่ะว่า..แล้วกรูเนี้ยะ ดูไม่เหมาะสมเค้าตรงไหนฟะ
ขาว สูง170 หุ่นนางแบบ หน้าป่านลูกครึ่งฝรั่ง แต่งตัวก็โอเค ความรู้กรูก็มี ทำงานก็HRนะเหว่ย  มันดูโหล่ยโท่ยมากรึยังหวะ(บ่นๆในใจ55555555+)


--และแล้วชายคนนั้นก็เดินผ่านลอยหน้าลอยตาไป (เพราะเค้าไม่รู้ว่าแอบมองเค้าอยู่ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นพันๆๆรอบ555555)


** สรุปทุกๆๆอย่างอดสานต่อ** เฮ้อออออออ เอื้อกกกกกกกกกกกก....