ตั้งเเต่เข้ามหาลัยมามีเพื่อนคนนี้แหละครับที่ไปไหนผมก็จะตามมันไป ถือว่าสนิทที่สุดก็ว่าได้
วันที่ผมร้องไห้เพราะเพื่อนคนนี้เป็นวันที่มันเอ่ยปากบอกกับผมว่ามันจะซิ่ว วันนั้นผมแทบช็อคเลยทีเดียวกลับห้องมาผม
เอาเเต่นั่งที่โต๊ะจนค่ำ ผมแทบจะไม่อยากทำอะไร ไม่รู้สึกหิว ไม่รู้สึกอยากไปไหน ผมคิดอยู่อย่างเดียวคือ หากเพื่อนคนนี้
หนีจากผมไปจริงๆ ผมจะอยู่ยังไง ใครจะนั่งกินข้าวกับผม เวลาที่รู้สึกแย่ๆผมจะมีใครอยู่ตรงนั้น ผมจะคุยกับใครได้สนิทใจเหมือนที่เเล้วมาไหม
ทุกวันนี้ผมเหมือนคนฝืนยิ้มให้มันไปวันๆว่าผมโอเค ผมเอาแต่ทวงสัญญาที่เค้าให้ไว้ว่าจะพาไปไหน แล้วฝืนยิ้มอยู่อย่างนี้
เพราะผมรู้ดีว่าถ้าไปขอให้เขาฝืนอยู่เขาก็คงไม่มีความสุข ต่อไปคงเหลือแต่ผมเเล้วสิที่ต้องเดินคนเดียวอีกครั้ง
#ขอโทษที่นำเรื่องงี่เง่ามาตั้งกระทู้นะครับ