สวัสดีค่ะ ขอเริ่มเล่าเลยนะค่ะ ป้าเรา ป่วยกระทันหันเป็นเว้นเลือดตีบในสมองทำให้สมองตายใช้งานไม่ได้ หมอบอกว่าเป็นที่แกนสมองส่วนใน ทำให้คนใข้ตอบสนองอะไรไม่ได้เลย อาการจะไม่ดีขึ้นจะค่อยๆทรุดลงไปเรื่อยๆอาจจะมีติดเชื้อ คนใข้อาจจะเสียชีวิตจากการติดเชื้อ (หมอโรงพยาบาลในตัวเมือง) ป้าเราใส่เครื่องช่วยหายใจและสายยางให้อาหาร บ้านเรากับโรงพยาบาลก็ไกลประมาน 38 กิโลได้ อยู่เตรียงรวม เพื่อจะได้ใกล้หมอ ป้าเราไม่มีครอบครัว โสด มีพ่อเราและหลานๆคอยดูแล ไปเฝ้าดูแล พ่อเรากับญาติๆ ก็แรึกษากันว่า ถ้าหมอสรุปเป็นแบบนั้น ว่าไม่มีทางรักษาได้ คนไข้ไม่มาทางเราแล้ว เลยจะย้ายป้าเราไปอยู่โรงพยาบาลในตัวอำเภอ ก็ย้ายมาอยู่ห้องพิเศษ ในขณะที่อยู่โรงพยาบาล ป้าเราก็สามารถลืมตาได้แต่ช่วงเวลาสั้นๆ มีเสลด ต้องให้พยาบาลมาดูดเสลดกัน และบ่อยครั้ง ป้าเราหายใจสะดุด และหายใจไม่สัมพันธ์กับเครื่องช่วยหายใจ ช้ากว่าเครื่องช่วยหายใจ ตอน เดี๋ยวหายใจแรง ขึ้นๆต้องวิ่งออกมาเรียกพยาบาลตลอดทั้งคืน ที่มีอาการผิดปกติ จนนับวัน อาการก็ไม่ดีขึ้น ป้าเราไม่ตอบสนองเลยไม่ลืมตา แขนขาบวม มีเสลดเยอะขึ้น หายใจไม่สะดวก จนเมื่อ 6 วันที่แล้ว พี่สาวเราถามพยาบาลว่า ถามจริงๆนะค่ะคุณพยาบาลว่า คนไข้อาการเป็นอย่างไรบ้าง. พยาบาลก็ตอบว่า ไม่ดีขึ้น คนไข้ก็จะอยู่ไปอย่างนี้ อยู่ได้เพราะเครื่องช่วยหายใจ พี่สาวเราคือเห็นอาการคนไข้ นับวันเสลดเยอะมาก ให้พยาบาลดูดเสลดทุก 3-4 ชั่วโมง คือตอนที่ดูดช่วงใหม่ๆ รนไข้มีอาการเจ็บ เวลาดูเสลด มีเลือดติดมา ด้วยทุกครั้งเหมือนคนไข้เจ็บทรมาร พี่สาวเราเลยปรึกษากับทางพ่อและญาติๆ ให้มารวมกันและปรึกษาว่า จะทำอย่างไร พ่อเราและญาติๆ ก็ตัดสินใจว่า จะนำป้ากลับบ้านถึงยังไง ถ้าป้าจะไป ขอให้มาสิ้นลมที่บ้าน แกคงอยากกลับบ้าน เลยวันนั้นเอากลับบ้าน รถพยาบาลมาส่ง มาถอดเครื่องช่วยหายใจที่บ้าน ณ วินาทีที่ถอดเครื่องช่วยหายใจ คือทุกคนร้องให้ คือเหตุการณ์นี้ บ้านเราไม่เคยเจอเลย ก่อนหน้านี้ป้าเรา อีกคนเพิ่งเสียไป หลับไปเฉยๆ อย่างสงบด้วยวัย 90 ปี พยาบาลถอดเครื่องช่วยหายใจเสร็จ หมอแจ้งมาก่อนหน้านี้ว่า ถอดเครื่องช่วยหายใจแล้วคนไข้จะอยู่ได้ ไม่เกิน 3-4 ชั่วโมง เราก็เฝ้าดูอาการ ป่านไปวันแรก ป้าเราหายใจเองได้ปกติ แต่กายใจเร็ว และแรง แขน ขาบวมขึ้น ท้องอืดบวม ไม่ขับถ่าย ให้อาหารแต่ไม่รับอาหาร ตอนนีก็ผ่านมา 6 วันแล้ว ป้าเราก็ยังปกติ แต่ผอมซูบลง นอนป็นเจ้าหญิงนิทรา ญาติๆ อยากให้แกไปสบาย ไม่ทรมาร หลานๆก็ดูแลเต็มที่แล้ว อยากให้แกหมดห่วง ไม่ต้องห่วงอะไร แต่เราก็กังวล ว่าแกจะหิวไหม เราอยากทราบว่ามีใครเคยเป็นแบบ เคสเราไหม แล้วต้องปฏิบัติดูแลอย่างไรต่อ ดีค่ะ ขอบคุณค่ะ