ถ้ากระทู้นี้ผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะยังมือใหม่ค่ะ ก็จากกระทู้เก่าของเรานั้นแหละค่ะเห็นว่าแฟนเรายอมทำทุกอย่างเพื่อเราได้จริงๆไม่ว่าเค้าจะลำบากแค่ไหน อย่างครั้งล่าสุดนี่ค่ะนางแกล้งทำเป็นโกรธเราหายไปเกือบ2อาทิตย์ก่อนหน้านี้เราสองคนไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลยอยู่ๆนางก็หายไปแบบไม่คุยไม่ติดต่ออะไรซักนิดทักไปก็ไม่ตอบ เราไปถามเพื่อนนางน่ะค่ะว่านางเป็นอะไรรึเปล่าทำไมไม่ตอบแชทเราเลยโทรไปก็ไม่รับซักนิดเพื่อนนางบอกว่าไม่รู้เหมือนกันเห็นนางไม่มาเรียนหลายวันแล้วก็คิดว่ากลับบ้าน แฟนเราไปเรียนอยู่มหาลัยที่ต่างจังหวัดค่ะตอนนี้เลยไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแต่อย่างน้อยเราก็ต้องแชทแล้วก็โทรคุยกันทุกวัน แล้วนางหายไปไหน??เราเป็นห่วงนางมากๆค่ะตอนนั้น นั้งร้องไห้แล้วก็โทรหานางอยู่นั้นแหละค่ะแต่นางก็ไม่รับเลยตอนนี้นางอยู่ไหนเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้ แล้วอยู่ๆแม่นางก็โทรมาหาเรา เรานี่รีบรับเลยค่ะน่าจะต้องเป็นเรื่องแฟนเราแน่ๆ แม่นางบอกว่านางกลับมาอยู่ที่บ้านหลายวันแล้วไม่สบายหนักมากแต่นางไม่กล้าโทรบอกเรากลัวเราเป็นห่วง หายไปไม่บอกแบบนี้น่าเป็นห่วงมากกว่าน่ะเว้ยย!!! เราก็รีบขับรถไปหานางเลยค่ะ พอมาถึงบ้านนางเราก็เจอแม่นางนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาค่ะแม่นางบอกว่าแฟนเรารออยู่ที่ห้องค่ะให้เราขึ้นไปหานางเลยค่ะ(เราสงสัยน่ะว่าแม่นางมานั้งดูทีวีสบายใจอยู่ตรงนี้ได้ไงลูกตัวเองไข้หนักขนาดนั้นทำไมไม่อยู่ดูแลลูก?เริ่มรู้สึกตะหงิดๆแล้วน่ะ) เราก็ไม่สนใจอะไรเลยค่ะต้องไปหาแฟนเราให้ได้น้ำตานี่ไหลพรากเลยค่ะนางจะเป็นอะไรมากรึเปล่าอยู่ๆก็เงียบหายไม่บอกอะไรเราเลย พอไปถึงหน้าห้องนางปรากฏว่าห้องล๊อคค่ะเราก็เรียกนางบอกว่าเปิดประตูให้หน่อยเรามาหาแล้ว แล้วอยู่ๆประตูก็เปิดออกมาค่ะ ตอนนั้นเราอึ้งไปเลยค่ะกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ในห้องมีคนเต็มไปหมดเลยมีพวกเพื่อนนางแล้วก็รวมถึงเพื่อนเราด้วย-..- เราเห็นลูกโป่งสีชมพูแล้วก็สีฟ้าเต็มไปหมดเลยค่ะซึ่งเป็นสีที่เราชอบมากๆ แล้วก็เปิดเพลงไม่ธรรมดาของเบล สุพลซึ่งเพลงนี้เราชอบร้องให้นางฟังมากๆค่ะ เราถูกดึงเขาไปในห้องนางด้วยความมึนงง ตาเราตอนนั้นปูดบวมมากๆก็ร้องไห้เรื่องนางนั้นแหละค่ะ แต่มีอย่างหนึ่งที่ทำให้เราอึ้งมากค่ะมีป้ายขนาดใหญ่มากๆติดอยู่ที่ฝาผนังว่า Anniversary 1 year 8 month กรี๊ดๆๆๆเราลืมไปสนิทเลยค่ะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบของเราสองคน น้ำตาเราไหลอีกแล้วจ้าามันห้ามไม่ได้แล้วจริงๆ แล้วอยู่ๆนางก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมอุ้มตุ๊กตาสติทช์ตัวใหญ่มากๆมาให้เราคือเราคลั่งการ์ตูนสติทช์ที่สุดในโลกในโลกเลยค่ะซึ่งนางก็รู้ดี555 ตอนนั้นเราไม่สนใจตุ๊กตานั้นเลยค่ะเราวิ่งไปกอดนางแบบแน่นมากๆนางก็กอดเรากลับค่ะแล้วก็ลูบหัวเราเบาๆ น้ำตาเรานี่ไหลเป็นทางยาวเลยค่ะ555
แฟน:โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยน่ะ ขอโทดน่ะ
เรา:ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกน่ะ N(นามสมมุติ)ตกใจมากเลยรู้มั๊ย
แฟน:ไม่ร้องไห้แล้วน้าา พี่รักน้องNน่ะครับ
เรา:น้องก็รักพี่T(นามสมมุติ)เหมือนกันน่ะ
พวกแขกรับเชิญที่อยู่ในห้องนั้นก็ร้องโห้ฮิ้วกันใหญ่ค่ะ พวกนางก็ทำแบบนี้กันประจำค่ะเราชินแล้ว แล้วแม่นางก็มาหาเราบอกว่าแฟนเราขอร้องให้โทรไปหาเราแล้วบอกอย่างนั้นไปแม่นางไม่ได้ตั้งใจริงๆ
แม่:แม่ขอโทษน่ะลูก Tขอร้องให้แม่โทรไปหาลูกแล้วบอกอย่างนั้นไปแม่ไม่ได้ตั้งใจริงๆน่ะ
เรา:แม่ไม่ต้องขอโทษหนูน่ะค่ะ หนูต้องขอบคุณแม่มากกว่าที่แม่ช่วยเราสองคน รักแม่น่ะค่ะ(น่ารักป่าวว เรียกแม่แฟนว่าแม่เนี่ยย555)
เขินที่สุดในชีวิตเลยค้าา ไปอ่านกระทู้ของเราก่อนหน้านี้ดูน่ะใครไม่ฟินให้มาเตะหน้าเราได้เลย55555