🔘🔘🔘คื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ🔘🔘🔘
อย่างแรกเลยผมขอแน่นำตัวน้อยน่ะครับ
ผมชื่อ.วีระพล ไพบูลย์.เป็นคนมอญนามัญ สัญชาติ พม่าคับ
ผมเป็นคนที่ ทันสมัย ตามกระแส.เล่นทุกอย่างคับ.facebook instagram line beetalk หลักๆเลยน่ะครับ.มีอยู่วันนึ่ง beetalk แดงขึ้นมามีคนแอดมาน่ารักมากครับ..ต้องขอยอนกลับไปนิดหนึง น่ะครับว่า พอดีผมทำงาน.ร.ร ไกล้ๆกับ โรงพยาบาล แห่งหนึ่ง ของภากใต้น่ะครับ.แต่หอพักผมอยู่กับ.ร.พ เลยครับ.เลยได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งเรียนหมอ.อยู่ที่นั้นน่ะครับ รึ้จักกันทางbeetalk เลยนัดเจอกันผมได้ไปหาเขาที่ห้องเขา. อพาร์ทเม้นท์ เขา... ตอนเจอกันครั้งแรกผมอายมากเขากอดผมทั้งคืน.ไม่ไห้ผมกลับหอ แต่ผมรู้ตัวดีว่าถ้าเขารู้ว่าผมไม่ใช่คนไทย เขาคงไม่คบผมหรอก.แต่เราก็มีโอกาสได้เจอกันบอยๆน่ะครับ.คุยกันนานพอสมควนน่ะครับ.เกียบเดือน แต่ในระยะหนึ่งนั้น มันทำไห้เราได้รู้จักกัน ทำไห้ความรู้สึกมันดีและดีมาก.จนเรียกได้ว่า เขาก็คงรักผม และผมเองก็รักเขา แต่ผมจะเป็นฟายที่ปติเศบ ไม่ว่าจะเป็นชวนไปกินข้าวชวนไปไหนมาไหน ผมไม่ค่อยไปกับเขาเพราะ.รู้สึกว่าเรา ดอยกว่าเขา มากเลยไม่ค่อยไปไหนมาไหนเท่าไหร่ เราสองคนรู้ใจกันมากเลยน่าครับ คุยกันรู้เรื่อง เป็นคนนิสัยเหมือนกัน อย่างเช่น.รักหมาสงสาร สัตว์ กลางทาง ชอบไห้เงินคนขอทาน.ชอบคิดมาก..คิดไกล.... เวลาเจอกันก็จะกอดกันโดยไม่พูดอะไร กอดและร้องไห้ไหหกันแหละกันกับความทุกที่มีอยู่ในใจเราสองคน.สวนปัญหาของผมก็คื่อ หนี้ออกจากบ้านมา ไม่มีใคร เหงาอดข้าวบ่างบางวัน ไม่มีใครรู้จักเลย ลำบากมากจากชีวิตที่สบาย..สวนเขาก็ต้องใช่จ่ายอย่างประยัด เพราะที่บ้านเขาพ่อแม่มีปัญหากัน ต่างคนต่างมีปัญหา เลยทำไห้เจอกันแล้วร้องไห้ใส่กัน เขาชอบทำไห้ผมรู้สึกดี จนถึงวันหนึ่งผมรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจะไห้อยู่กับความรู้ที่ อืดอาด แบบนี้ไม่ไหวแล้ว..เลยคิดไว้ว่าครั้งนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเขาอะไรงี้...ก็เลยไปเจอเขาก็ปกติน่ะแต่ผมจะเริมพูด แปลก ๆ..ผมเลยพูดตามความรู้สึกที่มีอยู่.(ผม)ถ้ากูไม่ได้มาหาแล้วอ่ะ.จะลืมกูป่าวว่ะ.(เขา)ทำไม่ถึงถามแบบนี้มีไรทำไมไม่พูดกันตรงๆ.(ผม)กูแค่อยากถามลองดูว่าจะลืมกูป่าว.งั้นกูขออะไรอย่างดี.(เขา)ว่ามา (ผม)ถ้าความทรงจำมี100(%) กูขอแค่ 000.0.1ในนั้นได้มั้ย..สัญญาน่ะว่าจะไม่ลืมกู..(เขา)เออได้..ประมาณ เที่ยงคืนผมกลับถึงหอ เข้าห้องแล้วร้องไห้เลย..พอสักพัก ผมก็ได้ส่งไลน์ไปว่า
+++
พี่ครับผมมีเรื่องจะบอกครับผมคิดว่าพี่คงรับไม่ได้กับสื่งที่ผมจะพูด ต่อไปนี่แต่อยากไห้พี่รู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาอ่ะ ผมไม่เคยคิดร้ายๆกับพี่เลยน่ะ.อย่างที่ผมเคยพูดกับพีผมแค่เหงา อยากมีเพื่อน ผมเหงาอ่ะพี่ ผมเหงาจริงๆ ถึงมันจะเป็นเวลาสั้นที่เราได้รู้จักกัน..แต่ผมก็รู้สึกดีและดีมากๆน่ะ...พี่ คื่อผม. ไม่ใช่คนไทยครับผมเป็นคนมอญรามัญ สัญชาติ พม่าครับ ผมเป็นคาที่ไม่มีประเทศ พี่คงรับไม่ได้หรอกผมรู้.แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะต่อจากนี้ไป ถ้าพี่เจอผมหรือว่าผมเจอพี่เราก็จะไม่รู้จักกัน ผมก็จะไม่รู้จักพี่พี่ก็จะไม่รู้จักผม ผมขอบคุณพี่น่ะ..ดูแลตัวเองน่ะพี่..อย่าลืมที่เคยพูดกันไว้น่ะ 100%จากความทรงจำของพี่ ผมขอแค่000.0.1%เท่านั้น..ขอบคุณน่ะ..ขอบคุณครับ แล้วผมก็ บล็อก line.facebook instagram beetalk ตอนนั้นประมาร เที่ยงคืนอยุ่ ..พอสักพักนึ่ง.ประมาณ ตีหนึ่ง..มี โทรศัพท์ โทรเข้ามา พอรับสายไม่มีใครคุยผมเลยตัดสาย.อีกสักพักก็โทรมาอีกก็ไม่พูดผมก็ว่างอีก..พอครั้งที่สาม..ผมรับสายแล้วก็ไม่พูดผมก็รอ..ผมได้ยินเสียง พัดลมในห้องเขาผมจำได้..ผมรู้สึกว่าเขาจะร้องไห้น่ะตอนนั้น.พักนึ่งเขาก็พูดว่า.(เขา)ใจร้ายมากน่ะ (ผม)ใจร้ายอะไร..แล้วไปเอาเบอร์มาจากไหน..ต้องพูดงี้ก่อนน่ะครับว่าเบอร์โทรผมยังไม่ได้ไห้เขาไปที่ครับ..แต่เพื่อนๆรู้มั้ยว่าเขาไปได้เบอร์ผมจากไหน จาก เวบไซต์ นึ่งที่ผมฝากเบอร์ไว้ เกี่ยวกับเรียนภาษาไทยอ่ะครับ.โห..ต้องพูดก่อนเลยว่สเก่งมาก..คิดได่ไงอ่ะ..คนปกติคงคิดไม่ถึงหรอก แบบนั้นเก่งมากคนไทย ต่อน่ะครับ..(เขา)ก็กูขางคาในใจ...รู้มั้ยว่าเก่งมาก..กูยังไม่รู้ดูไม่ออกเลยว่าไม่ใช่คนไทย.(ผม)แล้วไง(เขา)รู้มั้ยว่าทำไรลงไป ทำแบบนี่เหมือนไม่เปิดโอกาส ไห้คนอื่นเขาเลย.(ผม)อย่างไง(เขา)ก็แบบว่า พูดๆพอพูด เสร็จก็บล็อกเลยแล้วก็บล็อกมุกอย่างด้วย แล้วไม่อยากรู้หรอว่ากูจะตอบอย่างไง..(ผม)กูรู้ว่าคำตอบคื่ออะไร(เขา)กูจะตอบน่ะโว้ย..จะเป็นคนไทยหรือไม่ใช่คนไทยไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญอ่ะเป็นคนดี..กูรับได้..ไม่ต้องบล็อกกูหรอก..ไปปลดสะ..
++++++
ถ้าเป็นเพื่อนๆ..เพื่อนๆจะทำไงดีคับ..ที่มันขางอยู่ในใจคื่อ.
1_ผมไม่ใช่คนไทย แล้วเขาก็เรียนหมอ
2_ผมเป็นแค่คนธรรมดาแรงงานชันตาม อนาคตเขาคื่อหมอ
3_พ่อกับแม่เขายังไม่รู้ว่าเขา เป็นเกย์ พ่อแม่คงรับผมไม่ได้หรอก
4_ผมควรทำไงดีครับ..อั้นนี้ข้อความที่สองข้อความแรกอ่านไม่รู้เรื่องอี่นนี้พิมร์เองด้วยมือครับ..ทำไงดีครับ..ช่วยน้อยครับ..ขอบคุณคนไทยครับ..
แรงงานต่างด้าว.จะคบคนไทยเป็นแฟนได้มั้ย?
อย่างแรกเลยผมขอแน่นำตัวน้อยน่ะครับ
ผมชื่อ.วีระพล ไพบูลย์.เป็นคนมอญนามัญ สัญชาติ พม่าคับ
ผมเป็นคนที่ ทันสมัย ตามกระแส.เล่นทุกอย่างคับ.facebook instagram line beetalk หลักๆเลยน่ะครับ.มีอยู่วันนึ่ง beetalk แดงขึ้นมามีคนแอดมาน่ารักมากครับ..ต้องขอยอนกลับไปนิดหนึง น่ะครับว่า พอดีผมทำงาน.ร.ร ไกล้ๆกับ โรงพยาบาล แห่งหนึ่ง ของภากใต้น่ะครับ.แต่หอพักผมอยู่กับ.ร.พ เลยครับ.เลยได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งเรียนหมอ.อยู่ที่นั้นน่ะครับ รึ้จักกันทางbeetalk เลยนัดเจอกันผมได้ไปหาเขาที่ห้องเขา. อพาร์ทเม้นท์ เขา... ตอนเจอกันครั้งแรกผมอายมากเขากอดผมทั้งคืน.ไม่ไห้ผมกลับหอ แต่ผมรู้ตัวดีว่าถ้าเขารู้ว่าผมไม่ใช่คนไทย เขาคงไม่คบผมหรอก.แต่เราก็มีโอกาสได้เจอกันบอยๆน่ะครับ.คุยกันนานพอสมควนน่ะครับ.เกียบเดือน แต่ในระยะหนึ่งนั้น มันทำไห้เราได้รู้จักกัน ทำไห้ความรู้สึกมันดีและดีมาก.จนเรียกได้ว่า เขาก็คงรักผม และผมเองก็รักเขา แต่ผมจะเป็นฟายที่ปติเศบ ไม่ว่าจะเป็นชวนไปกินข้าวชวนไปไหนมาไหน ผมไม่ค่อยไปกับเขาเพราะ.รู้สึกว่าเรา ดอยกว่าเขา มากเลยไม่ค่อยไปไหนมาไหนเท่าไหร่ เราสองคนรู้ใจกันมากเลยน่าครับ คุยกันรู้เรื่อง เป็นคนนิสัยเหมือนกัน อย่างเช่น.รักหมาสงสาร สัตว์ กลางทาง ชอบไห้เงินคนขอทาน.ชอบคิดมาก..คิดไกล.... เวลาเจอกันก็จะกอดกันโดยไม่พูดอะไร กอดและร้องไห้ไหหกันแหละกันกับความทุกที่มีอยู่ในใจเราสองคน.สวนปัญหาของผมก็คื่อ หนี้ออกจากบ้านมา ไม่มีใคร เหงาอดข้าวบ่างบางวัน ไม่มีใครรู้จักเลย ลำบากมากจากชีวิตที่สบาย..สวนเขาก็ต้องใช่จ่ายอย่างประยัด เพราะที่บ้านเขาพ่อแม่มีปัญหากัน ต่างคนต่างมีปัญหา เลยทำไห้เจอกันแล้วร้องไห้ใส่กัน เขาชอบทำไห้ผมรู้สึกดี จนถึงวันหนึ่งผมรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจะไห้อยู่กับความรู้ที่ อืดอาด แบบนี้ไม่ไหวแล้ว..เลยคิดไว้ว่าครั้งนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเขาอะไรงี้...ก็เลยไปเจอเขาก็ปกติน่ะแต่ผมจะเริมพูด แปลก ๆ..ผมเลยพูดตามความรู้สึกที่มีอยู่.(ผม)ถ้ากูไม่ได้มาหาแล้วอ่ะ.จะลืมกูป่าวว่ะ.(เขา)ทำไม่ถึงถามแบบนี้มีไรทำไมไม่พูดกันตรงๆ.(ผม)กูแค่อยากถามลองดูว่าจะลืมกูป่าว.งั้นกูขออะไรอย่างดี.(เขา)ว่ามา (ผม)ถ้าความทรงจำมี100(%) กูขอแค่ 000.0.1ในนั้นได้มั้ย..สัญญาน่ะว่าจะไม่ลืมกู..(เขา)เออได้..ประมาณ เที่ยงคืนผมกลับถึงหอ เข้าห้องแล้วร้องไห้เลย..พอสักพัก ผมก็ได้ส่งไลน์ไปว่า
+++
พี่ครับผมมีเรื่องจะบอกครับผมคิดว่าพี่คงรับไม่ได้กับสื่งที่ผมจะพูด ต่อไปนี่แต่อยากไห้พี่รู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาอ่ะ ผมไม่เคยคิดร้ายๆกับพี่เลยน่ะ.อย่างที่ผมเคยพูดกับพีผมแค่เหงา อยากมีเพื่อน ผมเหงาอ่ะพี่ ผมเหงาจริงๆ ถึงมันจะเป็นเวลาสั้นที่เราได้รู้จักกัน..แต่ผมก็รู้สึกดีและดีมากๆน่ะ...พี่ คื่อผม. ไม่ใช่คนไทยครับผมเป็นคนมอญรามัญ สัญชาติ พม่าครับ ผมเป็นคาที่ไม่มีประเทศ พี่คงรับไม่ได้หรอกผมรู้.แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะต่อจากนี้ไป ถ้าพี่เจอผมหรือว่าผมเจอพี่เราก็จะไม่รู้จักกัน ผมก็จะไม่รู้จักพี่พี่ก็จะไม่รู้จักผม ผมขอบคุณพี่น่ะ..ดูแลตัวเองน่ะพี่..อย่าลืมที่เคยพูดกันไว้น่ะ 100%จากความทรงจำของพี่ ผมขอแค่000.0.1%เท่านั้น..ขอบคุณน่ะ..ขอบคุณครับ แล้วผมก็ บล็อก line.facebook instagram beetalk ตอนนั้นประมาร เที่ยงคืนอยุ่ ..พอสักพักนึ่ง.ประมาณ ตีหนึ่ง..มี โทรศัพท์ โทรเข้ามา พอรับสายไม่มีใครคุยผมเลยตัดสาย.อีกสักพักก็โทรมาอีกก็ไม่พูดผมก็ว่างอีก..พอครั้งที่สาม..ผมรับสายแล้วก็ไม่พูดผมก็รอ..ผมได้ยินเสียง พัดลมในห้องเขาผมจำได้..ผมรู้สึกว่าเขาจะร้องไห้น่ะตอนนั้น.พักนึ่งเขาก็พูดว่า.(เขา)ใจร้ายมากน่ะ (ผม)ใจร้ายอะไร..แล้วไปเอาเบอร์มาจากไหน..ต้องพูดงี้ก่อนน่ะครับว่าเบอร์โทรผมยังไม่ได้ไห้เขาไปที่ครับ..แต่เพื่อนๆรู้มั้ยว่าเขาไปได้เบอร์ผมจากไหน จาก เวบไซต์ นึ่งที่ผมฝากเบอร์ไว้ เกี่ยวกับเรียนภาษาไทยอ่ะครับ.โห..ต้องพูดก่อนเลยว่สเก่งมาก..คิดได่ไงอ่ะ..คนปกติคงคิดไม่ถึงหรอก แบบนั้นเก่งมากคนไทย ต่อน่ะครับ..(เขา)ก็กูขางคาในใจ...รู้มั้ยว่าเก่งมาก..กูยังไม่รู้ดูไม่ออกเลยว่าไม่ใช่คนไทย.(ผม)แล้วไง(เขา)รู้มั้ยว่าทำไรลงไป ทำแบบนี่เหมือนไม่เปิดโอกาส ไห้คนอื่นเขาเลย.(ผม)อย่างไง(เขา)ก็แบบว่า พูดๆพอพูด เสร็จก็บล็อกเลยแล้วก็บล็อกมุกอย่างด้วย แล้วไม่อยากรู้หรอว่ากูจะตอบอย่างไง..(ผม)กูรู้ว่าคำตอบคื่ออะไร(เขา)กูจะตอบน่ะโว้ย..จะเป็นคนไทยหรือไม่ใช่คนไทยไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญอ่ะเป็นคนดี..กูรับได้..ไม่ต้องบล็อกกูหรอก..ไปปลดสะ..
++++++
ถ้าเป็นเพื่อนๆ..เพื่อนๆจะทำไงดีคับ..ที่มันขางอยู่ในใจคื่อ.
1_ผมไม่ใช่คนไทย แล้วเขาก็เรียนหมอ
2_ผมเป็นแค่คนธรรมดาแรงงานชันตาม อนาคตเขาคื่อหมอ
3_พ่อกับแม่เขายังไม่รู้ว่าเขา เป็นเกย์ พ่อแม่คงรับผมไม่ได้หรอก
4_ผมควรทำไงดีครับ..อั้นนี้ข้อความที่สองข้อความแรกอ่านไม่รู้เรื่องอี่นนี้พิมร์เองด้วยมือครับ..ทำไงดีครับ..ช่วยน้อยครับ..ขอบคุณคนไทยครับ..