สวัสดีครับ ก็ไม่ใช่กระทู้เเรก ไม่ได้ยืมไอดีใครมาโพสต์5555 คือเรื่องที่จะมาเล่าต่อไปนี้คือเกิดขึ้นจริงกับตัวเราเองทั้งสิ้น เริ่มเเรกเลยคือเราเป็นเกย์เเหละ เกย์ธรรมๆดาๆคนหนึ่งไม่ได้น่ารักอะไรเเละด้วยตอนนั้นเพิ่งจะขึ้นปวช.1 เรียนอาชีวกลางกรุงเเน่นอนรถต้องติดเเน่เช้าๆ จขกทเลยเลือกที่จะออกตั้งเเต่เช้าคือเวลา6โมงอาจจะไม่ได้เช้าอะไรมากเเต่คนก็ยังไม่เยอะเท่าไร พพออกเช้าเเล้วก็จริงเเต่ก็ยังต้องรอเพื่อนจากโรงเรียนเก่าเพื่อทีจะไปพร้อมกันเราจึงต้องรอมันเป็ฯประจำๆทุกๆๆๆๆวัน จนวันหนึ่งก็ยังต้องรอมันอีกนั้นเเหละเเถมวันนั้นฝนตกมันออกจากซอยบ้านไม่ได้รอมันประมาณครึ่งซ.ม ครับ ตัดสินใจทีจะทิ้งมันเเล้วไปก่อนเพื่อที่จะไปให้ทันเรียนคาบเเรกเเต่ไม่ทันที่จะได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลย สายตาดันเห็นคนๆหนึ่งกำลังวิ่งผ่าฝนมาหลยบตรงป้ายรถเมล์ที่ผมยืนอยู่พอดี เขาเป็นผู้ชายวัยเดียวกับผมเเหละสูงพอๆกันผิวน้ำผึ้งหูกางคือตอนนั้นมองผ่านๆคืออื้ม..น่ารักดี เลยตัดสินใจรอเพื่อนไปในตัวเเละรอดูว่าเขาจะขึ้นรถสายอะไร ก็ยืนรอจนเพื่อนมาเขาก็ยังไม่ขึ้นรถเลยจนตอนนั้นเวลา7กว่าๆเเล้วรถเมล์สายที่ผมรอก็มาเเถมว่างด้วยเลยได้เเต่บอกในใจกับผู้ชายคนนั้นว่า โชคดีเจอกันใหม่นะไปเรียนดีๆสิ(เหมือนเขาจะได้ยิน)ปรากฏว่า!!!เขาขึ้นคันเดียวกับผมซึ่งตกใจเเละมโนไปไกลเเล้วว่าเขารอเราเเน่เลยเพราะสายนี้ผ่านไปหลายคันเเล้ว ถึงรถจะว่างเเต่ก็ว่างเเค่ที่ยืนครับที่นั่งเต็ม5555 เขายืนช่วงท้ายรถใส่หูฟังผมเเละเพื่อนยืนทางประตูหน้าเราก็คอยมองตลอดว่าเขาลงไหนว่ะ เขาอยู่โรงเรียนอะไรก็ไม่รุมองไม่เห็นชื่อย่อรรเลย จนใในที่สุดถึงป้ายเขาก็ลงไปอย่างเร็วคือตอนนั้นเเบบเสียใจมากครับ ไม่รู้ว่าอยู่โรงเรียนไหน ไม่รู้ชื่อเขา ไม่ร็จะได้เจอเขาอีกเมื่อไหร่ เสียใจมากคือวันนั้นช่วงเช้าไม่พูดกับเพื่อนเลยครับจนเพื่อนคิกว่าโกธรที่รอมันจนผมต้องกลับมาทำตัวบ้าๆบอๆเหมือนเดิม จนผ่านไปหลายวันเเล้วผมก็ไม่ได้เห็นเขาที่ป้ายรถเมล์อีกเลยคือตัดใจละ5555 จนมีอยู่วันเพื่อนบอกตอนกลับบ้านว่าพรุ่งนี้เช้ามันจะไปธุระกับเเม่ไปมาเรียนคนเดียวนะไม่ต้องรอผมก็เอ่อๆเเละเช้าผมก็ออกเวลาปกติของผมคือ6โมงจนคิดเรื่องผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอยากเจอเขาอีกสักครั้งผมเลยตัดสินใจนั่งรออยู่ที่ป้ายรถเมล์นั้นจนกว่าเขาจะมาผ่านไป1ซม30นาที ตอนนั้นเวลา7โมงครึ่ง! เขาก็ยังไม่มาเเถมต้องขาดคาบเช้าด้วยเสียเวลาเรียนเลยในใจก็โมโหตัวเองพ่อเเม่ส่งให้ไปเรียนไม่ใช่มานั่งตามผู้ชายก็เลยตัดสินใจเลิกรอละนานซิบ อยู่ๆเรามองไปทางที่เขาวิ่งมาตอนฝนตกวันนั้นคือดีใจยิ้มเหงือกบานเลยตอนนั้นเเบบเฮ้ยไอ้นั้นนี่หว่ามาเเล้วไม่เสียเทียวเลยทีรอ รถมาผมก็รอจนเขาขึ้นเราถึงขึ้นตาม5555คราวนี้ที่นั่งว่างครับเขานั่งฝั่งที่มันเป็นที่นังคนเดียวอ่ะครับเราก็นั่งหลังเขาจำได้เลยโมเมนต์เเรกที่เราทำคือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วถ่ายข้างหลังเขาครับรู้ตัวครับเหมือนโรคจิตเลยนาทีนั้นเเต่เพราะมันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆจึงไม่เเคร์ต่อสายตาคนอื่นเลย วันนี้ก็ไม่รู้อีกเช่นเคยครับว่าเขาอยู่โรงเรียนอะไร ชื่ออะไร เพราะนั่งข้างหลังไม่สามารถมอองเสื้อนักเรียนได้เลย พลาดอีกเเล้วเเต่แบบไม่เป็นไรได้รูปมาเเล้วเว้ย5555 คือตอนั้นสิ่งที่ทำได้คือตั้งรูป(หลัง)ของเขาเป็นหน้าจอล็อค พื้นหลังโทรศัพท์ พื้นหลังคอมที่บ้านคือเปลี่ยนทุกอย่างอ่ะ คือจะนั่งกดให้โทรศัพท์เป็นหน้าจอล็อคอยู่หลายๆรอบจนเพื่อนหาว่าบ้า ช่วงนั้นห่วงโทรศัพท์มากกกกไม่ให้ใครเตะเลยเวลารู้สึกเหนื่อยก็จะแบบ "เเกเราเหนื่อยมากเลยขอกำลังใจหน่อยดิ๊"เเละก็นั่งยิ้มคนเดียวเเล้วตอบคนเดียวว่า "ขอบคุณนะหายเหนื่อยเลย"ครับใกล้าบ้า ผ่านไป1เทอมเจอเขาบ้างบางครั้งครับเเต่ไม่ได้ยืนรอเขาเหมือนเมื่อก่อนเพราะเรามีรูปเขาเเล้ว จนวันหนึ่งเหมือนฟ้ากลั่นเเกล้งทำให้ผมมีเหตุที่จะไม่ได้ไปยืนรอรถเมล์ป้ายนั้นอีกเเล้วคือบ้านผมกับป้ายที่ไปยืนรอรถเมล์มันคนละโยชเลยเเต่เนื่องจากเป็นทางผ่านไปทำงานของพ่อผมเเละป้ายนั้นก็เป็นป้ายเเรกๆของรถเมล์ที่ผมต้องนั่งไปเรียนคือผมอยากนั่งเลยนั่งรถมากับพ่อมาลงป้ายนี่เเต่เเล้วพ่อเปลี่ยนงานเลยต้องเปลี่ยนเส้นทางในการเดินทางใหม่ ซึ่งการเดินทางใหม่นั้นพ่อผมไม่ได้ผ่านป้ายนั้นไง! ตอนนั้นเเบบเสียใจมากกกกกก ทำไมๆๆๆๆจนวันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการทำงานของพ่อผมเเละครั้งสุดท้ายที่จะได้ขึ้รถเมล์จากป้ายนั้น ผมเลยตัดสินใจที่จะนั่งรอเขาอีกครั้งทั้งๆที่วันนั้นเป็นวันที่เรียนบทเรียนที่ยากกกมากเเละครูกำซับเเล้วให้มาเร็ว ผมซึ่งเห็นว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายเเล้วที่จะได้รอคนนั้นๆ(เด็กๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง) รอครับคราวนี้รอตั้งเเต่6โมงยัน8โมง คือความรู้สึกเริ่มไปเเล้วแบบอะไรว่ะครั้งสุดท้ายเเล้วไม่ให้เจอกันหน่อยหรอแบบนั่งคิดๆไปคิดมาวนๆไปมาจนมองนาฬิกาอีกครั้ง8.10 เขาก็ยังไม่มามองไปทางที่เขาเคยเดินมา....ก็ว่างเปล่าไม่มีใครสักคนเดินออกมาผมจึงขึ้นรถและยมรับว่าเขาไปเเล้วหรือเขาไม่มาเเล้วละ จนถึงป้ายที่เราเห็นเขาลงเราเลยมองลงไป โอ้เเม่เจ้า!นั้นมันยืนยุนี่หว่าเราก็แบบเอ้าว่ะสายเเล้วสายให้สุดไปเลยลงไปยืนรอรถกับเขาครับคือตอนนั้นอยากเข้าไปคุยมากอย่าน้องเขาไปถามชื่อก็ยังดีสุดท้ายเเล้วก็ไม่ได้ทำไรนอกจาก ถ่ายรูปเขา(ข้างหลัง)แบบเต็มตัว พอผมถ่ายปุ๊บเพื่อนเขาเดินมาจากหลังผมเเล้วเขาเข้าไปคุยกันช็อตเเด็ดที่สุดคือ เรากำลังถือโทรศัพท์แบบมึมุมกล้องในโลกของเราซึ่งเขาปัญญาอ่อนก็ยังรู้ว่าแอบถ่าบรูปอีคนข้างน้าอยู่ผลต่อมาคือ เขาเเละเพื่อนหันมามองแปลกๆ เเละก็กำลังจะขึ้นไปเรียน ตาเราก็เห็นกระเป๋าเพื่อนเขา โชคดี!กระเป๋าเพื่อนค่อนข้างใหม่จึงทำให่เห็นอักษรย่อของโรงเรีนเขาซึ่งตอนนั้นรีบหาอะไรมาบันทึกได้จดชื่อ โรงเรียนเขาไว้เเละเขาก็หันมาทั้งตัวแบบหน้าตรงเลยทำให่เรามองเห็นชื่อของเขาเเล้ว ซึ่งเราก็จดอมนอย่างเร็วเท่าที่จำได้