ผมไม่รู้ว่าตัวเองบ้า หรือ ไร้สาระ งี่เง่า แต่มันเกิดขึ้นกับผมเอง ผมเจอผู้หญิงคนนึง. เธอคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ผม.อยาก มาโรงเรียนทุกวัน ตั้งใจเรียน.
วันนึงผมได้คบกับเธอ.  ชีวิตในวัยเรียน ผมมันสดใส ดูมีสีสันไปหมด.   ผมมีความสุขมากเธอเป็นคนนิสัยดี    เอาใจใส่ผม. เธอคอยช่วยเหลือเวลาที่ผมเดือดร้อน.
แต่วันนึงได้ทะเลาะกับเธอหนักมากพูดจาแรงๆใส่เธอ. และคนที่บอกเลิก คือผมเองครับ. พอผ่านมาได้ซักพักผมไปง้อเธอ.  แต่ความรู้สึกมันพังไปหมดแล้ว เหมือนแก้วที่แตก และหวังให้มันเหมือนเดิม.
ชีวิตผมดูมืดมนครับ. เอาแต่ร้องไห้ เสียใจผิดหวัง กับความผิดพลาดของตัวเอง ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา.  
พอเราเรียนจบ. ก็แยกกันไปเรียนที่ต่างๆ. แต่ผมก็พยายามที่จะคุยกับเธอให้ได้  ผมเจอเฟสเธอ แล้วขแใคุยได้ซักพัก.และลองขอคืนดีอีกครั้ง. แต่เธอ
ปฏิเสธ.   ผมก็อารมเสีย. พูดจาไม่ดีใส่เธอไปอีก.  
ผมก็ได้ถามตัวเองว่าทำไมต้องจบแบบนี้  เดี๋ยวมาต่อครับ