เราไม่รู้นะว่าเราคิดถูกไหมที่เราเลือกมาหยุดกับเขาแค่คนเดียว
แต่ก่อนเราเป็นคนที่เฟรนลี่มากเราคุยได้กับทุกคนที่เข้ามาคุยกับเราก็เยอะ และพวกเขาเหล่านั้นก็ดีกับเรา ทั้งเทคแคร์ ใส่ใจ เป็นห่วง โทรหา พาไปเลี้ยงข้าว โทรปลุก มีเซอร์ไพรส ต่างๆ ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเขาเลย
จนกระทั่งวันหนึ่ง แฟนเก่าของเราได้กลับมาเขาทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เราเลิกกันไม่รู้จะกี่ครั้งแล้วก็นับไม่ถ้วนแต่เราเองแหละที่เป็นคนบอกเลิกเขา เพราะนิสัยของเขาเราไม่เคยเจอมาก่อน เขาไม่มีเวลาให้เราเลย ไม่โทรหา ไม่สนใจ ไม่ดูแล ไปไหนก็ไม่บอก เราต้องเป็นฝ่ายตามตลอด ทำให้เราเจ็บและเสียน้ำตาอยู่ตลอด เราเคยลองใจเขานะ ให้เพื่อนไปแชทคุยกับเขาก็หลายครั้งอยู่เหมือนกัน ถามว่ามีแฟนยัง จีบได้ไหม ซึ่งเขาก็ตอบเพื่อนเราบางคนว่า ยังไม่มีแฟน และ ตอบอีกบางคนว่า มีแฟนแล้วแต่เราก็เป็นกิ๊กกันได้ เพื่อนก็มาบอกเราแต่เราก็เก็บไว้คนเดียวและไม่บอกเขา จนเพื่อนของเราก็บอกให้เราหยุดเถอะเลิกคบไปซะ มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยมีแต่แย่ลง เป็นควายรึไงถึงได้ทนจัง แต่เราก็ไม่สนใจเพราะว่าเรารักเขามาก ไม่ว่าจะเลิกกันกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเราก็ให้โอกาสเขาเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ เราก็หยุดคุยกับทุกคนแล้วเพื่อจะกลับมาคบกับเขาแค่คนเดียว เขาก็เหมือนเดิม ไม่โทรหา ไม่ดูแล ไม่ใส่ใจ ไม่ปรับปรุงตัวเหมือนตอนมาง้อ ผู้ชายคงไม่รู้หรอกว่าถ้าผู้หญิงได้รักใครมากๆแล้วเขาก็จะรักอยู่แบบนั้นและพร้อมให้อภัยเสมอในความผิดพลาดของพวกผู้ชาย ผู้หญิงไม่ได้ต้องการคนที่ดีพร้อมแต่ผู้หญิงต้องการคนที่เขารักต่อให้เขาทำผิดสักกี่ครั้งเราก็พร้อมจะให้อภัยเขาเสมอ อย่างเช่นฉันตอนนี้ คนอ่านบทความนี้คงจะคิดว่าเราโง่มากเลยสินะ ที่ไม่ยอมปล่อยวางสักที ที่เดินกลับไปเจ็บซ้ำซากจุดจบคงจะเป็นเหมือนเดิมเราก็รู้นะแต่เราทำไม่ได้ เราก็แค่อยากรู้ว่าเราให้โอกาสเขาขนาดนี้แล้วเขาคิดจะปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อเราบ้างไหม? ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน