เราเป็นคนนึงที่คิคว่าชีวิต ไม่น่าจะเจอเรื่องที่โหดร้ายเร็วขนาดนี้
เรากับแฟนคนนึงอายุ 20 ต้นๆ คบบวกแต่งงานกัน (อาจจะดูเร็วไปใชไหม) แต่ยุมาด้วยกัน เกือบ 7 ปี
มันเป็นวันโหดร้ายที่เราแทบรับไม่ได้ คือ แฟนเราต้องไปเป็นทหาร ทำใจรอแหละ เพราะไม่เคยที่จะไม่ห่างกันไปไหน
เขาฝึกเสร็จออกมา ไปหาเรา เรารุ้สึกว่ามันจะต้องไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว สภาพเขาโทรมป่วยหนักมาเชียว เราคิดว่า
เด่วก้อหายน่ะ เขาต้องไม่เป็นไร พอเค้ากลับไปค่ายทหาร ได้เกือบอาทิตย์ มีคนโทรมาบอกว่า แฟนเรายุ รพ.แล้ว
ใจนี่วูบเรย  ร้องไห้ออกมาตอนคุยถามอาการแฟน แฟนบอกว่าไม่เป็นไรหรอกหน่า เดี๋ยวก้อหาย
แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น เราไปนอนเฝ้าเขาที่รพ. แต่ใจไม่อยากจะคิดอย่างนั้นเรย แต่เราก้อนอนเฝ้าเขาได้ไม่นาน
ก้อต้องกลับ แต่พอกลับไปได้ 2 วัน เค้าเริ่มมีอาการหนักมาก จน...เขาตายย แล้ววันที่เขาตายเรากำลังจะกลับไปเฝ้าใหม่
ญาติๆเราทั้งคู่ พยายามปิดเรื่องที่แฟนเราตาย เพื่อให้เรามาถึงที่หมายก่อน แต่ไม่ทันแล้วระหว่างเดินทางเรารู้เรย และช็อกหนักมาก
แท็กไว้อาลัย ในfacebook เราเห็นก้อช็อกค่าาา โทรหาญาติๆทุกคนที่นึกได้ แต่ไม่มีใครยอมบอกเรยว่าแฟนเราตาย
จนสับสน ช็อก ทำไรไม่ถูก แต่ต้องการจะเห็นกับตาตัวเอง ว่าแฟนเราตาย พอไปถึงบ้านแฟนเท่านั้นล่ะ
ภาพตรงหน้าเรา ไม่อยากจะเชื่อ เราล้มทั้งยืนเรย ร่างแฟนนอนยุตรงหน้า เราเสียสติไปเรย
คำพูดมากมายที่ยังไม่ได้พูด แต่มันไม่มีโอกาสแล้ว เสียใจเสียใจมากที่สุด ทำได้ก้ออยากตายแทนเขานะค่ะ
เขา คือ คู่ชีวิตที่ดี เป็นความรักที่ดีที่สุดเรย ต่อจากนี้มันคงเป็นปมมากไม่อยากเห็นคนที่เรารักต้องจากไปแล้ว ทำใจแทบไม่ไหว
แม้เวลาจะผ่านมา 8 เดือนกับการไม่มีเขายุ(วันที่แฟนเราตายเป็นเดือนแห่งความรัก และผ่านวันวาเลนไทน์มาแค่4วันเอง) เราเรยเจ็บและเสียใจหนักมากที่ต้องสูญคนที่รักไป   แต่ก้อยังรักและคิดถึงเสมอ มันเป็นวันที่โหดร้ายมากเรย สำหรับเรา พิมไปเล่าไปยังจะน้ำตาไหลเรย
ขอบคุนที่รับฟัง เข้ามาอ่านกันนะค่ะ เลือกได้ก้อไม่อยากเจออีกเรย
มาแชร์กันได้นะค่ะ