สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกหลังจากสมัครมาหลายปี ผมคิดว่าผมควรจะระบายความในใจที่อัดอั้นมานาน เพราะไม่รู้ว่าจะไประบายกับใคร เริ่มเรื่องคือผมเลิกกับแฟนที่คบกันมา10ปี เมื่อประมาณ6เดือนที่แล้ว ถามว่าผมเสียใจมั้ย ผมเสียใจมาก อาจเป็นเพราะจังหวะชีวิตของผมอยู่ในช่วงที่ตกต่ำสุดๆ จากคนที่มีหน้าที่การงานม่นคง เงินเดือนเกินครึ่งแสน กลายเป็นคนตกงาน ผมพยายามดิ้นรนมาตลอด1ปีตกงาน ทั้งหางาน ทั้งเป็นพ่อค้าขายของตลาดนัดทั้งๆที่ตัวเองไม่ถนัดเลย แต่มันบังคับให้เราต้องดิ้นรนเพื่อให้ผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปให้ได้ แต่เธอคงรอผู้ชายอย่างผมไม่ไหว สุดท้ายเธอจึงเป็นฝ่ายขอเลิก ข้าวของมีค่าต่างๆเธอขนไปเรียบ ถึงขนาดบางวันผมไม่มีเงินอยู่ในกระเป๋าเลยแม้แต่สลึงเดียว ไม่มีจริง ถือเป็นช่วงที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตทั้งงานและความรัก ต้องกลับไปอยู่กับพ่อแม่ซึ่งลูกคนนี้จะดีเลวยังไงท่านก็ไม่เคยทอดทิ้ง ขนาดที่ว่าตังแต่เรียนจบมาไม่เคยขอเงินพ่อแม่แม้แน่บาทเดียว แต่แม่กลับแอบเอาแบงก์พันมาใส่ไว้ในกระเป๋าตังก์ เพราะแม่แอบไปเปิดกระเป๋าแล้วเห็นว่าไม่มีเงินติดตัวเลย แถมยังเขียนข้อความใส่กระดาษเล็กๆว่า "ม้าให้เอาไว้ติดตัวนะ" เป็นข้อความสั้นๆที่ทำให้ผมถึงกับน้ำตาแตกแบบไม่อายใคร ตลอดเวลาที่กลับมาอยู่บ้านพ่อแม่ผมพยายามหางานใหม่ รับงานส่งของบ้างเล็กๆน้อยพอมึรายได้เพราะไม่อยากรบกวนพ่อแม่ และพยายามคิดตลอดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยมีและเสียมันไปแล้ว ถ้าเรายังไม่ตายยังไงก้อหาใหม่ได้ ผมไม่เคยเสียดายเลย และเส้นกราฟชีวิตก้อเริ่มฉงกหัวขึ้น เมื่อผมได้งานใหม่ แม้เงินเดือนจะไม่เยอะเท่าเดิม แต่ก้อไม่ขี้เหล่ เหมือนว่าชีวิตจะกลับมาดีขึ้นเรื่อยๆทั้งการงาน ชีวิตครอบครัวที่ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกและน้องๆของผม แต่ตลอดเวลาที่ผมเริ่มมีงานใหม่ชีวิตใหม่ ผมเห็นภาพคนรักกัน เป็นแฟนกัน ดูแลเอาใจใส่กัน เป็นห่วงกัน ให้กำลังใจกัน มันทำให้ผมรู้สึกทั้งอิจฉาและเศร้ามากยิ่งกว่าตอนเลิกกับแฟนใหม่เสียอีก เหมือนกับการกลับมาโสดครั้งนี้มันไม่ทำให้ผมมีความสุขเลย ทั้งๆที่ผมไม่เคยคิดอดีตที่ผ่านมา บางครั้งทำงานเหนื่อยๆกลับบ้านมา ต้องมานั่งให้กำลังใจตัวเอง ถึงแม้จะมีพ่อแม่ให้กำลังใจเราอยู่ตลอดเพราะท่านรู้และดูออกว่าสภาพจิตใจผมอาจจะยังไม่เต็มร้อยๆ แต่กำลังใจมันก็ยังไม่เต็มร้อยซักที จนบางครั้งถึงกลับแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียวไม่ให้ใครเห็น และยิ่งช่วงหลังๆยิ่งเป็นมากขึ้น พยายามหาวิธีแก้ต่างๆนานาก้อไม่ได้ผล จนวันนี้คิดว่าสภาพจิตใจผมคงไม่ไหวแล้ว ผมควรทำอย่างไรผมควรไปปรึกษาจิตแพทย์ หรือเพื่อนๆพอมีคำแนะนำดีรบกวนแนะนำผมด้วย เพราะผมคิดว่าถ้ายิ่งนานวันผมจะยิ่งแย่กว่านี้  
ขอบคุณเพื่อนๆล่วงหน้านะครับที่อดทนอ่านเรื่องที่มันอาจไม่มีสาระอะไร แต่มันทำให้ผมมีสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ขนาดนี้