ก่อนอื่นอยากจะเล่าพื้นฐานตัวเองก่อนครับ คือผมมีลูกสาว 1 คน ตอนนี้อยู่ ม6 ผมเลี้ยงเขามาคนเดียวตั้งแต่อายุเขาได้ 3 ขวบ เรื่องขาดหรือต้องการแม่ผมแน่ใจว่าไม่มี เพราะเขาไม่เคยพูดหรือถามถึงเลย ตอนเด็กเราสนิทกันมาก มาเริ่มห่างก็ตินเริ่มมัธยมปลายประมาณ ม5 ชิวิตเขาเริ่มเขาสู่วัยรุ่นเต็มตัว เริ่มมีแฟนที่โรงเรียน เมื่อตอนเด็ก จะไปไหนมาไหนผมจะเป็นคนพาไปตลอดไม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนเขาผมก็จะได้ไปด้วย หลังจากเขาเริ่มมีแฟนเราก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน จริงๆแล้วผมไม่สนับสนุนเรื่องนี้ แต่มีคนเคยบอกว่าอย่างถึงกับห้ามเลยถ้ามันไม่เกินเลยไปมากกว่าแฟน วัยรุ่นก็เป็นแบบนี้แหละ ก็เลยมานึกถึงตอนตัวเอวัยรุ่น ก็เลยทำใจได้และค่อยดูค่อยเตือนอยู่ห่างๆ จริงๆ แล้วผมรู้สึกผิดมาตลอดที่ทำให้เขาต้องขาดสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป คือความรักจากแม่ ผมเลยค่อยข้างตามใจลูก ปากบอกว่าไม่แต่ให้ทุกครั้ง ทำทุกอย่างในบ้านเองเกือบทั้งหมด แม้แต่เก็บเสื้อผ้าเขาส่งซักจัเตรียมทุกอย่างให้ เลยทำให้เขามีความรับผิดชอบน้อยมากแม้แต่ตัวเอง แต่มาวันนี้ลูกผมอกหัก เขาไม่ได้บอกผมหรอกแต่ผมสังเกตุและตามดูเขาอยู่ห่างๆ อาการทั่วไปทำตัวปกติเมื่ออยู่ที่บ้าน หลัเรียนออกไปหาเพื่อน กลับบ้านดึกกลับมาก็เขาห้อง สอบถามจากเพื่อนทุกครั้งที่อยู่ข้างนอกเขาก็จะแสดงออกว่าเสียใจกับเรื่องนี้เป็นแบบนี้มานานแล้วสองถึงสามเดือน จนผมรู้สึกว่านานเกินไปและเริ่มกลัว ผมบอกตามตรงผมไม่ค่อยเขาใจเด็กผู้หญิงเท่าไร ลูกผมเวลาอยู่กับผมเขาทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ ผมพูดสั่งอะไรไปไม่เคยเถียงไม่เคยต่อต้าน ไม่เคยอารวาด ดูเหมือนจะเชื่อฟังดี แต่สิ่งที่พูดบอกแนะนำไปเขาไม่เคยทำตามเลย ซึ่งอันนี้ไม่เข้าใจอย่างมาก ทุกวันนี้เหมือนเขาจะแยกแยะอะไรไม่ออก อนาคต การรักตัวเอง ยังคงวกวนเกี่ยวกับเรื่องความรัก เพราะเป็นรักคั้งแรกหรือเปล่าทำไม่เขาถึงตัดไม่ได้สักที่ครับ
เรื่องราวก็ประมาณนี้ ผมควรทำอย่างไรดีครับ