#นิทาน เรื่อง ความหวัง

  ^{ความหวัง}  เมื่อเสียความหวังไปก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรมันก็แค่หวัง มันหวังใหม่ได้เสมอ แต่คนหนึ่งคน ถ้าเสียไปแม้แต่ความ
หวังก็ช่วยไม่ได้ เอาตรงๆใจเราไม่ได้คิดอย่างอื่นเลยนอกจากหวัง หวังให้เธอหันมอง หวังให้เธอเห็น แต่มันก็แค่หวัง แต่สิ่งที่ชนะความหวังได้คือความอยาก อยากให้ยิ้มจะทำให้หัวเราะ ถ้าให้เราเลือก ความหวัง กับ ความอยาก ถ้าจะให้สิ่งหนึ่งสำเร็จผล #อยากให้เป็นสิ่งไหน แน่นอนความหวังสิ แต่ถ้าถามว่าสิ่งไหนสำเร็จผลแล้ว #มีความสุขที่สุด ก็ต้องความอยากสิ
    แต่มีวันหนึ่ง ความหวังมันดื้อดึงอยาก เอาชนะความอยาก จนมันเผลอแสดงอาการออกมา มันบ้าคลั่ง เพราะมันรู้ว่าชีวิตของมันไม่มีทางเป็นจริง แต่สิ่งที่ทำให้มันสงบลงคือ"ใจ" ใจที่เข้าใจความรู้สึกของคนหนึ่งคน คนใกล้ตัว ใจ มันรู้ว่าถ้าความหวังนี้หลุดไปมันจะทำให้คนๆหนึ่ง เสียใจ ใจ จึงกักขังความหวังไว้ในที่ๆลึกที่สุดของมัน
     ใจ พูดกับ ความหวัง พยายามบอกความหวังว่ามันเป็นไปไม่ได้ อธิบายแล้วอธิบายอีก จนวันหนึ่ง ใจ เริ่มอ่อนแรง ไม่มีแรงเหลือพอที่จะกักขัง ความหวังไว้ จนความหวัง ออกมา และทำให้คนสำคัญคนหนึ่งต้องเสียใจ เมื่อความหวังเห็นแบบนี้ ความหวังเลยรู้สึกเสียใจมาก และ หันไปเห็น หัวใจ ที่เหนื่อยหมดแรง ความหวังเดินบอกกับหัวใจว่า "เหนื่อยไหมที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้"  หัวใจ เลยเงียบด้วยความรู้สึกเศร้า แล้วเอ่ยมาว่า "เป็นเพราะเรา แข่งแรงไม่พอ ไม่มีแรงพอที่จะเหนี่ยวรั้งความหวังเอาไว้ไม่ให้ไปทำร้ายใคร ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าความหวังออกไปจะทำให้คนสำคัญเสียใจ เราพยายามแล้วแต่มันไม่มากพอจิงๆ"  ความหวัง   รู้สึกเศร้ามากที่เห็น ใจ เป็นแบบนี้ ความหวังจึงบอกว่า "งั้นเราพอแล้ว เราไม่อยากเห็น หัวใจ เหนื่อยไปมากกว่านี้อีกแล้ว........ใจ อยู่ตรงนี้ดูแลคนสำคัญให้เราด้วย ถึงแม้จะไม่เป็นอย่างหวังแต่ว่า........." (เขียนตอนจบให้หน่อยครับ อิอิ)