สวัสดีค่ะ

                  ตอบหัวข้อกระทู้เลยเนอะ บางทีชอบคิดมากอะค่ะ ว่าเราเป็นภาระของพ่อกับแม่ ที่บ้านมีพี่น้อง 4 คน จขกท.เป็นคนที่ 3 ค่ะ
ตอนนี้ขึ้น ม.ปลาย ละ ก็เครียดกับการเรียนพอสมควร เพราะเริ่มรู้แนวทางของตัวเองแล้วว่าจะเข้าคณะไหน พี่ๆก็เรียนมหาลัยอยู่ ยังไม่จบ
ที่บ้านฐานะปานกลาง ตอนม.ต้น เรียนอยู่ใกล้ๆบ้าน พอม.ปลาย สอบติดโรงเรียนดังได้ แต่ไกลจากบ้านค่อนข้างมาก ตอนนั้นอยากย้ายด้วย
จึงย้ายมาแบบไม่ได้คิดอะไร พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอมาอยู่จริงๆ เริ่มคิดว่า เรามาอยู่ตรงนี้ อยู่หอ ค่ากินค่าใช้ ค่าเรียนเสริม ค่าเทอมที่แม่จะต้องโอนมาเพื่อใช้จ่าย ไหนจะพี่ๆ น้องอีกที่ยังเรียนอยู่

                  พ่อแม่ทำงานก็เหนื่อย บางทีเราก็เครียด พยายามอ่านหนังสือ คิดว่าพ่อแม่ส่งมาขนาดนี้ ก็ต้องสู้ บางครั้งอ่านหนังสือไปก็ร้องไห้ไป อยากโทรไปหาแม่  อยากถามว่าแม่ทำงานเหนื่อยมั้ย บางครั้งก็คิดกลัวว่าวันหนึ่งพ่อกับแม่จะเป็นอะไรไป เพราะเราอยู่ไกล กลัวว่าจะไม่ได้ดูแลท่าน ความคิดมากมายในหัวค่ะ แต่พอโทรไปหาจริงๆ ก็ยิ้มคุยตามปกติ ไม่อยากให้ท่านเครียด เคยคิดว่า เรากลับไปอยู่โรงเรียนเดิมดีมั้ย เพราะน่าจะประหยัดลงไปได้เยอะเลย แต่ก็ยังอยากสู้กับใจตัวเอง ไม่อยากหนีปัญหา เวลาใช้เงินจะใช้ประหยัด จนบางทีแม่ก็บอกว่า อยากกินอะไรก็กินไปเถอะ จะคิดมากทำไม


อาการแบบนี้คิดมากเกินไปหรือป่าวคะ  ควรจะทำยังไงดีคะ?
หากใช้ภาษา อ่านยาก หรือผิดห้อง ขออภัยด้วยนะคะ