ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือเปล่านะคะที่เข้ามาตั้งกระทู้แบบนี้ แต่ มันทนไม่ไหว มันอัดอั้นเต็มหัวใจมากจนเหมือนจะระเบิดออกมาเลย
เราเป็นคนที่ยังอยู่ได้อีกไม่นานค่ะ คือก็น่าจะเกินปี(หรือสองปีสามปี)อยู่(ถ้าเราไม่ทำตัวเกเรน่ะนะ //ซึ่งตอนแรกน่ะกำลังใจออกจะต่ำมากถึงที่สุด ฮะๆ) ตอนแรกที่รู้น่ะ ความรู้สึกมันก็บอกไม่ถูกหรอกนะ นอกจากคุณแม่ (คุณพ่อเราเสียแล้วค่ะ) ก็ไม่มีใครรู้อีก เพราะไม่อยากให้รู้ ทั้งพี่ ป้า น้า อา น้อง ปู่ ย่า หรือเพื่อนๆ อยากให้ทุกคนเหมือนเดิม ไม่ต้องกังวลกับเรา มันยิ่งรู้สึกแย่ (ปกติเราก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว ก็ข้างๆ คูๆ ไปได้)
ปากเราน่ะ บอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เราไม่กลัวหรอก แต่จริงๆ แล้วในใจน่ะกลัวมากเลยนะคะ ถึงจะพยายามทำตัวเหมือนปกติน่ะ แต่ทุกวันก็กลัว กลัว และกลัว บอกให้ตัวเองลืมๆ ไปซะ ไม่ต้องไปคิดถึง แล้วก็ดีที่ก็ไม่มีใครพูดถึงมัน แต่เราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความว่างเปล่ามาก รู้สึกเหมือนจะหายไป หรืออะไรแบบนั้น คือเหมือน อยากใช้ชีวิตเฮือกสุดท้ายให้ดีที่สุดแหล่ะค่ะ แต่ ปลายทางมันก็น่ากลัวมากเลยนี่นะ?
หลายครั้งรู้สึกเหมือน ยิ่งรู้น่ะ ยิ่งน่ากลัว ถ้าตายไปแบบไม่รู้ไม่ทันตั้งตัวซะยังดีกว่า ยิ่งรู้ ยิ่งน่ากลัวมากจริงๆ
เราอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นเกือบครึ่งปีได้มั้งคะ...? ไม่แน่ใจ ไม่ได้นับวันอะไรหรอก คือตอนนั้นเนี่ย มันไม่ค่อยอยากจะรับรู้อะไรสักเท่าไรแล้วล่ะ...
ปกติเราดูเหมือนคนเข้มแข็งมาก ไม่ร้องไห้ ดูเหมือนไม่กลัวอะไร เป็นเสาหลักให้ใครต่อใคร อาจจะดูแข็งแกร่งเหมือนคุณแม่ที่เลี้ยงลูกๆ หลายคนมาตัวคนเดียวมั้งคะ? แต่จริงๆ น่ะเราอ่อนแอมาก เพราะว่าคุณพ่อเสียช่วงเราเกิด ดังนั้นเราเลยโตมาคนเดียว มันทำให้แข็งแกร่ง แต่มันยิ่งอ่อนไหวและเหงา แต่ก็กลัวใครจะทำให้เรายึดติดก็เลยกันผู้คนออกไป ยิ่งคุณแม่มีครอบครัวใหม่ ก็ยิ่งรู้สึกแยกตัวเองออกมา
ยิ่งตอนนี้ สนใจน้องให้มากๆ ดูแลน้องให้ดีที่สุด เราบอกแม่แบบนั้น แต่.. รอบข้างมันยิ่งว่างเข้าไปอีก อยู่กับเพื่อนก็กังวล ในที่สุดก็ตัดสินใจอยู่กับตัวเองเงียบๆ พยายามหาอะไรทำในอินเตอร์เน็ต อ่านไอ้นู่นไอ้นี่... และนี่แหล่ะค่ะจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรายิ้มออกจริงๆ จังๆ อีกครั้ง...
จำไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไปรู้จักวงๆ นี้ได้ ไปเจอมาจากไหน มันคือ "Sexy Zone" วงไอดอลชายของจอห์นนี่ฯ ค่ะ ค่ายนี้เราเคยรู้จักอยู่เพราะเพื่อนสมัยมัธยมปลายเป็นแฟนค่ายนี้ และลากเราดูด้วยบ่อยๆ แต่สมัยนั้นก็จำใจดูซะมากกว่า (ขอโทษนะคะ *โค้ง*) ไม่คิดเหมือนกันว่าวันหนึ่งเราจะมาตามค่ายนี้ และก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงโหลดและเปิดอะไรหลายๆ อย่างของวงนี้มาดู
ทำไมต้องเป็นวงนี้..?
เราเป็นคนที่ชอบทำอะไรจากฐานค่ะ ต้องเริ่มนับจาก 1 ไม่งั้นก็จะรู้สึกไม่มั่นคง ดังนั้นก่อนจะดูพวกรายการก็เลยต้องพยายามเริ่มจาก 1 ก่อน เลยหาข้อมูลจนได้รายการ JJL มาดู ตอนแรกก็เฉยๆ ดูไปเรื่อยๆ เหม่อบ้างหลับบ้าง เปิดทิ้งไว้บ้าง ดูไปสักสิบกว่าตอนมั้งคะ ก็เปิดรายการประจำของวงขึ้นมาดูแทน (สลับกับเรียลสโคปสมัยแรกๆ บ้าง) ตอนนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวเราก็หัวเราะและยิ้มได้ง่ายขึ้น จนเหมือนปกติ
ระหว่างนั้นเราก็เริ่มติดตามอะไรหลายๆ อย่าง อ่านแม๊กแปลจากเว็ปนู้นนี้บ้าง แปลเองบ้าง (พอจะมีสกิลญี่ปุ่นอยู่เพราะเคยเรียนอยู่ช่วงมัธยม) ฟังเพลงบ้าง ยิ่งรู้จักไปเรื่อยๆ เราก็ประทับใจ "ซาโต้ โชริ" มาก
ถ้าให้พูดตามตรง ตอนแรกน่ะ โชริไม่ใช่ประเภทที่จะเตะตาเราได้เลยค่ะ แต่เขาเป็นคนที่เหมือนมีกลุ่มก้อนพลังด้านบวกขนาดใหญ่ ยิ่งรู้จักยิ่งเหมือนได้พลังนั้นมาจากเขา ไม่รู้เราคิดไปเอง หรือใครคนอื่นรู้สึกเหมือนเราไหม? แต่เรายิ้มและหัวเราะได้เพราะเขาและสมาชิกทั้งห้าของวงบ่อยมากเลย รู้สึกว่าคนๆ นี้น่ารัก ไม่ใช่น่ารักที่ว่า "Cute / Kawaii" นะคะ แต่เป็นคนๆ นี้มีคุณสมบัติของการเป็นบุคคลที่ "To be loved" น่ารัก น่าที่จะถูกรัก...
เป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดูด้วยตัวบุคคล เวลามองตา มองรอยยิ้ม ท่าทาง หรือเวลาเห็นเขาตั้งใจทำอะไรอย่างจริงจัง รู้สึกนับถือขึ้นมาเลยค่ะ...
ตอนนั้นฟัง onaji sora no shita (ใต้ท้องฟ้าผืนเดียวกัน) ก็ชอบมาก และยิ้มออกมาทุกครั้งที่ฟังเพลงนี้ เผลอๆ ก็ชอบฮั้มอยู่บ่อยๆ หลังจากนั้นก็เริ่มมีความสุขกับการออกไปนอกบ้าน ทำกิจกรรมปกติ ไปซื้อของ ทำอะไรที่อยากทำ ทำอาหาร มีความสุขมากขึ้น ฟัง Hachidori ก็คิดว่าเป็นคนที่แต่งเพลงเพื่อคนอื่นได้ดีเนอะ Suki da yo ก็เป็นเพลงที่ให้ความรู้สึกก้ำกึ่ง แต่ทั้งๆ ที่ก้ำกึ่งก็ยิ้มได้
และเราเป็นคนต้องค่อยๆ ฟังเพลงค่ะ คือจะฟังไปทีละซิงเกิ้ล ดังนั้น เลยต้องใช้เวลาเกือบสองเดือนได้มั้งคะ? ถึงได้เริ่มฟัง Ikiteyo (มีชีวิตต่อไป - Be Alive) ตอนนั้นเปิดเนื้อแปลอังกฤษไปด้วย ตอนอ่านเนื้อเพลงเราก็ชะงักไปแล้ว ยิ่งพอเสียงร้องของโชริดังขึ้น น้ำตาก็ไหลออกมา แล้วเราก็ร้องไห้หนักมาก หนักที่สุดในชีวิตเลย
ตอนนั้นน่ะ รู้สึกเหมือนทุกอย่างระเบิดออกมา เหมือนตอนแรกเราทำเป็นลืมไปน่ะค่ะ...
มันก้ำกึ่งไปหมด ต่อให้อยากก็ทำไม่ได้.. เราได้แต่บอกว่าขอโทษๆๆ เหมือนขอโทษกับทุกอย่างและทุกคนที่เราไปมากกว่านี้ไม่ได้ ตอนนั้นในหัวมันมีแต่คำว่ากลัว และขอโทษ กลัวและขอโทษ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เราร้องหนักมากจนปวดหัวปวดท้องตาก็บวมและแสบสุดๆ แต่พอได้ร้องออกมาเสร็จ เราก็รู้สึกดีสุดๆ เลย รู้สึกเหมือนกล้าขึ้นมาเลย
ขอโทษนะคะที่คงอยู่ต่อไปนานกว่านั้นไม่ได้ แต่ว่าเวลาที่เหลืออยู่ เราจะส่งต่อความรักต่อไปให้มากที่สุด ไม่อยากที่จะต้องเศร้าแบบนั้น ถึงจะกลัว.. แต่ว่า...
"จะมีชีวิตอยู่ต่อไปค่ะ"
ด้วยเวลาที่เหลืออยู่ ขอบคุณมากๆ นะ โชริป้ง : )
"ยิ้มแบบนี้ให้เห็นตลอดไปน้า (>w<)//"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ปล.เพิ่งเคยเขียนกระทู้ในพันทิปครั้งแรกเลยล่ะค่ะ อารมณ์ตอนร้องไห้เสร็จน่ะ คืออยากจะพูดอะไรกับใครสักคนจริงๆ แต่มันก็ค่ำมืดแล้วน่ะสิ *หัวเราะ*
ปลล.ชอบเพลงทุกเพลงที่ป้งแต่งเลยนะ ขอให้ป้งมีความสุขมากๆ เค้ายิ้มได้มากเท่าไร ก็ขอให้ป้งยิ้มได้มากกว่าเค้าร้อยเท่าพันเท่าเลยนะ ยิ่งผ่านไปยิ่งรักป้งนะ นี่จะรักเหมือน(ยิ่งกว่า)น้องแท้ๆ แล้วเนี่ย ฮืออ คนอะไรน่าเอ็นดูอ๋า !!
ขอบคุณที่อ่านอะไรยาวนานของเราค่ะ
แล้วก็ ขอบคุณคำแปลเพลง ikiteyo จากเว็ปนี้ด้วยนะคะ *โค้ง*
http://shoripon.tumblr.com/post/127185824192/%E7%94%9F%E3%81%8D%E3%81%A6%E3%82%88-translation
ท่อนที่น้ำตาทะลักออกมามากสุดๆ ก็คือ
" Be alive
I always want to sense your presence
give love to every precious life
Be alive
If there is no one who will love
then love will disappear
Give love "
นี่แหล่ะ
ฟังไปอ่านไปคือน้ำตาไหลพรากส์และเจ็บจี๊ดเลย ถ้าจะแต่งเพลงได้จิ้มหัวใจขนาดนี้นะคะ T^T แต่รักนะคะ ตอนนี้สามารถฟังเพลงนี้ไปแล้วยิ้มไปด้วยได้แล้วล่ะ ละมุนหัวใจ ฮี่ๆ คือเข้มแข็งเพราะเธอจริงๆ นะ ขอบคุณมาก รักที่สุด นับถอยหลังวันเกิดป้งเนอะ ^^* (//โซคุงด้วย)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โชริร้องเพลงนี้ด้วยสีหน้า ท่าทาง และอารมณ์แบบไหนกันนะ? อยากเห็นจัง (^O^)// แบบนี้หรือเปล่าน้า...?
...?? แต่สุดท้ายก็จะเห็นรอยยิ้มกว้างๆ ของป้งด้วยสินะ ^____^
" Ikiteyo >>> Ikiteru : ) "
เด็กอายุ 18 แบบไหนกันนะคะที่แต่งเพลงแบบนี้น่ะ? หัวใจและความคิดน่ะ น่าสงสัยจังนะ *หัวเราะ*
คำขอบคุณหลังฟัง "Ikiteyo" ของ ซาโต้ โชริ คนที่มอบกำลังใจและรอยยิ้มให้กับเวลาไม่มากที่เหลืออยู่
เราเป็นคนที่ยังอยู่ได้อีกไม่นานค่ะ คือก็น่าจะเกินปี(หรือสองปีสามปี)อยู่(ถ้าเราไม่ทำตัวเกเรน่ะนะ //ซึ่งตอนแรกน่ะกำลังใจออกจะต่ำมากถึงที่สุด ฮะๆ) ตอนแรกที่รู้น่ะ ความรู้สึกมันก็บอกไม่ถูกหรอกนะ นอกจากคุณแม่ (คุณพ่อเราเสียแล้วค่ะ) ก็ไม่มีใครรู้อีก เพราะไม่อยากให้รู้ ทั้งพี่ ป้า น้า อา น้อง ปู่ ย่า หรือเพื่อนๆ อยากให้ทุกคนเหมือนเดิม ไม่ต้องกังวลกับเรา มันยิ่งรู้สึกแย่ (ปกติเราก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว ก็ข้างๆ คูๆ ไปได้)
ปากเราน่ะ บอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เราไม่กลัวหรอก แต่จริงๆ แล้วในใจน่ะกลัวมากเลยนะคะ ถึงจะพยายามทำตัวเหมือนปกติน่ะ แต่ทุกวันก็กลัว กลัว และกลัว บอกให้ตัวเองลืมๆ ไปซะ ไม่ต้องไปคิดถึง แล้วก็ดีที่ก็ไม่มีใครพูดถึงมัน แต่เราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความว่างเปล่ามาก รู้สึกเหมือนจะหายไป หรืออะไรแบบนั้น คือเหมือน อยากใช้ชีวิตเฮือกสุดท้ายให้ดีที่สุดแหล่ะค่ะ แต่ ปลายทางมันก็น่ากลัวมากเลยนี่นะ?
หลายครั้งรู้สึกเหมือน ยิ่งรู้น่ะ ยิ่งน่ากลัว ถ้าตายไปแบบไม่รู้ไม่ทันตั้งตัวซะยังดีกว่า ยิ่งรู้ ยิ่งน่ากลัวมากจริงๆ
เราอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นเกือบครึ่งปีได้มั้งคะ...? ไม่แน่ใจ ไม่ได้นับวันอะไรหรอก คือตอนนั้นเนี่ย มันไม่ค่อยอยากจะรับรู้อะไรสักเท่าไรแล้วล่ะ...
ปกติเราดูเหมือนคนเข้มแข็งมาก ไม่ร้องไห้ ดูเหมือนไม่กลัวอะไร เป็นเสาหลักให้ใครต่อใคร อาจจะดูแข็งแกร่งเหมือนคุณแม่ที่เลี้ยงลูกๆ หลายคนมาตัวคนเดียวมั้งคะ? แต่จริงๆ น่ะเราอ่อนแอมาก เพราะว่าคุณพ่อเสียช่วงเราเกิด ดังนั้นเราเลยโตมาคนเดียว มันทำให้แข็งแกร่ง แต่มันยิ่งอ่อนไหวและเหงา แต่ก็กลัวใครจะทำให้เรายึดติดก็เลยกันผู้คนออกไป ยิ่งคุณแม่มีครอบครัวใหม่ ก็ยิ่งรู้สึกแยกตัวเองออกมา
ยิ่งตอนนี้ สนใจน้องให้มากๆ ดูแลน้องให้ดีที่สุด เราบอกแม่แบบนั้น แต่.. รอบข้างมันยิ่งว่างเข้าไปอีก อยู่กับเพื่อนก็กังวล ในที่สุดก็ตัดสินใจอยู่กับตัวเองเงียบๆ พยายามหาอะไรทำในอินเตอร์เน็ต อ่านไอ้นู่นไอ้นี่... และนี่แหล่ะค่ะจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรายิ้มออกจริงๆ จังๆ อีกครั้ง...
จำไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไปรู้จักวงๆ นี้ได้ ไปเจอมาจากไหน มันคือ "Sexy Zone" วงไอดอลชายของจอห์นนี่ฯ ค่ะ ค่ายนี้เราเคยรู้จักอยู่เพราะเพื่อนสมัยมัธยมปลายเป็นแฟนค่ายนี้ และลากเราดูด้วยบ่อยๆ แต่สมัยนั้นก็จำใจดูซะมากกว่า (ขอโทษนะคะ *โค้ง*) ไม่คิดเหมือนกันว่าวันหนึ่งเราจะมาตามค่ายนี้ และก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงโหลดและเปิดอะไรหลายๆ อย่างของวงนี้มาดู
ทำไมต้องเป็นวงนี้..?
เราเป็นคนที่ชอบทำอะไรจากฐานค่ะ ต้องเริ่มนับจาก 1 ไม่งั้นก็จะรู้สึกไม่มั่นคง ดังนั้นก่อนจะดูพวกรายการก็เลยต้องพยายามเริ่มจาก 1 ก่อน เลยหาข้อมูลจนได้รายการ JJL มาดู ตอนแรกก็เฉยๆ ดูไปเรื่อยๆ เหม่อบ้างหลับบ้าง เปิดทิ้งไว้บ้าง ดูไปสักสิบกว่าตอนมั้งคะ ก็เปิดรายการประจำของวงขึ้นมาดูแทน (สลับกับเรียลสโคปสมัยแรกๆ บ้าง) ตอนนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวเราก็หัวเราะและยิ้มได้ง่ายขึ้น จนเหมือนปกติ
ระหว่างนั้นเราก็เริ่มติดตามอะไรหลายๆ อย่าง อ่านแม๊กแปลจากเว็ปนู้นนี้บ้าง แปลเองบ้าง (พอจะมีสกิลญี่ปุ่นอยู่เพราะเคยเรียนอยู่ช่วงมัธยม) ฟังเพลงบ้าง ยิ่งรู้จักไปเรื่อยๆ เราก็ประทับใจ "ซาโต้ โชริ" มาก
ถ้าให้พูดตามตรง ตอนแรกน่ะ โชริไม่ใช่ประเภทที่จะเตะตาเราได้เลยค่ะ แต่เขาเป็นคนที่เหมือนมีกลุ่มก้อนพลังด้านบวกขนาดใหญ่ ยิ่งรู้จักยิ่งเหมือนได้พลังนั้นมาจากเขา ไม่รู้เราคิดไปเอง หรือใครคนอื่นรู้สึกเหมือนเราไหม? แต่เรายิ้มและหัวเราะได้เพราะเขาและสมาชิกทั้งห้าของวงบ่อยมากเลย รู้สึกว่าคนๆ นี้น่ารัก ไม่ใช่น่ารักที่ว่า "Cute / Kawaii" นะคะ แต่เป็นคนๆ นี้มีคุณสมบัติของการเป็นบุคคลที่ "To be loved" น่ารัก น่าที่จะถูกรัก...
เป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดูด้วยตัวบุคคล เวลามองตา มองรอยยิ้ม ท่าทาง หรือเวลาเห็นเขาตั้งใจทำอะไรอย่างจริงจัง รู้สึกนับถือขึ้นมาเลยค่ะ...
ตอนนั้นฟัง onaji sora no shita (ใต้ท้องฟ้าผืนเดียวกัน) ก็ชอบมาก และยิ้มออกมาทุกครั้งที่ฟังเพลงนี้ เผลอๆ ก็ชอบฮั้มอยู่บ่อยๆ หลังจากนั้นก็เริ่มมีความสุขกับการออกไปนอกบ้าน ทำกิจกรรมปกติ ไปซื้อของ ทำอะไรที่อยากทำ ทำอาหาร มีความสุขมากขึ้น ฟัง Hachidori ก็คิดว่าเป็นคนที่แต่งเพลงเพื่อคนอื่นได้ดีเนอะ Suki da yo ก็เป็นเพลงที่ให้ความรู้สึกก้ำกึ่ง แต่ทั้งๆ ที่ก้ำกึ่งก็ยิ้มได้
และเราเป็นคนต้องค่อยๆ ฟังเพลงค่ะ คือจะฟังไปทีละซิงเกิ้ล ดังนั้น เลยต้องใช้เวลาเกือบสองเดือนได้มั้งคะ? ถึงได้เริ่มฟัง Ikiteyo (มีชีวิตต่อไป - Be Alive) ตอนนั้นเปิดเนื้อแปลอังกฤษไปด้วย ตอนอ่านเนื้อเพลงเราก็ชะงักไปแล้ว ยิ่งพอเสียงร้องของโชริดังขึ้น น้ำตาก็ไหลออกมา แล้วเราก็ร้องไห้หนักมาก หนักที่สุดในชีวิตเลย
ตอนนั้นน่ะ รู้สึกเหมือนทุกอย่างระเบิดออกมา เหมือนตอนแรกเราทำเป็นลืมไปน่ะค่ะ...
มันก้ำกึ่งไปหมด ต่อให้อยากก็ทำไม่ได้.. เราได้แต่บอกว่าขอโทษๆๆ เหมือนขอโทษกับทุกอย่างและทุกคนที่เราไปมากกว่านี้ไม่ได้ ตอนนั้นในหัวมันมีแต่คำว่ากลัว และขอโทษ กลัวและขอโทษ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เราร้องหนักมากจนปวดหัวปวดท้องตาก็บวมและแสบสุดๆ แต่พอได้ร้องออกมาเสร็จ เราก็รู้สึกดีสุดๆ เลย รู้สึกเหมือนกล้าขึ้นมาเลย
ขอโทษนะคะที่คงอยู่ต่อไปนานกว่านั้นไม่ได้ แต่ว่าเวลาที่เหลืออยู่ เราจะส่งต่อความรักต่อไปให้มากที่สุด ไม่อยากที่จะต้องเศร้าแบบนั้น ถึงจะกลัว.. แต่ว่า...
"จะมีชีวิตอยู่ต่อไปค่ะ"
ด้วยเวลาที่เหลืออยู่ ขอบคุณมากๆ นะ โชริป้ง : )
"ยิ้มแบบนี้ให้เห็นตลอดไปน้า (>w<)//"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ปล.เพิ่งเคยเขียนกระทู้ในพันทิปครั้งแรกเลยล่ะค่ะ อารมณ์ตอนร้องไห้เสร็จน่ะ คืออยากจะพูดอะไรกับใครสักคนจริงๆ แต่มันก็ค่ำมืดแล้วน่ะสิ *หัวเราะ*
ปลล.ชอบเพลงทุกเพลงที่ป้งแต่งเลยนะ ขอให้ป้งมีความสุขมากๆ เค้ายิ้มได้มากเท่าไร ก็ขอให้ป้งยิ้มได้มากกว่าเค้าร้อยเท่าพันเท่าเลยนะ ยิ่งผ่านไปยิ่งรักป้งนะ นี่จะรักเหมือน(ยิ่งกว่า)น้องแท้ๆ แล้วเนี่ย ฮืออ คนอะไรน่าเอ็นดูอ๋า !!
ขอบคุณที่อ่านอะไรยาวนานของเราค่ะ
แล้วก็ ขอบคุณคำแปลเพลง ikiteyo จากเว็ปนี้ด้วยนะคะ *โค้ง* http://shoripon.tumblr.com/post/127185824192/%E7%94%9F%E3%81%8D%E3%81%A6%E3%82%88-translation
ท่อนที่น้ำตาทะลักออกมามากสุดๆ ก็คือ
" Be alive
I always want to sense your presence
give love to every precious life
Be alive
If there is no one who will love
then love will disappear
Give love "
นี่แหล่ะ
ฟังไปอ่านไปคือน้ำตาไหลพรากส์และเจ็บจี๊ดเลย ถ้าจะแต่งเพลงได้จิ้มหัวใจขนาดนี้นะคะ T^T แต่รักนะคะ ตอนนี้สามารถฟังเพลงนี้ไปแล้วยิ้มไปด้วยได้แล้วล่ะ ละมุนหัวใจ ฮี่ๆ คือเข้มแข็งเพราะเธอจริงๆ นะ ขอบคุณมาก รักที่สุด นับถอยหลังวันเกิดป้งเนอะ ^^* (//โซคุงด้วย)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เด็กอายุ 18 แบบไหนกันนะคะที่แต่งเพลงแบบนี้น่ะ? หัวใจและความคิดน่ะ น่าสงสัยจังนะ *หัวเราะ*