เราเป็นลูกคนเดียว เราเข้าใจว่าพ่อแม่เป็นห่วงเราเมื่อก่อนเวลาเราไปไหนที่บ้านก็จะคอยไปรับไปส่งตลอดพอโตมาเขาก็เริ่มให้ไปไหนเองได้แต่ก็ไม่ได้ปล่อยมากจนวันหนึ่งเราขอเขาไปข้างนอกเขาให้ไปแต่พอจะถึงวันเขากลับมาบอกว่าไม่ให้ไปบางทีเราก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำสักเท่าไหร่เวลาเราทำอะไรแล้วไม่ได้อย่างที่เขาต้องการให้เป็นแบบนั้นเขาก็จะเลือกวิธีการไม่คุยกับเราเมินใส่บางทีเราก็พยายามคิดว่าเขาคงเป็นหวงเราแต่บางครั้งเราก็คิดว่ามันถูกแล้วหรอทีทำแบบนี้ยิ่งห้ามยิ่งเลือกให้บางครั้งมันอาจจะยิ่งทำให้เราอึดอัดแล้วอยากจะหนีออกมาจากกรอบที่เขาตีไว้ให้ก็ได้ เราควรทำยังไงดี