ก่อนหน้านี้มีอาการเบื่ออาหารตาแฉะขาเริ่มไม่มีแรง ว่าจะพาไปหาหมอวันพรุ่งนี้(เพราะทำงานไม่ว่าง)
จู่ๆตอนหัวค่ำบราวนี่ก็ร้องเสียงดังวิ่งเตลิดไปไกลนอนไม่มีแรง
จึงโทรหารพ.เขาบอก10นาทีกำลังปิดเราอธิบายอาการ
ทางนั้นบอกให้รอแล้วเงียบไปเลยติดต่อกี่ครั้งก็ไม่รับ นั่นแปลว่าว่าเขาปฎิเสธ? (ตอนนี้โทษตัวเองทำไมไม่พาไปตั้งแต่แรก)
ขาหลังบราวนี่ไม่มีแรงเขาอยากลุกแต่ลุกไม่ได้ ช่วงแรกออกไปดูแลบ่อยๆแต่เราคิดไว้ว่าเขาอาจไม่รอดก็ได้
ค่ำคืนที่น่าหดหู่ เราไม่อยากดูไม่อยากอยู่ในช่วงสิ้นลมของเขา เราทำเป็นข่มตานอน หมอนอุดหูและสวดมนต์แผ่เมตตา
หลับๆตื่นๆได้ยินเสียงร้องผ่านๆบ้าง เราทำต้องเป็นไม่สนใจเพราะไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะทรมานมากขนาดไหน
ในที่สุดเมื่อเช้านี้เขาก็เสียชีวิตเราไม่รู้ว่าตอนไหน เขานอนจมกองเลือด เขาคงทรมานมากกว่าจะตาย
และต้องตายอย่างโดดเดี่ยว ตอนนี้เราเองก็ทรมานใจที่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ถ้าเราต้องเห็นเขากำลังตายจิตใจเราก็รับไม่ไหว
ถึงตอนนี้ไม่รู้เลยว่าบราวนี่เป็นอะไรตาย โรคที่เป็นเขาทรมานดิ้นรนเท่าไหร่ถึงจากไป
แค่คิดว่าเขามีช่วงเวลานั้นเราได้แต่ร้องไห้สงสารเขาค่ะ
ใครเคยสูญเสียสุนัขที่เลี้ยงไปเข้ามาช่วยปลอบหน่อยค่ะ จิตใจแย่มากๆ