เริ่มกันเลยน่ะครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมกับเเฟนผมเราคบกันมาได้2ปีเเล้วเรารักกันมากมากถึงเคยสัณญาจะไม่ทิ้งกัน วันเวลาผ่านไป ผ่านไปเราก็รักกันน้อยลงไม่ใช้ใครครับผมเองที่เป็นผ่ายเริ่มไม่ใส่ใจไม่สนใจ เเต่ฝ่ายนู้นเขารักเราคงที่มาก เราทำไรก็ยอมรักมากจนผมไม่รู้ด้วยซ้ำ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมว่าง่ายๆครับกะล่อน ไปคุยกับเพื่อนในห้องเดียวกันเเต่ไม่ได้คิดไรจริงจังเพราะเราก็มีเเฟนจนเเฟนผมจับได้ แฟนผมก็งอลเป็นเรื่องปกติ ผมก็ง้อจนเค้าหายโกรธ เค้าก็กลับมารักผมเหมือนเดิม เเต่ผมไม่เอะใจเลยว่าทำไมเขาถึงยอม เขาคงรักเรามากมั้ง(หลงตัวเอง)เเละมีอีกหลายๆเรื่องที่ผมทำให้เทอเสียใจ บางครั้งก็เเกล้งให้ร้อง โดยไม่คิดถึงความรู้สึก เเต่ในใจผมรักเขามากน่ะครับไม่เคยคิดจะเริ่มใหม่กับใครนอกจากเค้าคนเดียวคิดเสมอเค้าคือคู่ชีวิต เเต่เหตุการมันเริ่มตรงที่ผมไม่ค่อยสนใจในความรักที่เค้าให้จนเค้ามาบอกห่างกันสักพักเค้าเสียใจมากผมรู้ เเต่ความชั่วของผมยังไม่พอ ผมกลับไปบอกเค้าว่าปล่อยมือเราเถอะ(จริงๆเรื่องยาวกว่านี้)จนเค้าเสียใจมากๆมากจนเค้าไม่ให้อภัยเเละโอกาสเเก่ผม ผมพยายามง้อ อ้อนวอนผมรู้สึกผิดมาก อยาขอโอกาสเเก้ตัว ควรทำไงดีครับ ผมรักเค้ามาก