สวัสดีค่ะ ชื่อพัชนะคะมีอาชีพรองเป็น Blogger ซึ่งทำเป็นพาร์ทไทม์ค่ะ กระทู้วันนี้ของพัชก็เกี่ยวกับ Blogger ตามหัวข้อ Topic เลยค่ะ

คำว่า บล็อกเกอร์ หรือที่หลายๆท่านเข้าใจว่า นักรีวิว เพิ่งจะมาบูมหนักมากๆในสังคมเมืองไทยปัจจุบันประมาณ3ปีที่ผ่านมานี่เอง อ้างอิงมาจากที่ได้พูดคุยกับหลายๆท่านที่อยู่ในวงการนี้มากว่า 10 ปี ซึ่งเริ่มตั้งแต่ยุคบุกเบิก (สมัยที่ Facebook Instagram ยังไม่เกิด) พวกเขาเหล่านี้จะเขียนแบ่งปันงานของตัวเองผ่านทาง Blog หรือ เวปไซต์ของตัวเองเป็นหลักค่ะ ซึ่งค่อนข้างยากในการประชาสัมพันธ์งานของพวกเขาเมื่อเทียบกับยุคปัจจุบัน ที่มีทั้งระบบการแชร์ต่อๆกันในsocial การจ่ายเงินให้กับทางสื่อเพื่อเป็นการซื้อการโฆษณาก็ว่ากันไป สำหรับพวกพี่เหล่านี้เขาผ่านอะไรกันมาเยอะมากค่ะ บางท่านรักการถ่ายรูปมาก มากเสียจนยอมออกจากงานประจำมาเป็น Blogger เต็มตัว

แน่นอนว่าเมื่อขึ้นชื่อว่า "อาชีพ" ใครหลายๆคนที่หลงใหลในสายงานนี้ก็อยากจะทำผลงานออกมาให้ดีที่สุดทั้งนั้นใช่มั้ยคะ พัชเองได้มีโอกาสออกทริปต่างจังหวัด ต่างประเทศกับพี่ๆหลายๆท่าน ชุดอุปกรณ์การถ่ายรูปของพวกเขาเฉลี่ยต่อหัวแล้วเหยียบหลักแสนกันทั้งนั้น (มิบังอาจเอาของตัวเองไปเปรียบเทียบเลยค่ะ 555) ตรงนี้คือหนึ่งอย่างแล้วที่นับเป็นต้นทุนของการทำงาน พอได้เข้าไปเยี่ยมชมแฟนเพจ เวปไซต์ของแต่ละท่าน ผลงานการถ่ายภาพนี่คือสุดยอดค่ะ เราอินไปกับภาพที่เราได้เห็นผ่านทางจอแก้วตรงหน้า พอพัชมีโอกาสก็ลองสังเกตดูว่าพวกเขาทำยังไงกันบ้าง อย่างเช่นตอนพระอาทิตย์จะขึ้น เขาจะตื่นกันตั้งแต่ตี4 เพื่อไปดักรอแสงแรกของวัน หามุมที่เหมาะ แล้วก็รอกว่า 2-3 ชั่วโมง เพียงเพื่อจะลั่นชัตเตอร์ในช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดเพียงไม่กี่นาที บางทีก็ไม่จบแค่นั้นค่ะด้วยการที่อากาศไม่เป็นใจเสมอไป บางครั้งชาว Blogger ก็จะไม่ได้ภาพอย่างที่หวังกลับมา ซึ่งตรงนี้พัชถือว่าถ้าคนที่ทำไม่ได้ค่าจ้างที่เห็นแล้วตาโต ก็ต้องมี "ความรักในอาชีพ" มากๆเลย

ซึ่งบางครั้งพี่ๆในวงการรวมถึงตัวพัชเอง ไม่ได้รับค่าจ้าง มากกว่านั้นควักเงินจ่ายกันเองก็บ่อยไป แต่พวกเราทำไปเพราะความรักในสิ่งที่ทำค่ะ

พอมาวันนี้ได้ยินเสียงจากปลายสายที่พูดลิ้นพันกัน สะอึกสะเอื้อนฟังไม่รู้เรื่อง ปลอบอยู่หลายนาทีกว่าจะฟังเขารู้เรื่อง สรุปได้ใจความว่า มีร้านอาหารเรียกเขาไปทำรีวิว เขาเลยขอให้ทางร้านช่วยค่าเดินทางเนื่องจากที่พักและร้านอาหารอยู่ไกลกันว่า 40 กิโลเมตร แต่ก็มาสะดุดตอนที่ฝ่ายโน้นตอบกลับมาว่า "ให้กินอะไรก็ได้ฟรีๆ แล้วยังจะเรียกร้องอะไรอีก แค่เขียนรีวิวง่ายๆให้คนอื่นทำก็ได้"

ขนาดพัชเองไม่ได้เป็นคนโดนว่ายังสะอึกเลยค่ะ เราใช้กล้องถ่ายรูปและเลนส์ของพวกเราเอง เงินที่ใช้ซื้อไปก็หลักหมื่นแล้ว ไหนจะค่าDomainที่เราเสียกันรายปีอีก และการเขียนรีวิวใช่ว่าถ่ายรูป อัพรูป เขียนแล้วจบเสียเมื่อไร ใครๆก็อยากให้งานของเราออกมามีคุณภาพทั้งนั้นแหละค่ะ เลยต้องมีการใช้กล้องที่เหมาะสมในการถ่ายภาพ ปรับแต่งสีและแสงเพื่อรูปที่น่าดูเพื่อนำไปใช้ในการประกอบรีวิว การเรียบเรียงสำนวนในการเขียนให้ผู้อ่านไม่เบื่อ บางทียอดไลค์หน้าเพจอาจจะไม่เยอะ แต่Bloggerหลายๆท่านก็มียอดแชร์หลังบ้าน(เวปไซต์หรือบล็อกส่วนตัว)ที่น่าตกใจกันเกือบทุกคนเลยด้วยซ้ำไป

ทุกๆการกระทำมีต้นทุนของมันค่ะ ไม่ว่าจะเป็นทุนทางด้านการเงิน หรือทุนทางด้านความคิด ร้านอาหารมีค่าวัตถุดิบ ค่าพนักงาน ค่าทำความสะอาดร้าน ตรงนี้พัชเองก็ทราบดีค่ะ แต่ส่วนตัวมองว่าถ้าหากเราไม่สามารถรับข้อเสนอของใครได้ ก็ไม่ควรไปว่าหรือดูถูกอาชีพเขา ทุกๆอาชีพมีความละเอียดอ่อนของตัวมันเอง ถ้าหากมีคนมาดูถูกสิ่งที่คุณทำ ก็คงจะไม่แฮปปี้สักเท่าไรหรอกค่ะจริงมั้ย

จากใจ Blogger Part-time ค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Facebook: https://goo.gl/9ucSQI