เรื่องของเรื่องคือเดือนก่อนทางโรงเรียนอนุบาลของเจ้าตัวแสบจัดทัศนศึกษาพาไปเรียนรู้เรื่องรถไฟ โดยการพาไปขึ้นรถไฟจริงๆ แต่ตัวแสบดันเกิดเป็นปอดบวม เลยต้องไปทัศนศึกษาในโรงพยาบาลแทน ด้วยเหตุนี้เพื่อไม่ให้พลาดการสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตสุดเด็ดดวงควงสว่าน ปิดเทอมนี้เลยถือโอกาสพาไปขึ้นรถไฟจริงๆสักกะที
สำหรับจุดหมายปลายทางก็ไม่ได้มีแผนอะไรมากมาย ดูเอาคร่าวๆจาก Google Maps กอปรกับพิจารณาเวลาขบวนรถจากเว็บการรถไฟแห่งประเทศไทย หวยก็ไปออกที่อยุธยา ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไป กะว่าจะไปกินกลางวันที่ 'ตลาดโก้งโค้ง' ก็นั่งรถไฟกลับ ซึ่งสถานีที่เลือกจะลงก็มีแคนดิเดตระหว่างสถานีบ้านโพ กับสถานีบางประอิน ซึ่งดูแล้ว ถ้าลงบ้านโพก็จะใกล้กับตลาดโก้งโค้งมากที่สุด ระยะทางห่างกันราว 1.8 กิโลเมตร คิดได้ดังนั้นแล้วไม่รอช้า รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม ขึ้น MRT จากจตุจักรไปลงบางซื่อโดยพลัน
ในทริปนี้ เนื่องจากมากับเด็กจึงเน้นความคล่องตัวสูง พกเลนส์แค่ตัวเดียวคือ Pancake 24mm STM ซึ่งเล็กและเบา ช่วงทางยาวโฟกัสกำลังพอดีๆ สำหรับการถ่ายจิปาถะทั่วไป และนี่จึงเป็นที่มาของหัวเรื่องที่ว่า 'นั่งรถไฟ 24mm' เพราะตลอดทริปนี้องศาภาพจำกัดอยู่ที่ระยะ 24mm จากเลนส์ตัวนี้
มาถึงชุมทางบางซื่อ 1 (บางซื่อ 1 คือสถานีที่ไปสายเหนือ บางซื่อ 2 คือสถานีที่ไปสายใต้ แต่ตั้งอยู่ใกล้ๆกัน) จากนั้นก็รีบวิ่งไปรับตั๋วรถไฟฟรี รถธรรมดา ขบวน 201 ซึ่งคิดว่าคงไม่น่าจะทันแล้วเพราะมาถึงก็ 10.20 นาที ซึ่งเวลาที่รถออกมีกำหนดออกไปก่อนแล้วตอน 10.04 นาที ทำใจไว้ว่าคงต้องรอขบวนต่อไปตอน 11.45 แต่ปรากฎว่ารถไฟขบวน 201 ที่ควรจะออกตอน 10.04 เกิดดีเลย์ เพราะกำลังทำการเปลี่ยนหัวขบวน เลยโชคดีได้ขึ้นอย่างหวุดหวิด
หลังจากขึ้นมา พบว่าผู้คนเยอะแยะอลังการปลาวาฬยิ้มมาก แน่นขนัด แต่ก็โชคดีอีกแล้วที่พอจะเหลือที่นั่งให้เจ้าตัวแสบได้นั่งพักพิงกับเขาบ้าง
ตัวแสบรู้สึกกระดี๊กระด๊า ได้ขึ้นรถไฟสมใจอยากที่เป็นรถไฟแบบไม่ใช่รถไฟฟ้า รถไม่ทันออกก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ ชักชวนดูนั่นโน่นนี่นู่นไปเรื่อยเปื่อย พลางอธิบายให้ฟังตามที่เรียนมาจากโรงเรียนว่ารถไฟมีกี่ประเภท มีรถไฟ้า รถไฟหัวจักรไอน้ำ รถไฟดีเซลราง บลา บลา บลา
แต่ถึงกระนั้นรถไฟก็ยังไม่ออก...แม้ว่าจะสายมาแล้วร่วมครึ่งค่อนชั่วโมง
...ชักเริ่มรู้สึกเซ็ง
รอ...
ร้อรอ...
เอาที่สบายใจเลย
และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง รถไฟออกแล้ว โดยกว่าจะออก เวลาก็เดินไปถึงเวลา 10.40 นาทีได้
เนื่องจากรถคันนี้เป็นรถไฟชั้น 3 รถธรรมดา ความสามารถของพัดลมตัวเล็กๆที่ติดบนเพดานทำหน้าที่เผื่อแผ่ความเย็นออกมาได้อย่างจำกัด
และลมจากนอกหน้าต่างขณะรถแล่นที่พัดเข้ามาเป็นไปแบบประเดี๋ยวประด๋าว แล่นไปไม่ทันไรก็จอดรับคนที่สถานีต่อไป เพราะขบวนนี้จอดทุกสถานี และทุกสถานีที่รับคนก็เพิ่มปริมาณความแออัดให้แต่ละโบกี้มากขึ้นๆ และมากขึ้นเรื่อยๆในแต่ละสถานีที่จอด
นั่งไปเรื่อยๆ...เริ่มรู้สึกกังวล กังวลถึงสถานีบ้านโพ ซึ่งไม่แน่ใจว่าอาจจะไม่มีรถประจำทางไปต่อ ถ้าเดินเข้าใจว่าต้องตัดผ่านทุ่งนาราวเกือบ 2 กิโลเมตร (ตามที่ส่องจาก Street View) แถมละอองสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาให้เกิดความรู้สึกหวั่นไหว โดยไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไป หันไปบอกกับเจ้าตัวแสบ
"วันนี้เรามาซ้อมนั่งรถไฟใกล้ๆก่อนเนอะ เดี๋ยวลงสถานีดอนเมืองข้างหน้าแล้วจะพาไปกินไอติมที่เซ็นทรัลน้าาา"
มารู้ตัวอีกทีก็...
มาละๆไอศกรีม
อร่อยที่สุด...
ป่ะ กลับบ้านกลับช่อง
ไว้วันหลังค่อยซื้อทัวร์ไปกับการรถไฟน่าจะเวิร์คกว่าแฮะ... ^^"
นั่งรถไฟ24mm ว่าจะไปอยุธยา
สำหรับจุดหมายปลายทางก็ไม่ได้มีแผนอะไรมากมาย ดูเอาคร่าวๆจาก Google Maps กอปรกับพิจารณาเวลาขบวนรถจากเว็บการรถไฟแห่งประเทศไทย หวยก็ไปออกที่อยุธยา ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไป กะว่าจะไปกินกลางวันที่ 'ตลาดโก้งโค้ง' ก็นั่งรถไฟกลับ ซึ่งสถานีที่เลือกจะลงก็มีแคนดิเดตระหว่างสถานีบ้านโพ กับสถานีบางประอิน ซึ่งดูแล้ว ถ้าลงบ้านโพก็จะใกล้กับตลาดโก้งโค้งมากที่สุด ระยะทางห่างกันราว 1.8 กิโลเมตร คิดได้ดังนั้นแล้วไม่รอช้า รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม ขึ้น MRT จากจตุจักรไปลงบางซื่อโดยพลัน
ในทริปนี้ เนื่องจากมากับเด็กจึงเน้นความคล่องตัวสูง พกเลนส์แค่ตัวเดียวคือ Pancake 24mm STM ซึ่งเล็กและเบา ช่วงทางยาวโฟกัสกำลังพอดีๆ สำหรับการถ่ายจิปาถะทั่วไป และนี่จึงเป็นที่มาของหัวเรื่องที่ว่า 'นั่งรถไฟ 24mm' เพราะตลอดทริปนี้องศาภาพจำกัดอยู่ที่ระยะ 24mm จากเลนส์ตัวนี้
มาถึงชุมทางบางซื่อ 1 (บางซื่อ 1 คือสถานีที่ไปสายเหนือ บางซื่อ 2 คือสถานีที่ไปสายใต้ แต่ตั้งอยู่ใกล้ๆกัน) จากนั้นก็รีบวิ่งไปรับตั๋วรถไฟฟรี รถธรรมดา ขบวน 201 ซึ่งคิดว่าคงไม่น่าจะทันแล้วเพราะมาถึงก็ 10.20 นาที ซึ่งเวลาที่รถออกมีกำหนดออกไปก่อนแล้วตอน 10.04 นาที ทำใจไว้ว่าคงต้องรอขบวนต่อไปตอน 11.45 แต่ปรากฎว่ารถไฟขบวน 201 ที่ควรจะออกตอน 10.04 เกิดดีเลย์ เพราะกำลังทำการเปลี่ยนหัวขบวน เลยโชคดีได้ขึ้นอย่างหวุดหวิด
หลังจากขึ้นมา พบว่าผู้คนเยอะแยะอลังการปลาวาฬยิ้มมาก แน่นขนัด แต่ก็โชคดีอีกแล้วที่พอจะเหลือที่นั่งให้เจ้าตัวแสบได้นั่งพักพิงกับเขาบ้าง
ตัวแสบรู้สึกกระดี๊กระด๊า ได้ขึ้นรถไฟสมใจอยากที่เป็นรถไฟแบบไม่ใช่รถไฟฟ้า รถไม่ทันออกก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ ชักชวนดูนั่นโน่นนี่นู่นไปเรื่อยเปื่อย พลางอธิบายให้ฟังตามที่เรียนมาจากโรงเรียนว่ารถไฟมีกี่ประเภท มีรถไฟ้า รถไฟหัวจักรไอน้ำ รถไฟดีเซลราง บลา บลา บลา
แต่ถึงกระนั้นรถไฟก็ยังไม่ออก...แม้ว่าจะสายมาแล้วร่วมครึ่งค่อนชั่วโมง
...ชักเริ่มรู้สึกเซ็ง
รอ...
ร้อรอ...
เอาที่สบายใจเลย
และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง รถไฟออกแล้ว โดยกว่าจะออก เวลาก็เดินไปถึงเวลา 10.40 นาทีได้
เนื่องจากรถคันนี้เป็นรถไฟชั้น 3 รถธรรมดา ความสามารถของพัดลมตัวเล็กๆที่ติดบนเพดานทำหน้าที่เผื่อแผ่ความเย็นออกมาได้อย่างจำกัด
และลมจากนอกหน้าต่างขณะรถแล่นที่พัดเข้ามาเป็นไปแบบประเดี๋ยวประด๋าว แล่นไปไม่ทันไรก็จอดรับคนที่สถานีต่อไป เพราะขบวนนี้จอดทุกสถานี และทุกสถานีที่รับคนก็เพิ่มปริมาณความแออัดให้แต่ละโบกี้มากขึ้นๆ และมากขึ้นเรื่อยๆในแต่ละสถานีที่จอด
นั่งไปเรื่อยๆ...เริ่มรู้สึกกังวล กังวลถึงสถานีบ้านโพ ซึ่งไม่แน่ใจว่าอาจจะไม่มีรถประจำทางไปต่อ ถ้าเดินเข้าใจว่าต้องตัดผ่านทุ่งนาราวเกือบ 2 กิโลเมตร (ตามที่ส่องจาก Street View) แถมละอองสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาให้เกิดความรู้สึกหวั่นไหว โดยไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไป หันไปบอกกับเจ้าตัวแสบ
"วันนี้เรามาซ้อมนั่งรถไฟใกล้ๆก่อนเนอะ เดี๋ยวลงสถานีดอนเมืองข้างหน้าแล้วจะพาไปกินไอติมที่เซ็นทรัลน้าาา"
มารู้ตัวอีกทีก็...
มาละๆไอศกรีม
อร่อยที่สุด...
ป่ะ กลับบ้านกลับช่อง
ไว้วันหลังค่อยซื้อทัวร์ไปกับการรถไฟน่าจะเวิร์คกว่าแฮะ... ^^"