สวัสดีค่ะ เราจะมาระบายเกี่ยวกับ 'แม่'ของเรา ช่วยอ่านให้จบด้วยนะคะ อยากได้คำแนะนำและมีคนให้คำปรึกษา เราเครียดจริงๆ ไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว
  เราอึดอัด เรารู้ว่าเราไม่ใช่คนดีหรอก เราเถียงแม่ เราว่าแม่ เราทำดีกับทุกคนยกเว้นแม่ ไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่เด็กเราถูกแม่เลี้ยงมาแบบกดดัน แม่บังคับเราทุกอย่าง เราต้องเดินตามทางที่แม่ขีดเอาไว้ เราอยากเล่นไลน์กับเพื่อนบางทีเรายังต้องแอบๆ เพราะถ้าแม่เห็นแม่จะว่า เราอยากเล่น อยากดูหนัง อยากพักผ่อนบ้างแต่แม่ก็ต้องให้เราอ่านหนังสืออย่างเดียว ไม่ให้เล่นอะไรเลย ทั้งๆที่มันยังไม่ถึงช่วงจะสอบด้วยซ้ำ เด็กคนอื่นก็ไม่เห็นโดนบังคับแบบเราเลย เราอึดอัดนะ เหมือนมันเก็บกด เราต้องเอาแต่เรียนๆๆ เอาจริงๆเราก็ไม่ได้เรียนแย่ เมื่อก่อนเราสอบได้ที่10กว่า แม่ก็บอกว่าเรายังเรียนไม่เก่ง ต้องสอบให้ได้เลขตัวเดียว พอเราสอบได้เลขตัวเดียว(ประมาณที่5-9) แม่ก็บอกให้เราสอบให้ติด top 5 พอตอนนี้เราติดtop5 สอบได้ที่2 แม่ก็บอกว่าเรายังเรียนไม่เก่ง ต้องให้ได้ที่1
   แม่บอกว่าให้เราเอาอย่างน้องบ้าง ไม่อ่านหนังสือยังเรียนเก่ง. สอบได้คะแนนดี โอเคเรายอมรับว่าน้องเก่งกว่าเรา น้องนิสัยดีกว่าเรา ทุกอย่างอ่ะน้องดีกว่าเราหมด เรากลายเป็นเด็กขี้อิจฉา เพราะแม่ แม่เปรียบเทียบกับน้องเราตั้งแต่เด็กๆ เหมือนมันเป็นปมนะ น้องดีกว่าเราทุกอย่าง เราถูกเลี้ยงมาแบบเป็นที่2ตลอด รู้สึกด้อยกว่าตลอดเวลา แม่ทำกับเราต่างจากน้องมาก พูดกับน้องดีมาก เรียกน้องว่าลูกสุดที่รัก เรียกเรานัง...(ชื่อเรา) อี...(ชื่อเรา)  ตอนเด็กๆเลยตั้งแต่จำได้ แม่ก็กอดก็หอมน้อง เข้าใจอารมณ์มั้ยคะว่ามันน้อยใจแค่ไหน ที่แม่ทำเหมือนรักแต่น้อง กอดหอมแต่น้อง เราก็นั่งอยู่ข้างๆมองน้องด้วยความอิจฉา ทำให้เรากลายเป็นคนชอบแกล้งน้อง นิสัยไม่ดี ตอนนี้เราโตขึ้นแล้ว เราเริ่มชินที่แม่จะทำอะไรแบบ 'ลำเอียง'แบบนี้มากขึ้นแล้ว
แม่ว่าเราทุกเรื่องไม่ว่าเราจะทำอะไร ทำให้เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจอะไรเลย
   วันนี้เราโทรไปหาแม่ แม่รับสายเราแล้วบอกว่า "โทรมาทำไม แม่ยุ่ง!" เสียงแบบตะคอกดังมาก รู้เลยว่าโมโหเรามาก คือเรารู้ว่างานแม่ยุ่ง แต่ทำไมอะ...เราทำอะไรผิดหรอ ถึงต้องตะคอกใส่เราอย่างนี้ เราตัดสายแม่ทิ้งเลย เราขี้เกียจเถียงขี้เกียจคุยแล้ว แต่เราก็เสียใจนะ แอบมาร้องไห้คนเดียว
  เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเราอึดอัด นี่เราร้องไห้ไปพิมพ์ไปนะเนี่ย เราไม่ไหวแล้วอะ รู้สึกชีวิตมันมีแต่ปัญหา กับเพื่อน กับครอบครัว กับที่โรงเรียน ใครอยากรู้ลองไปย้อนดูกระทู้เก่าๆของเราได้ พ่อก็มีกิ๊ก แม่ก็ลำเอียง ปัญหากับเพื่อนก็มี มันมีเยอะไปหมดอ่ะจนบางทีเราไม่อยากอยู่แล้ว ไม่รู้พ่อกับแม่จะให้เราเกิดมาทรมานแบบนี้ทำไม
  ที่แม่ทำกับเราแบบนี้อาจจะเพราะเราทำตัวเองก็ได้ เราดื้อ เราไม่ฟังแม่ เราเถียงแม่ เรายอมรับ แต่ถ้าแม่ทำดีกับเราก่อน ทำกับเราเหมือนที่ทำกับน้อง เราก็คงไม่เป็นเด็กไม่ดีอย่างนี้กับแม่หรอก เราเครียดมาก เรากลัวบาปกรรม เราพยายามคุมตัวเอง เก็บทุกอย่างไว้คนเดียวแล้ว แต่มันไม่ไหวแล่วอ่ะ
  ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ปัญหาที่เราเจอมันอาจเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับบางคน แต่กับเรามันหนักมากเลยค่ะ เราเหนื่อยมากกับทุกๆเรื่อง เราอยากผ่านมันไป แต่เราไม่รู้ต้องทำยังไง ช่วยให้คำปรึกษาเราหน่อยนะคะ