คือเรามีรูมเมทค่ะ อยู่กัน2 คน แต่อยู่คนล่ะคณะ ปีแรกก็ยังไม่มีปัญหาอะไร เวลาทำความสะอาดห้องก็ช่วยๆกัน ของใช้ส่วนตัวไม่เคยยุ่ง ใช้ของใครของมัน ยกเว้นบางอย่างแชร์กันซื้อก็ใช้ด้วยกัน เสื้อผ้า,รองเท้า ของใครของมัน ใส่เองซักเอง อยู่กันแบบสบายใจ.
*แต่เข้าปีที่สองคือไม่ใช่เลยค่ะ เริ่มมีปัญหา..
เรื่องแรก "เรื่องความสะอาด"
นางไม่ช่วยทำความสะอาดอะไรเลย! แม้กระทั่งเก็บเศษผมของตัวเองทั้งบนพื้นห้องและในห้องน้ำ เราเคยบอกไปตรงๆแล้วนะคะ แบบ"ผมแกร่วงเยอะ เก็บบ้างดิ" นางก็เก็บ แต่แค่ครั้งเดียว! นั้นคือครั้งที่บอก ไม่บอกก็ไม่เก็บ เรื่องทำความสะอาดห้อง เคยถามว่าแบ่งเวรกันทำความสะอาดห้องดีมั้ย? นางบอกว่า ไม่ได้เพราะนางเรียนเยอะ! ไม่มีเวลา โอเคเราเข้าใจ คิดว่าเออเดี๋ยวก็ช่วยๆกันก็ได้ แต่มันไม่ใช่เลยค่ะ นางไม่ทำ! แม้กระทั่งเวลานางว่าง วันหยุดนอนดึกตื่นบ่าย ตื่นมาล้างหน้า น้ำไม่อาบ หิวก็โทรสั่งข้าวกิน ว่างก็เล่นคอม ดูซีรีย์ ดูนั้นดูนี้ จนดึกค่อยอาบน้ำ นอน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เปิดเทอม แล้วคือเราทนไม่ค่อยได้ถ้าต้องอยู่แบบสกปรก คือสกปรกแบบพื้นเต็มไปด้วยฝุ่น เศษผม ผงแป้ง เศษขนม แบบสกปรกมากอ่าค่ะ บางทีเห็นว่าควรจะกวาดบ้าง เราก็ทำ นางก็เห็นนะคะ แทนที่จะลุกไปหยิบผ้าขี้ริ้วมาช่วยถู แต่เปล่าเลย นั่งเล่นคอมทำไม่รู้ไม่ชี้ บางครั้งจนเราต้องทำคนเดียวหมด นอกจากนางจะไม่ช่วยแล้วยังทำให้สกปรกกว่าเดิมอีก มีอยู่ครั้งหนึ่งเรากวาดห้องนางก็นั่งเฉยตามเคย จนเราต้องพูดว่า 'ถ้าจะไม่แบ่งเวรก็ต้องช่วยกันทำ อยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกันทำสิ มันไม่ใช่หน้าที่เราคนเดียวนะ!' พอนางได้ยินก็ลุกไปหยิบผ้ามาช่วยถูแบบสีหน้าไม่ค่อยพอใจแล้วก็ไม่คุยกับเรา เราก็งงดิ คิดในใจ 'กูผิดอะไรวะ ?' และนี้เป็นครั้งเดียวที่นางช่วยหลังจากนั้นก็ไม่เคยทำอีกเลยจนวันนี้ จบเรื่องความสะอาด.
มาถึงเรื่อง "ของใช้ส่วนตัว"
ทุกคนรู้ความหมายของคำว่า'ของใช้ส่วนตัว'ใช่ไหมคะ? นางก็รู้ค่ะ แต่ทำมึน เวลาจะไปเรียนหรือออกไปข้างนอกหน้าต้องสวย ตัวต้องหอม แต่ไม่ซื้อเครื่องสำอางกับน้ำหอมใช้เอง ชอบแอบใช้ของๆเราเวลาเราไม่อยู่หรือเวลาเราหลับ ไม่ใช่ว่าหวงของหรอก อันไหนให้ใช้ได้เราก็ให้ ถามว่าทำไมเราถึงรู้เหรอคะ? คืองี้ค่ะ เราจะจำเวลาที่เราใช้ของๆเราครั้งสุดท้ายว่ามันอยู่ในสภาพแบบไหน เก็บไว้ยังไง ประมาณนี้ นางรู้นะว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบถ้ารู้ว่ามีใครแอบมาใช้ของๆเรา อาจจะมีบ้างที่นางจะขอก่อน แต่ส่วนมากจะไม่ขอ เคยมีครั้งหนึ่งเราไม่อยู่ นางแอบใช้ของเราเพราะนางคิดว่าเราคงกลับเย็นๆแต่วันนั้นเรากลับมาไวค่ะ นางคงตกใจทำอะไรไม่ถูกเลยเอาไปแอบไว้ในกระเป๋าเครื่องสำอางของนางก่อน ทีนี้พอเราจะใช้ ปรากฏว่าหาไม่เจอ หาๆอยู่นานจนรู้ที่ๆนางเอาไปซ่อน พอนางเลิกเรียนกลับมาคงรู้แหละว่าเรารู้แล้วว่านางแอบใช้ นอกจากจะไม่ขอโทษแล้วยังจะเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้ทุกครั้งกับของๆเราแทบทุกอย่าง จนเราต้องเอาบางอย่างที่สำคัญๆจริงๆเช่นน้ำหอมแพงๆ เครื่องสำอางเงี้ยะไปซ่อน แต่อย่างว่าแหละค่ะ ห้องก็มีเท่านี้ไว้ตรงไหนมีเหรอจะไม่รู้ ของใช้ของนางเราไม่เคยยุ่งเลยนะคะ เพราะคิดเสมอว่า'อะไรที่เราไม่ชอบ เราจะไม่ทำแบบนั้นกับคนอื่น'
เรื่องสุดท้าย "เสื้อผ้าและรองเท้า"
เราจะซักผ้าเองทุกอาทิตย์ ใต้หอมีเครื่องซักแบบหยอดเหรียญค่ะ แต่เราไม่ชอบ ปั่นแล้วไม่หอมเท่าซักเอง คือเสื้อผ้าเรา เราจะใส่ไม่ใส่ เราพอใจที่จะซักและเก็บไว้ในตู้ มันก็เรื่องของเราใช่ไหมคะ? เวลานางเห็นว่าตัวไหนเราไม่ค่อยใส่นางก็ยืมค่ะ ยืมไปแทนที่จะซักคืนเลยก็ไม่นะคะ เอาไปหมกกับกองเสื้อผ้าที่แบบ2-3 อาทิตย์เอาไปปั่นที จนเราเห็นแล้วทนไม่ได้เพราะกลิ่นแรงมาก(นางเป็นคนมีกลิ่นตัวค่ะ) ต้องหยิบออกมาซักเองรอแห้งแล้วเก็บเข้าที่ รองเท้าก็เหมือนกันค่ะ ยืมไปใส่จนดำบอกเราเดี๋ยวซักให้นะ พูดตั้งแต่ก่อนปิดเทอมจนเปิดเทอมก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะซัก ตามเคยค่ะ เราต้องเอาไปซักเอง พอนางเห็นก็เฉยตามเคย.
เรายังคุยกันได้ทุกเรื่องเป็นปกติ ยกเว้น 3เรื่องนี้ เคยโทรถามแม่เรื่องนี้แม่ก็บอกแค่ว่าให้เก็บดีๆ แต่เก็บดีก็เท่านั้น จะย้ายไปอยู่คนเดียวก็ไม่ได้เพราะจ่ายค่าห้องคนเดียวไม่ไหว เคยพูดแล้วไม่ใช่ไม่เคย มันเหนื่อยใจนะคะ เรื่องดีนางก็มีเช่นเวลาเราถามเรื่องภาษาอังกฤษ นางเก่งนางก็บอกแต่เราก็ไม่ได้ถามอะไรบ่อยๆ เราควรจะทำยังไงกับปัญหานี้ดีคะ?
ถ้าคุณต้องอยู่ต่อไปกับ"รูมเมท"นิสัยแบบนี้ คุณจะทำอย่างไร?
*แต่เข้าปีที่สองคือไม่ใช่เลยค่ะ เริ่มมีปัญหา..
เรื่องแรก "เรื่องความสะอาด"
นางไม่ช่วยทำความสะอาดอะไรเลย! แม้กระทั่งเก็บเศษผมของตัวเองทั้งบนพื้นห้องและในห้องน้ำ เราเคยบอกไปตรงๆแล้วนะคะ แบบ"ผมแกร่วงเยอะ เก็บบ้างดิ" นางก็เก็บ แต่แค่ครั้งเดียว! นั้นคือครั้งที่บอก ไม่บอกก็ไม่เก็บ เรื่องทำความสะอาดห้อง เคยถามว่าแบ่งเวรกันทำความสะอาดห้องดีมั้ย? นางบอกว่า ไม่ได้เพราะนางเรียนเยอะ! ไม่มีเวลา โอเคเราเข้าใจ คิดว่าเออเดี๋ยวก็ช่วยๆกันก็ได้ แต่มันไม่ใช่เลยค่ะ นางไม่ทำ! แม้กระทั่งเวลานางว่าง วันหยุดนอนดึกตื่นบ่าย ตื่นมาล้างหน้า น้ำไม่อาบ หิวก็โทรสั่งข้าวกิน ว่างก็เล่นคอม ดูซีรีย์ ดูนั้นดูนี้ จนดึกค่อยอาบน้ำ นอน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เปิดเทอม แล้วคือเราทนไม่ค่อยได้ถ้าต้องอยู่แบบสกปรก คือสกปรกแบบพื้นเต็มไปด้วยฝุ่น เศษผม ผงแป้ง เศษขนม แบบสกปรกมากอ่าค่ะ บางทีเห็นว่าควรจะกวาดบ้าง เราก็ทำ นางก็เห็นนะคะ แทนที่จะลุกไปหยิบผ้าขี้ริ้วมาช่วยถู แต่เปล่าเลย นั่งเล่นคอมทำไม่รู้ไม่ชี้ บางครั้งจนเราต้องทำคนเดียวหมด นอกจากนางจะไม่ช่วยแล้วยังทำให้สกปรกกว่าเดิมอีก มีอยู่ครั้งหนึ่งเรากวาดห้องนางก็นั่งเฉยตามเคย จนเราต้องพูดว่า 'ถ้าจะไม่แบ่งเวรก็ต้องช่วยกันทำ อยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกันทำสิ มันไม่ใช่หน้าที่เราคนเดียวนะ!' พอนางได้ยินก็ลุกไปหยิบผ้ามาช่วยถูแบบสีหน้าไม่ค่อยพอใจแล้วก็ไม่คุยกับเรา เราก็งงดิ คิดในใจ 'กูผิดอะไรวะ ?' และนี้เป็นครั้งเดียวที่นางช่วยหลังจากนั้นก็ไม่เคยทำอีกเลยจนวันนี้ จบเรื่องความสะอาด.
มาถึงเรื่อง "ของใช้ส่วนตัว"
ทุกคนรู้ความหมายของคำว่า'ของใช้ส่วนตัว'ใช่ไหมคะ? นางก็รู้ค่ะ แต่ทำมึน เวลาจะไปเรียนหรือออกไปข้างนอกหน้าต้องสวย ตัวต้องหอม แต่ไม่ซื้อเครื่องสำอางกับน้ำหอมใช้เอง ชอบแอบใช้ของๆเราเวลาเราไม่อยู่หรือเวลาเราหลับ ไม่ใช่ว่าหวงของหรอก อันไหนให้ใช้ได้เราก็ให้ ถามว่าทำไมเราถึงรู้เหรอคะ? คืองี้ค่ะ เราจะจำเวลาที่เราใช้ของๆเราครั้งสุดท้ายว่ามันอยู่ในสภาพแบบไหน เก็บไว้ยังไง ประมาณนี้ นางรู้นะว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบถ้ารู้ว่ามีใครแอบมาใช้ของๆเรา อาจจะมีบ้างที่นางจะขอก่อน แต่ส่วนมากจะไม่ขอ เคยมีครั้งหนึ่งเราไม่อยู่ นางแอบใช้ของเราเพราะนางคิดว่าเราคงกลับเย็นๆแต่วันนั้นเรากลับมาไวค่ะ นางคงตกใจทำอะไรไม่ถูกเลยเอาไปแอบไว้ในกระเป๋าเครื่องสำอางของนางก่อน ทีนี้พอเราจะใช้ ปรากฏว่าหาไม่เจอ หาๆอยู่นานจนรู้ที่ๆนางเอาไปซ่อน พอนางเลิกเรียนกลับมาคงรู้แหละว่าเรารู้แล้วว่านางแอบใช้ นอกจากจะไม่ขอโทษแล้วยังจะเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้ทุกครั้งกับของๆเราแทบทุกอย่าง จนเราต้องเอาบางอย่างที่สำคัญๆจริงๆเช่นน้ำหอมแพงๆ เครื่องสำอางเงี้ยะไปซ่อน แต่อย่างว่าแหละค่ะ ห้องก็มีเท่านี้ไว้ตรงไหนมีเหรอจะไม่รู้ ของใช้ของนางเราไม่เคยยุ่งเลยนะคะ เพราะคิดเสมอว่า'อะไรที่เราไม่ชอบ เราจะไม่ทำแบบนั้นกับคนอื่น'
เรื่องสุดท้าย "เสื้อผ้าและรองเท้า"
เราจะซักผ้าเองทุกอาทิตย์ ใต้หอมีเครื่องซักแบบหยอดเหรียญค่ะ แต่เราไม่ชอบ ปั่นแล้วไม่หอมเท่าซักเอง คือเสื้อผ้าเรา เราจะใส่ไม่ใส่ เราพอใจที่จะซักและเก็บไว้ในตู้ มันก็เรื่องของเราใช่ไหมคะ? เวลานางเห็นว่าตัวไหนเราไม่ค่อยใส่นางก็ยืมค่ะ ยืมไปแทนที่จะซักคืนเลยก็ไม่นะคะ เอาไปหมกกับกองเสื้อผ้าที่แบบ2-3 อาทิตย์เอาไปปั่นที จนเราเห็นแล้วทนไม่ได้เพราะกลิ่นแรงมาก(นางเป็นคนมีกลิ่นตัวค่ะ) ต้องหยิบออกมาซักเองรอแห้งแล้วเก็บเข้าที่ รองเท้าก็เหมือนกันค่ะ ยืมไปใส่จนดำบอกเราเดี๋ยวซักให้นะ พูดตั้งแต่ก่อนปิดเทอมจนเปิดเทอมก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะซัก ตามเคยค่ะ เราต้องเอาไปซักเอง พอนางเห็นก็เฉยตามเคย.
เรายังคุยกันได้ทุกเรื่องเป็นปกติ ยกเว้น 3เรื่องนี้ เคยโทรถามแม่เรื่องนี้แม่ก็บอกแค่ว่าให้เก็บดีๆ แต่เก็บดีก็เท่านั้น จะย้ายไปอยู่คนเดียวก็ไม่ได้เพราะจ่ายค่าห้องคนเดียวไม่ไหว เคยพูดแล้วไม่ใช่ไม่เคย มันเหนื่อยใจนะคะ เรื่องดีนางก็มีเช่นเวลาเราถามเรื่องภาษาอังกฤษ นางเก่งนางก็บอกแต่เราก็ไม่ได้ถามอะไรบ่อยๆ เราควรจะทำยังไงกับปัญหานี้ดีคะ?