สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของฉัน บางครั้งเราก็ต้องมาตั้งกระทู้ในพันทิปเพราะเล่าให้คนใกล้ตัวฟังไม่ได้
ขอท้าวความก่อนนะค่ะ... ฉันพึ่งจะเรียนจบอายุ 23 ละก็ได้งานในบริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่ง...ชีวิตฉันกับแฟนจะว่าครบกันสั้นก็ไม่เชิง นานแล้วก็ไม่ใช่ เราครบกันได้ เกือบ2ปีตลอดระยะเวลาที่ครบกันแฟนเราเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมาก บ้านเราอยู่ไกลกันข้ามจังหวัด(ปริมณฑลติดกทม.) แต่เขาขับรถมอไซต์มาส่งประมาณเกือบ2ชม.แล้วก็ต้องขับกลับอีกเกือบ2ชม. ทำแทบจะทุกวันถ้าเขาไม่ติดธุระจริงๆ  และบางวันขับมอไซต์ตากฝน เราก็คิดอยู่เสมอ ว่าเราจะมีชีวิตดีๆขึ้นด้วยกัน เราครบกันตั้งแต่ฉันอยู่มหาลัยปี4 แฟนอยู่โทปี1 จนตอนนี้ฉันทำงานได้3เดือนก็ มีแฟนอยู่ข้างกายตลอด ไม่ว่าจะกินข้าวดูหนังฟังเพลง ทำบุญ ชอปปิ้ง ดูบอล ทำกับข้าว เรียนพิเศษภาษาอังกฤษ ... ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้นอนบ้านเดียวกัน แต่เรียกได้ว่าเจอกันแทบทุกวัน บางครั้งครึ่ง ชม.ก็ยังดี ...แรกตอนที่ครบกัน ฉันตื่นเต้นมากเวลาเจอเขา ฉันจะต้องแต่ตัวสวยๆ หน้าหน้าทำผมให้เปะ แต่ช่วงหลังๆฉันเริ่มขี้เกียจแต่หน้าทำผม และไม่ห่วงเรื่องการแต่งตัวเวลามาเจอกัน...แต่ฉันมีความสุขที่อยู่กับแฟนเหมือนเดิม รักและให้กำลังใจกัน ไม่เคยเปลี่ยน
และเรื่องมันเกิดตรงที่...วันนึงในขณะที่ฉันไปทำงานเช้ากว่าเวลา เพื่อนหวังจะเอาข้าวเหนียวไก่ย่างมานั่งกินที่โต๊ะ ก็มีเพื่อนร่วมงาน(ที่ไม่ได้ทำงานรวมกันแค่นั่งในโซนโต๊ะข้างๆกัน) พูดขึ้นแถวๆโต๊ะฉัน  
F=(ฝรั่งชาวแม็คซิกัน) และประโยคที่ฉันคุยกับเขาคือภาษาอังกฤษทั้งหมดนะ แต่จะพิมพ์เป็นไทย
F:good motoring
ฉัน:เงยหน้าจากไก่ hi. Morning.
คือต้องบอกว่าฉันโง่ภาษาอังกฤษมากกก ฉันฉันออกพอจับใจความได้ออกแต่ไม่สามารถเอาเรียงประโยคเป็นคำพูดได้ จะให้สทนาเหมือนสาวอิฟฟิศในจิตนาการที่ต้องติดต่อกับต่างชาติและพูดได้เปะเว่อร์นั้น ตรงกันข้ามกับฉันสุดๆ แม้จะพยายามหาที่เรียนเสริมมาตลอดก็ทำๆเลิกๆเพราะรู้สึกมันเป็นอะไรที่ยากสุดๆ เมื่อนึกไม่ออกว่าชวนกินไก่พูดยังไง ฉันจึงหอบไก่ที่เหลือไปกินในครัว
และหลังจากนั้น เวลาที่เขามาเร็วแล้วเจอฉันที่โต๊ะ เขาก็จะ morning ทุกครั้ง และฉันพยายามเลี่ยงเวลาเจอเขาในที่ที่มีคนเยอะๆ ในที่ที่มันต้องทักกันแน่ถ้าเดินผ่าน เพราะฉันอายที่ต้องพูดภาษาอังกฤษเวลามีเพื่อนรวมงานคนไทยไฮโซอยู่ด้วย
แต่สิ่งที่ฉันวิ่งหนีมันกลับยิ่งวิ่งตามฉัน เขาพยายามเข้ามาคุยด้วย
F:คุณพูดภาษาอังกฤษได้ไหม
ฉัน:นิดหน่อยค่ะ แหะๆ
F:ผมชื่อ....มาจากแม็กซิโกคุณชื่ออะไร
ฉัน:.ชื่อ..... ค่ะ
F:แต่ผมพูดไทยได่แย่มาก. เรามาแรกเปลี่ยนภาษากัน
ฉัน:ยิ้มแบบดีใจมาก มีฝรั่งยอมสอนกูละเว้ยยยย
F:พร้อมยื่นมือมาจับอย่างมีเสน่ห์.
ทุกอย่างที่พิมพ์ไคือพูดในตอนนั้นเป็นภาษาอังกฤษนะ  
ฉันเดินมาที่โต๊ะ เขาบอกว่าเขาเป็นชาวแม็คซิกัน. ฉันก็เซิตดูเลยในความคิดของฉันแมคซิกันต้องตัวดำหัวหยิก. ไม่ยักกะรู้ว่าจะหล่อได้ขนาดนี้ (ฉันโลกแคบและโง่มาก) เขาหล่อมาก อายุ 33 ห่างกับฉัน 10 ปีแต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้ฉันเปลี่ยนรสนิยมจากวัยรุ่นมาชอบคนวัย 33 เขาดูไม่แก่เลย เขาเป็นคนวัยกลางคนที่สมาร์ทมากกกก ผิวขาวออกน้ำผึ้ง ตาสีน้ำตาลยิ้มละมันเยิ้มๆเป็นประกาย จมูกไม่ต้องพูดถึงทะลุมิติ ทุกอย่างบนหน้ามันรับกันไปหมด ฉันแค่มองและชอบในรูปลักษณ์ของเขา ไม่ได้คิดอะไรมากก็ฝรั่งเขา friendly อาจจะอยากรู้จักเราเฉยๆ ก็ดีจะได้เก่งภาษาขึ้น หลังจากนั้นเวลาฉันอยู่คนเดียวเขาจะแกล้งเดินผ่านละมาทักเฉยๆ พอเขาเห็นฉันอยู่กับคนหลายๆคน ฉันก็กลัวเขาจะมาทักเพราะฉันไม่เก่งภาษากลัวขายหน้า เขาก็ด้วยต้องรักษาภาพลักษณ์ผู้จัดการฝ่ายขาย หรือกลัวเราเสียหน้าก็ไม่รู้ เลยไม่ทัก แค่ยิ้มให้เฉยๆ ก็เป็นแบบนี้มาได้ เกือบเดือน จนเขาแอบเอานามบัตรมาไว้บนโต๊ะทำงานฉัน ฉันจึงเริ่มเดาว่าเขาต้องคิดอะไรแน่ๆ ตอนนั้นก็แค่คิดสนุกๆ ส่งเมลไปตามที่อยู่ในนามบัตรว่า
ฉัน: คุณลืมนามบัตรคุณไว้ที่โต๊ะของฉัน
F:จริงเหรอ ขอโทดที 55555   พร้อมกับให้Id ลายมา
ฉันก็ไม่ได้ตอบไปและก็ไม่ได้แอดไป. จนเขาทักสไกด์ของออฟฟิศมา และขอ id. ลายฉัน ตอนแรกก็กะจะตอบไม่มีไม่อยากให้แฟนเห็นแต่ก็คิดว่าคุยไปก่อนอยู่กับแฟนก็บล็อคได้หนิ 5555 สวยเลือกได้
หลังจากนั้นทุกวันตอนอยู่ที่ทำงาน เขาก็จะทักมา พอตอนเย็นฉันมาเจอแฟนฉันก็จะบล็อคลายไว้ เราคุยกันได้น่าจะไม่ถึงเดือน อะไรมันดูรวดเร็วไปหมด ความรู้สึกฉันก็เช่นกัน รู้ตัวอีกทีก็ชอบเขามากๆ จินตนาการไปถึงไหนต่อไหน เขาชวนฉันปาร์ตี้ กินข้าว ฟังเพลง แต่มันติดตรงฉันกลับบ้านดึกมากไม่ได้ ห้ามเกิน5ทุ่มพ่อดุ จึงทำให้บางทีเขาอาจเบื่อ

เดียวมาเล่าต่อ ไปอาบน้ำแปป