น้อยใจในโชคชะตาชีวิต บางทีก็แอบคิดว่า ทำไมเกิดมาเราไม่มีอะไรพร้อมสรรพเลยนะ บ้านก็เท่ารูหนู เสื้อผ้าก็ไม่ค่อยมีใส่ จะซื้ออะไรแต่ละทีคิดแล้วคิดอีก แต่เราไม่ว่าผู้ปกครองเราหรอกนะ เพราะเขาหารายได้คนเดียว แถมส่งเราเรียน แต่แค่น้อยใจเฉยๆว่าเกิดมาทำไมต้องพยายามด้วยตัวเองตลอดเลย จบไปก็ต้องหาบ้านสักหลัง ซึ่งเพื่อนๆที่อยู่รายล้อม จบไปก็มีทุกอย่างแล้ว เอาเงินเดือนไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆได้ตามสบาย ซื้อของกินหรูๆได้หลายมื้อ แต่เราเนี่ยเริ่มเครียดตั้งแต่ตอนเรียนละ ว่าจบไปจะผ่อนบ้านเท่าไร ต้องช่วยเหลือใครบ้าง ต้องจัดการเงินยังไง เพราะต่อไปคงมีแค่เราคนเดียวที่จะหาเงิน และสุดท้ายชีวิตซอมซ่อก็จะกลับมา

ตอนนี้นะ แค่จะกินข้าวยังรู้สึกเลยว่าตัวเองเป็นภาระ คิดในใจเลยว่าทำไมคนเราต้องหิว มันเปลือง มันไม่อยากจ่ายเงินอีกแล้ว รู้สึกแย่อ่ะ ที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆที่ไปกินอาหารดีๆ ใส่เสื้อผ้าดีๆ มีเงินดูแลตัวเอง มีแต่คนนับหน้าถือตา ไอเราก็เป็นส่วนด้อยที่ไม่มีใครมองเห็นต่อไป เป็นแค่คนๆนึงที่ไม่มีค่าอะไรในสังคมมหาลัย

หนูควรทำใจปล่อยวางยังไงดีคะ tt