คือเราขอเล่าก่อน เราเนี้ยเป็ยเกย์ส่วนเพื่อนเราเป็นผํ้หญิง คบกันมาประมาณ 6 ปี
ในกลุ่มเนี้ยเราก็จะสนิทกันมากสุดไปไหนไปด้วยกัน ไปเที่ยว ไปกินเหล้า คุยกันได้ทุกเรื่อง เรื่องผู้ชาย 5555+
ตอนไหนมันไม่มีตังมันก็ยืมเรา เวลาเราไม่มีเราก็ยืมมันกลับบ้านด้วยกันไปเรียนพร้อมกัน เวลาเราจะไปกลับทางอื่นมันก็งอแงใส่จนเราต้องไปเพื่อตัดความรำคาณ
เรื่องของเราที่คนอื่นไม่รู้มันรู้ และเรื่องของมันที่คนอื่นไม่รู้เราก็รู้เช่นกัน
มันเป็นคนที่ขี้งอแงมากกก ชอบอ้อน ชอบแบบง้องแง้งใส่อะแต่เราก็จะเฉยๆเพราะเราไม่ชอบนิสัยมันข้อนี้ข้อเดียว
และคือตอนนี้เราต้องมาทำงานที่ดอนเมืองย้ายมาอยู่แถวนี้และนานๆจะกลับบ้านทีกลับไปมันก็จะงอแงให้ไปหา และเราก็ต้องไปหาอีกแหละ
และเราก็เริ่มมีคนมาคุยเราก็บอกมันนะว่ามีคนมาคุยงี้ (เพราะถ้ามันรู้ที่หลังมันงอนแน่นอน)
แรกๆมันก็ไม่อะไรเพราะแค่คุยเฉยๆ แต่พอเราบอกว่าจะไปเที่ยวกับเขาคนนั้นมันก็แบบง้อแง ไม่ให้ไป (คุยผ่านโทรศัพท์นานมากหลายชั่วโมงเลยบอกไม่ให้ไปๆอยู่อย่างเดียว)
แต่เราก็จะไปอะ 55555
พอเรื่อยๆเราก็ไปอีกเราก็บอกมันนะแล้วมันก็เป็นแบบเดิม จนเราแบบ "เออ กูรู้ว่ากับกูเป็นเพื่อนรักกัน แต่นี้มันเป็นชีวิตของกูที่จริงกูจะไปไหนมาไหนกับใครก็ได้นะ ไม่จำเป็นต้องบอก แต่นี้กูก็กลัวเสียใจที่กูไม่บอก แต่พอบอกแล้วก็เป็นแบบนี้ต้องให้กูทำไง กูต้องกราบ ต้องไปขอร้องไหมถ้ากูจะคุยกับใคร มีแฟน ตกลงนี้ชีวิตใครกันแน่ หรือกู"
เท่านั้นหล่ะ ร้องไห้จ้าาา คือคุยแล้วทะเลาะร้องไห้เพราะเรื่องนี้เต็มๆอาทิตย์
แล้วมีครั้งนึงเรานอนเร็ว แล้วมันโทรมาหลายสิบสายมาก พอเช้าเราก็โทรกลับมันก็งอนเรา บอกว่า "ทำไมอยู่กับมันแล้วรับสายกูไม่ได้หรือไง" แล้วก็ทะเลาะกันยาวววว จนเราแบบเออขอโทษกูนอนหลับแล้วไม่ได้ยินจริงๆ
แล้วมันก็เคยบอกว่าเราเปลี่ยนไป เราก็ถามเปลี่ยนไปยังไง วันไหนเราหยุดเราก็เออแวะไปหามัน มันโทรมาเราก็คุยหลายๆชั่วโมง
งานเราหยุดวันเสาอาทิตย์แบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ไม่ได้เจอมันด้วยและไกลมากจากดอนเมืองกับพระรามสอง มันก็บอกทีทำไมกับมันถึงไปได้(มันคือคนคุยของเรา) เราก็ให้เหตุผลไปว่าคนคุยเรามีรถมารับมาส่งได้ บ้านก็อยู่ใกล้กันนิดเดียว เวลาไปไหนดึกก็ตื่นมาทำงานตอนเช้าทัน เพื่อนเรามันก็นั้นแหละงอแงเหมือนเดิม
จนตอนนี้มันเริ่มคิดว่ามันเป็นอะไรกันแน่มันเลยให้เรามาตั้งกระทู้ว่ามีใครเป็นแบบมันไหม
และเราก็อยากจะถามว่าเราควรจะทำอย่างไรดี ถามว่ารำคาณไหมก็รำคาณนะ แต่ก็รู้แหละว่ามันคงห่วงมาก เราไม่ได้อยากตัดขาดจากมันนะ แต่จะให้เราเลิกคุยกับคนนั้นก็ไม่โอเคอะ
ปล.ใช้คำไม่ดีหรือผิดพลาดอะไรขออภัยไว้ ณ ที่นี่
ทำอย่างไรดี.....เพื่อนติดฉันมากเกินไป
ในกลุ่มเนี้ยเราก็จะสนิทกันมากสุดไปไหนไปด้วยกัน ไปเที่ยว ไปกินเหล้า คุยกันได้ทุกเรื่อง เรื่องผู้ชาย 5555+
ตอนไหนมันไม่มีตังมันก็ยืมเรา เวลาเราไม่มีเราก็ยืมมันกลับบ้านด้วยกันไปเรียนพร้อมกัน เวลาเราจะไปกลับทางอื่นมันก็งอแงใส่จนเราต้องไปเพื่อตัดความรำคาณ
เรื่องของเราที่คนอื่นไม่รู้มันรู้ และเรื่องของมันที่คนอื่นไม่รู้เราก็รู้เช่นกัน
มันเป็นคนที่ขี้งอแงมากกก ชอบอ้อน ชอบแบบง้องแง้งใส่อะแต่เราก็จะเฉยๆเพราะเราไม่ชอบนิสัยมันข้อนี้ข้อเดียว
และคือตอนนี้เราต้องมาทำงานที่ดอนเมืองย้ายมาอยู่แถวนี้และนานๆจะกลับบ้านทีกลับไปมันก็จะงอแงให้ไปหา และเราก็ต้องไปหาอีกแหละ
และเราก็เริ่มมีคนมาคุยเราก็บอกมันนะว่ามีคนมาคุยงี้ (เพราะถ้ามันรู้ที่หลังมันงอนแน่นอน)
แรกๆมันก็ไม่อะไรเพราะแค่คุยเฉยๆ แต่พอเราบอกว่าจะไปเที่ยวกับเขาคนนั้นมันก็แบบง้อแง ไม่ให้ไป (คุยผ่านโทรศัพท์นานมากหลายชั่วโมงเลยบอกไม่ให้ไปๆอยู่อย่างเดียว)
แต่เราก็จะไปอะ 55555
พอเรื่อยๆเราก็ไปอีกเราก็บอกมันนะแล้วมันก็เป็นแบบเดิม จนเราแบบ "เออ กูรู้ว่ากับกูเป็นเพื่อนรักกัน แต่นี้มันเป็นชีวิตของกูที่จริงกูจะไปไหนมาไหนกับใครก็ได้นะ ไม่จำเป็นต้องบอก แต่นี้กูก็กลัวเสียใจที่กูไม่บอก แต่พอบอกแล้วก็เป็นแบบนี้ต้องให้กูทำไง กูต้องกราบ ต้องไปขอร้องไหมถ้ากูจะคุยกับใคร มีแฟน ตกลงนี้ชีวิตใครกันแน่ หรือกู"
เท่านั้นหล่ะ ร้องไห้จ้าาา คือคุยแล้วทะเลาะร้องไห้เพราะเรื่องนี้เต็มๆอาทิตย์
แล้วมีครั้งนึงเรานอนเร็ว แล้วมันโทรมาหลายสิบสายมาก พอเช้าเราก็โทรกลับมันก็งอนเรา บอกว่า "ทำไมอยู่กับมันแล้วรับสายกูไม่ได้หรือไง" แล้วก็ทะเลาะกันยาวววว จนเราแบบเออขอโทษกูนอนหลับแล้วไม่ได้ยินจริงๆ
แล้วมันก็เคยบอกว่าเราเปลี่ยนไป เราก็ถามเปลี่ยนไปยังไง วันไหนเราหยุดเราก็เออแวะไปหามัน มันโทรมาเราก็คุยหลายๆชั่วโมง
งานเราหยุดวันเสาอาทิตย์แบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ไม่ได้เจอมันด้วยและไกลมากจากดอนเมืองกับพระรามสอง มันก็บอกทีทำไมกับมันถึงไปได้(มันคือคนคุยของเรา) เราก็ให้เหตุผลไปว่าคนคุยเรามีรถมารับมาส่งได้ บ้านก็อยู่ใกล้กันนิดเดียว เวลาไปไหนดึกก็ตื่นมาทำงานตอนเช้าทัน เพื่อนเรามันก็นั้นแหละงอแงเหมือนเดิม
จนตอนนี้มันเริ่มคิดว่ามันเป็นอะไรกันแน่มันเลยให้เรามาตั้งกระทู้ว่ามีใครเป็นแบบมันไหม
และเราก็อยากจะถามว่าเราควรจะทำอย่างไรดี ถามว่ารำคาณไหมก็รำคาณนะ แต่ก็รู้แหละว่ามันคงห่วงมาก เราไม่ได้อยากตัดขาดจากมันนะ แต่จะให้เราเลิกคุยกับคนนั้นก็ไม่โอเคอะ
ปล.ใช้คำไม่ดีหรือผิดพลาดอะไรขออภัยไว้ ณ ที่นี่