เราเป็นคนไม่มีเพื่อน เราพิจารณาตัวเองแล้วว่าที่เราไม่มีเพื่อนมันเกิดจากตัวเราเอง เราเป็นคนเข้ากับคนง่าย เชื่อคนง่าย ยอมคน แต่โกรธยากมาก
โดนเพื่อนหลอกใช้เป็นประจำ ใครๆก็ชอบใช้ให้เราทำนู่นทำนี่ เราก็ทำให้นะเราคิดว่าเป็นเพื่อนกัน ส่วนใหญ่เพื่อนมักจะมองว่าเราเป็นคนตลก ฮาๆ ต๊องๆ ทำให้มีแต่คนชอบด่า ดูถูกเราเพราะรู้ว่าเราไม่โต้ตอบ ไม่โกรธ เรามักจะหัวเราะกลับไป ความจริงคือเราหัวเราะเพื่อให้เราไม่ร้องไห้ออกมา
ในหนึ่งวันต้องโดนคนด่านับไม่ท่วน ส่วนใหญ่ที่เค้ามาด่ากันเพราะเค้าอารมณ์เสียจากที่อื่นมาแล้วหาที่ลงไม่ได้ เลยลงที่เรากันหมด..
มีอยู่เรื่องนึงที่เรารู้สึกว่าเป็นข้อดีของตัวเอง แต่ความจริงมันเป็นข้อเสียมากๆ เราเป็นคนไม่นินทาใคร ไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น อยู่ได้กับทุกกลุ่มในชั้น
แต่ในสังคมที่เราอยู่มันต้องสร้างภาพตลอดเวลา เราเห็นคนที่นินทากันเองลับหลังต่อหน้าดูรักกันมาก บางทีก็งง เราซื่อสัตย์กับเพื่อนมากกกกก ยอมถวายหัวให้ก็ว่าได้ คำว่าจริงใจยังน้อยไปจริงๆ ความซื่อสัตย์ที่เราให้เพื่อนมันไม่มีความหมายอะไรเลย เราโดนเพื่อนแทงข้างหลัง หลายครั้ง โดนใส่ร้ายสารพัด
โยนความผิดมาให้เรา โทษเราในหลายๆเรื่องทั้งๆที่เราไม่ได้เกี่ยวอะไร จนไม่มีใครคุยกับเราเลย เราเป็นคนไม่มีกลุ่มทำให้มันยิ่งแย่
คนที่ใส่ร้ายเราเค้ามีกลุ่ม กลุ่มเค้าก็อยู่ข้างเค้า แล้วช่วยกันใส่ร้ายเราให้คนกลุ่มอื่นฟัง กันไม่ใครคุยกับเรา มาถึงขนาดนี้เราก็ไม่ได้โต้ตอบหรือแก้ในสิ่งที่พวกนั้นใส่ร้าย เรามีแชทของเพื่อนคนนั้นที่ด่าคนอื่น ทั้งคนในกลุ่ม นอกกลุ่ม แต่เราไม่กล้าเอาไปให้เพื่อนคนอื่นดู
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่มีใครคุยด้วย มีแต่คนนินทาด่าลอยๆให้เราได้ยินแยู่ตลอด เราต้องกินข้าวคนเดียว เดินกลับบ้านคนเดียว เที่ยวคนเดียว
วันๆไม่ได้พูดอะไร ไลน์มีก็เหมือนไม่มี กลับบ้านมา ด้วยความที่เป็นลูกคนจีนและเป็นผู้หญิงก็ไม่มีใครให้ความสำคัญ อยู่เงียบๆในบ้าน
ร้องไห้ทุกวัน เดินกลับบ้านแล้วร้องก็มี
ช่วงนี้ปิดเทอมเราก็อยู่แต่ในห้องไม่เปิดไฟ ปิดม่านไม่ให้มีแสง มันรู้สึกอยากอยู่มืดๆคนเดียว ไม่อยากออกนอกห้องไม่อยากเจอคน กลัวที่จะต้องเจอคน
เวลาอยู่ที่ๆมีคนเยอะๆมันยิ่งรู้สึกเหงา มันเศร้าจนไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีความสุข ไม่เศร้า ไม่อะไรทั้งนั้น รู้สึกเปล่าๆว่างๆ อยากนอนแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย เราเหมือนโดนจับขังไว้ในห้องมืด พยายามที่จะออกจากห้องๆนั้นแต่เหมือนโดนผลักกลับเข้ามาตลอด อยู่ก็เหมือนตาย
#ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
#ขอบคุณที่รับฟังเราทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก.
โดนเพื่อนหลอกใช้เป็นประจำ ใครๆก็ชอบใช้ให้เราทำนู่นทำนี่ เราก็ทำให้นะเราคิดว่าเป็นเพื่อนกัน ส่วนใหญ่เพื่อนมักจะมองว่าเราเป็นคนตลก ฮาๆ ต๊องๆ ทำให้มีแต่คนชอบด่า ดูถูกเราเพราะรู้ว่าเราไม่โต้ตอบ ไม่โกรธ เรามักจะหัวเราะกลับไป ความจริงคือเราหัวเราะเพื่อให้เราไม่ร้องไห้ออกมา
ในหนึ่งวันต้องโดนคนด่านับไม่ท่วน ส่วนใหญ่ที่เค้ามาด่ากันเพราะเค้าอารมณ์เสียจากที่อื่นมาแล้วหาที่ลงไม่ได้ เลยลงที่เรากันหมด..
มีอยู่เรื่องนึงที่เรารู้สึกว่าเป็นข้อดีของตัวเอง แต่ความจริงมันเป็นข้อเสียมากๆ เราเป็นคนไม่นินทาใคร ไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น อยู่ได้กับทุกกลุ่มในชั้น
แต่ในสังคมที่เราอยู่มันต้องสร้างภาพตลอดเวลา เราเห็นคนที่นินทากันเองลับหลังต่อหน้าดูรักกันมาก บางทีก็งง เราซื่อสัตย์กับเพื่อนมากกกกก ยอมถวายหัวให้ก็ว่าได้ คำว่าจริงใจยังน้อยไปจริงๆ ความซื่อสัตย์ที่เราให้เพื่อนมันไม่มีความหมายอะไรเลย เราโดนเพื่อนแทงข้างหลัง หลายครั้ง โดนใส่ร้ายสารพัด
โยนความผิดมาให้เรา โทษเราในหลายๆเรื่องทั้งๆที่เราไม่ได้เกี่ยวอะไร จนไม่มีใครคุยกับเราเลย เราเป็นคนไม่มีกลุ่มทำให้มันยิ่งแย่
คนที่ใส่ร้ายเราเค้ามีกลุ่ม กลุ่มเค้าก็อยู่ข้างเค้า แล้วช่วยกันใส่ร้ายเราให้คนกลุ่มอื่นฟัง กันไม่ใครคุยกับเรา มาถึงขนาดนี้เราก็ไม่ได้โต้ตอบหรือแก้ในสิ่งที่พวกนั้นใส่ร้าย เรามีแชทของเพื่อนคนนั้นที่ด่าคนอื่น ทั้งคนในกลุ่ม นอกกลุ่ม แต่เราไม่กล้าเอาไปให้เพื่อนคนอื่นดู
ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่มีใครคุยด้วย มีแต่คนนินทาด่าลอยๆให้เราได้ยินแยู่ตลอด เราต้องกินข้าวคนเดียว เดินกลับบ้านคนเดียว เที่ยวคนเดียว
วันๆไม่ได้พูดอะไร ไลน์มีก็เหมือนไม่มี กลับบ้านมา ด้วยความที่เป็นลูกคนจีนและเป็นผู้หญิงก็ไม่มีใครให้ความสำคัญ อยู่เงียบๆในบ้าน
ร้องไห้ทุกวัน เดินกลับบ้านแล้วร้องก็มี
ช่วงนี้ปิดเทอมเราก็อยู่แต่ในห้องไม่เปิดไฟ ปิดม่านไม่ให้มีแสง มันรู้สึกอยากอยู่มืดๆคนเดียว ไม่อยากออกนอกห้องไม่อยากเจอคน กลัวที่จะต้องเจอคน
เวลาอยู่ที่ๆมีคนเยอะๆมันยิ่งรู้สึกเหงา มันเศร้าจนไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีความสุข ไม่เศร้า ไม่อะไรทั้งนั้น รู้สึกเปล่าๆว่างๆ อยากนอนแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย เราเหมือนโดนจับขังไว้ในห้องมืด พยายามที่จะออกจากห้องๆนั้นแต่เหมือนโดนผลักกลับเข้ามาตลอด อยู่ก็เหมือนตาย
#ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
#ขอบคุณที่รับฟังเราทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน