เรามาเริ่มกันเถอะ ภาคแรก ครั้งแรกที่ฉันเจอ สิ่งนั่นที่เขาเรียกกันว่า ผีอำ……….. เจ้าของกระทู้เป็นคนที่ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องแบบนี้เท่าไหร่น่ะค่ะ แต่ก้อไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่แค่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอ เข้าเรื่องเลยน่ะค่ะ ชีวิตปีหนึ่งของนักศึกษามหาวิทยาลัยปี หนึ่ง หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการรับน้องใหม่ สุดท้ายก้อได้กลับบ้านสักที การจากบ้านไปหนึ่งอาทิตย์กับการกลับมานอนบ้านหลังจากที่จากบ้านไปเรียน (เจ้าของกระทู้ไม่เคยจากบ้านไปนานเป็นอาทิตย์เลยสักครั้ง นี้คือครั้งแรก) สี่ทุ่มเวลากำลังดี ได้เวลานอน หลังจากที่ฟังวิทยุและคุยกับน้องชายเสร้จ เราสองคนก้อแยกย้ายกันไปนอน เจ้าของกระทู้เอื้อมมือไปปิดวิทยุและหลับตาลง ยังไม่ถึงห้านาที อยู่ๆวิทยุที่ปิดไปยังไม่ถึงห้านาทีกลับเปิดเองและมีเสียงดังมาก ดังมากจนทำให้เจ้าของกระทู้ต้องปิดหู เพราะเสียงวิทยุดังมาก แสบหูมาก และเสียงที่ออกมา ฟังไม่รู้เรื่องเลยว่ามันคือภาษาอะไร เจ้าของกระทู้พยายามเอื้อมมือไปปิดวิทยุทางด้านซ้าย แต่ยังไม่ทันจะได้ปิด สายตากลับมองไปยังหน้าประตูห้องนอน และพบกับ………………………………………
ผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาว ผมยาว ยืมก้มหน้าอยู่หน้าประตู ตอนนั้นอึ้งมาก ตกใจมาก ช็อคมาก เพราะเรารู้สึกตัวดีทุกอย่าง ถามตัวเองว่ามันคืออะไรอ่ะ เขาเป็นใคร แต่ยังไม่ถึงหนึ่งนาที ที่เราตกอยู่ในห้วงความคิด ผู้หญิงคนนั้นกลับมานั่งบนหน้าอกของเจ้าของกระทู้ซะแล้ว เจ้าของกระทู้คิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนั้น ความรู้สึกเดียวที่รู้สึกคือ หายใจไม่ออก ฉันจะตายแล้วหรือนี้ ฉันจะตายจริงๆหรอ แล้วเขาเป็นใคร ตอนนั้นเจ้าของกระทู้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง สิ่งที่เห็นยังชัดเจน เหมือนเดิม ผู้หญิงชุดขาว ผมยาวววววววววววววแต่………………ไม่มีหน้า TvT TvT TvT มันคือะไรรรรรร ตอนนั้นกลัววววววมากกกกกก ทั้งหายใจไม่ออก สิ่งที่ทำคือเรียกน้องชาย ที่นอนอยู่ห้องข้างๆ เรียกเท่าไหร่น้องชายก้อไม่ตอบ เจ้าของกระทู้เลยคิดถึงพ่อกับแม่ เอาแต่นึกถึงพ่อก่ะแม่ นึกถึงหลายๆสิ่งที่พ่อแม่เคยทำให้เรา มันแปลกมากที่อาการหายใจไม่ออก เริ่มค่อยๆหายไป เริ่มหายใจได้ เจ้าของกระทู้ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่กว่าจะกลับมาหายใจได้ปกติ แต่สิ่งที่ทำเป็นสิ่งแรกคือ วิ่งลงไปหาตากับยายแล้วไปขอนอนด้วย แล้วเล่าให้ตากับยายฟัง แต่ท่านทั้งสองก้อบอกแค่ว่าเราฝันไปและคิดไปเอง แต่สิ่งที่ยืนยันว่าเราไม่ได้คิดไปเอง คือ คำพูดของน้องชาย รุ่งเช้าน้องชายมาถามเจ้าของกระทู้ว่า เมื่อคืน ทำไมเปิดวิทยุเสียงดังจังไหนบอกปิดไปแล้ว เปิดคลื่นอะไร ฟังไม่เห็นรู้เรื่อง และอีกอย่างหนึ่ง ผู้หญิงใส่ชุดขาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเป็นใคร ? ? ?
เจ้าของกระทู้อึ้งเลยค่ะ ที่ได้ยินคำที่น้องชายพูด ไปไม่เป็นเลยค่ะ มันคือครั้งแรกที่รู้สึกกลัวและขนลุก…….….. เจอกันตอน ขนลุก EP.2 ค่ะ
ขนลุก EP.1
ผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาว ผมยาว ยืมก้มหน้าอยู่หน้าประตู ตอนนั้นอึ้งมาก ตกใจมาก ช็อคมาก เพราะเรารู้สึกตัวดีทุกอย่าง ถามตัวเองว่ามันคืออะไรอ่ะ เขาเป็นใคร แต่ยังไม่ถึงหนึ่งนาที ที่เราตกอยู่ในห้วงความคิด ผู้หญิงคนนั้นกลับมานั่งบนหน้าอกของเจ้าของกระทู้ซะแล้ว เจ้าของกระทู้คิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนั้น ความรู้สึกเดียวที่รู้สึกคือ หายใจไม่ออก ฉันจะตายแล้วหรือนี้ ฉันจะตายจริงๆหรอ แล้วเขาเป็นใคร ตอนนั้นเจ้าของกระทู้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง สิ่งที่เห็นยังชัดเจน เหมือนเดิม ผู้หญิงชุดขาว ผมยาวววววววววววววแต่………………ไม่มีหน้า TvT TvT TvT มันคือะไรรรรรร ตอนนั้นกลัววววววมากกกกกก ทั้งหายใจไม่ออก สิ่งที่ทำคือเรียกน้องชาย ที่นอนอยู่ห้องข้างๆ เรียกเท่าไหร่น้องชายก้อไม่ตอบ เจ้าของกระทู้เลยคิดถึงพ่อกับแม่ เอาแต่นึกถึงพ่อก่ะแม่ นึกถึงหลายๆสิ่งที่พ่อแม่เคยทำให้เรา มันแปลกมากที่อาการหายใจไม่ออก เริ่มค่อยๆหายไป เริ่มหายใจได้ เจ้าของกระทู้ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่กว่าจะกลับมาหายใจได้ปกติ แต่สิ่งที่ทำเป็นสิ่งแรกคือ วิ่งลงไปหาตากับยายแล้วไปขอนอนด้วย แล้วเล่าให้ตากับยายฟัง แต่ท่านทั้งสองก้อบอกแค่ว่าเราฝันไปและคิดไปเอง แต่สิ่งที่ยืนยันว่าเราไม่ได้คิดไปเอง คือ คำพูดของน้องชาย รุ่งเช้าน้องชายมาถามเจ้าของกระทู้ว่า เมื่อคืน ทำไมเปิดวิทยุเสียงดังจังไหนบอกปิดไปแล้ว เปิดคลื่นอะไร ฟังไม่เห็นรู้เรื่อง และอีกอย่างหนึ่ง ผู้หญิงใส่ชุดขาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเป็นใคร ? ? ?
เจ้าของกระทู้อึ้งเลยค่ะ ที่ได้ยินคำที่น้องชายพูด ไปไม่เป็นเลยค่ะ มันคือครั้งแรกที่รู้สึกกลัวและขนลุก…….….. เจอกันตอน ขนลุก EP.2 ค่ะ