สวัสดีครับ
คุณเคยมีดาวเป็นของตัวเองกันมั้ย



ดาวที่เป็นของคุณ แค่ในโลกของคุณ
โดยไม่สนว่า ในโลกของความเป็นจริงนั้น เราไม่สามารถเอื้อมถึงดาวได้เลย



ดาวก็ยังเป็นดาวครับ อยู่สูงเสียดฟ้า ทำได้เพียงแค่มองดาวดวงนั้นอยู่ไกลๆ



นี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับดวงดาวของผมครับ




ผมขอเรียกเธอว่า ดาว







ดาวเป็นคนที่มีเสน่ห์มากครับ น่ารัก ใครอยู่ใกล้ๆก็ตกหลุมรักเธอได้ไม่ยาก
ขนาดผมที่อยู่ห่างจากเธอแสนไกล ยังเป็นอีกคนที่แอบชอบเธอ


ผมรู้ว่าคนชอบเธอเยอะครับ เธออยู่สูง ในขณะที่ผมนั้น แทบไม่ได้เป็นคนที่อยู่ในความสนใจของเธอเลย
ไม่เคยอยู่ในวงโคจรของเธอเลย


แต่ผมก็ไม่สนหรอกครับ


แค่ผมยังได้เห็นเธออยู่ตรงนี้ เห็นว่าเธอสบายดี ได้แอบมอง ได้เพ้อบ้าง แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
และเธอก็คือผู้หญิงที่เป็นรอยยิ้มของผมมาตลอด



สำหรับผม เธอเป็นสิ่งดีๆไม่กี่อย่างที่ยังอยู่ในชีวิต

ไม่ว่าผมจะรู้สึกยังไง หรือเจออะไรมา อาจจะมีเรื่องที่ทำให้ผมหงุดหงิด
แต่แค่มองไปที่ดาว ผมก็ลืมความรู้สึกพวกนั้นหมดเลยครับ



และทุกครั้ง ผมจะมีรอยยิ้มเสมอ



เป็นคนที่มีอิทธิพลกับผมมากจริงๆ
ถ้าได้สบตาสักครั้ง ผมต้องตายแน่ๆ



ผมไม่ได้อยากเป็นคนนั้นของดาวหรอกครับ

สำหรับผม แค่เห็นเธอมีความสุขในทุกๆวัน ผมก็พอใจแล้ว
แค่ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่มองดาว ผมก็มีความสุขแล้ว



ผมล้อเล่นนะครับ
ใครจะไม่อยากคบกับคนที่ชอบ





แต่ถ้าถามว่าผมชอบดาวมั้ย

มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้นครับ และผมก็คิดว่า ผมคงรู้สึกแบบนั้นกับดาว เพียงแค่คนเดียว
ความรู้สึกที่ว่า เพียงแค่เห็นเขาสบายดี มีความสุข ผมก็โอเค เปรียบเหมือนดาวบนฟ้าที่สวยงาม และผมก็ไม่คิดคว้ามา
ถึงแม้ว่าลึกๆในใจ ผมจะอยากปีนขึ้นไปหาดาวดวงนั้นมากก็ตาม




ผมไม่มีหวังหรอกครับ ผมรู้ตัวดี



การได้แอบมองวงกลมของดาวที่โคจรอยู่จากที่ไกลๆ เป็นอะไรที่ดีสุดๆแล้วครับ



เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้



ไม่ว่าจะเป็นทุกๆเช้าที่ห้องสมุด ตอนเที่ยงเวลาทานข้าว หรือแม้กระทั่งเดินสวนกันตอนเย็น
แค่ผมได้เห็นดาวสักวันละครั้ง ผมก็อารมณ์ดีได้ทั้งวันแล้วครับ


ความจริงผมมีโอกาสหลายครั้งเลยครับที่จะได้เข้าใกล้ดาวมากขึ้น
และบางครั้ง ผมก็ปล่อยโอกาสนั้นสลายไปอย่างน่าเสียดาย เพียงเพราะผมไม่กล้าพอ




วันหนึ่ง วงกลมของผมได้เจอกับสี่เหลี่ยมครับ



สี่เหลี่ยมเล็กมากๆ
เธอบอกกับผมว่า เธอไม่อยากเหนื่อยเพื่อที่จะเพิ่มขนาดตัวเองให้พอดีกับผม
ในขณะที่ผมพยายามทุกอย่างเพื่อลดตัวเองลงมาให้พอดีกับสี่เหลี่ยม


แต่มันก็ยังต่างกันมาก


ผลที่เกิดก็คือ ผมถูกบีบ จนเจ็บ และเป็นแผล




เพราะว่าผมเอง ก็ชอบสี่เหลี่ยมมาก ผมจึงอดทนโดยไม่ปริปากบ่น
ดาวก็ยังเป็นดาวครับ เพียงแต่ผมสนใจเธอน้อยลง





อยู่มาวันหนึ่ง สี่เหลี่ยมเกิดเพิ่มขนาดตัวครับ



แต่



เขาไปรับวงกลมอื่นเข้ามา



ผมไม่สามารถทนอยู่ในที่ๆมีวงกลมสองวงได้ และสี่เหลี่ยมกับวงกลมนั้นบีบผมแรงเกินไป





ผมหลุดออกมาครับ วงกลมของผมหลุดออกมา พร้อมกับบาดแผลและใจที่เจ็บช้ำ โซซัดโซเซมาเรื่อยๆ ไร้ซึ่งจุดหมาย
เวลาผ่านไป บาดแผลของผมเริ่มหายดี ผมคิดว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว


ระหว่างที่ผมโคจรไป มันเคว้งมากเลยครับ


แต่พอรูสึกตัวอีกที




ผมก็รู้สึกว่า วงกลมของผมโคจรเข้ามาใกล้ดาวมากกว่าเดิม
ระยะห่างระหว่างวงกลมของผมกับดาว มันน้อยลงแล้ว


ผมได้ใกล้ชิดดาวมากที่สุดในรอบหลายๆปี ได้มองเธอใกล้ๆอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
เธอทำงานอยู่ใกล้ผม วิ่งวุ่น ผมมองเธอโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองยิ้มกว้างขนาดไหน
อยากจะถามเธอว่า มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า แต่ปากของผมหนักอึ้ง
สุดท้าย ไร้ซึ่งบทสนทนาระหว่างเรา



ผมขี้ขลาดเกินไปจริงๆ



ตอนแรกผมก็ไม่เสียดายหรอกครับ ผมคิดเสมอว่า ผมยังมีโอกาสอีก
หรือต่อให้ไม่มี ผมก็ยังแอบมองเธอได้ มีความสุขแบบนี้อยู่ในทุกๆวันได้



แต่เชื่อไหมครับ ผมไม่คิดว่านั่นจะเป็นโอกาสสุดท้าย
โอกาสสุดท้ายที่ผมทำมันหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา เพียงเพราะผมตัดสินใจเดินกลับมาที่เดิม



สี่เหลี่ยมแคบๆที่ผมเคยจากมา



ถ้าตอนนั้นผมเพียงแต่หน้าด้านสักนิด แล้วเดินไปหาเธอ ขอช่วยเธอทำงาน มันอาจจะทำให้ผมมองเห็นหนทางไปต่อ
หนทางนั้นมันอาจจะไม่สวยงาม อาจยากลำบาก เพราะเธออยู่สูงและคงไม่ชอบผม แต่ในท้ายที่สุดไม่ว่ามันจะจบแบบไหน ผมก็ยังมีความสุขอยู่เหมือนเดิม



ในตอนนี้ ผมอยู่ที่จุดเดิมครับ



ซึ่งผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมพาตัวเองกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ผมพาตัวเองกลับมาเจออะไรเดิมๆทำไม



เหตุการณ์เดิมๆ อะไรเดิมๆ ความหวาดกลัวแบบเดิมๆ บาดแผลเดิมๆที่ถูกกรีดจนลึกกว่าเก่า



มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า
ทำไมตอนนั้น ผมไม่ตัดใจจากสี่เหลี่ยมแล้วเดินเข้าไปหาดาว



เธออาจจะกำลังรอผมอยู่
หรือไม่ ผมก็อาจจะคิดไปเองว่าเธอกำลังรอผม



ผมเดินกลับมาทำไมกันนะ
ผมปล่อยดาวหลุดไปได้ยังไง



ผมที่ทำท่าว่าจะใกล้ดาวดวงนั้นเข้าไปอีกนิด มันกลับเพิ่มระยะห่าง จนเหลือเท่าเดิม



จุดเดิมๆ



จุดที่ผมและเธอต่างก็มีวงกลมชีวิตเป็นของตัวเอง และยากที่จะสามารถโคจรมาทับกันได้
แค่เพียงเสี้ยวเล็กๆที่วงกลมสองวงนั้นแตะกัน ผมกลับปล่อยโอกาสนั้นทิ้งโดยที่ลืมคิดไปว่า



วงกลมสองวงนี้ มีวิถีที่ต่างกันเหลือเกิน



ต่างกัน จนไม่สามารถทำนายได้ว่า มันจะโคจรกลับมาเจอกันอีกเมื่อไหร่
นาที ชั่วโมง วัน สัปดาห์ เดือน ปี สิบปี



หรือตลอดกาล...





ผมทำได้แค่โทษความโง่ของตัวเองที่ปล่อยให้วงกลมนั้นแยกออกจากกันโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ในตอนนั้น ขณะที่ตัวผมค่อยๆเดินกลับไปยังสี่เหลี่ยมที่เคยจากมา วงกลมของดาวก็ค่อยๆโคจรไกลออกไป



ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าสี่เหลี่ยมจะบีบผมหลุดออกมาอีก
เขาจะรับวงกลมอื่นมาอีกมั้ย ผมจะเจ็บมากมั้ย บาดแผลของผมจะลึกเกินไปมั้ย ผมยังสามารถฟื้นตัวเองกลับสู่สภาพเดิมได้รึเปล่า



ในตอนนี้ผมกำลังอดทนอย่างถึงที่สุด
ถ้าสุดท้ายแล้วสี่เหลี่ยมยังไม่ยอมปรับตัวเข้าหาผม ผมก็อาจจะต้องออกมาด้วยตัวเอง





ดาวครับ
รอยยิ้มของผม
ความสุขของผม
รักษาสุขภาพนะครับ
ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปเรื่อยๆ
จนถึงวันที่วงโคจรของเราเข้ามาใกล้กันอีกครั้ง



ผมกลัวความสูงครับ
แต่ผมตั้งใจว่าสักวันหนึ่ง ผมจะกล้าปีนขึ้นไปหาเธอ
และถึงแม้ว่าท้ายที่สุด ผมอาจจะไม่สมหวังและตกลงมา
ถึงตอนนั้นผมก็จะยอมรับมันโดยดี


ขอบคุณที่มาเป็นความสุขของผมนะครับ