สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา(โดยการยืมล็อกอินเพื่อนมา แฮะๆ ^^) ผิดพลาดยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ

เรื่องมันเริ่มที่ว่า เรารู้สึกดีกับผู้ชายคนหนึ่งมาก แต่เพราะไม่มีโอกาสให้เราได้ทำความคุ้นเคยกัน เขาจึงเป็นผู้ชายคนแรกที่เราคิดจะลงมือจีบก่อน(ปกติไม่กล้าจีบใครก่อนหรอกคะ5555) แต่ยังไม่ทันที่เราจะลงมือ เขาก็ตกลงเป็นแฟนกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่ารักและนิสัยดี เขารักกันมาก ส่วนเราก็เงิ้บไปเลยสิ ชอบไปแล้ว หลงไปแล้วมาครึ่งปี แต่มัวลีลา สุดท้ายก็ปิ้ววววววว

สรุปก็คือ ผ่านไป 1 ปี เรายังคงฝังใจกับเค้ามาก ความคิดที่ว่าคนนี้แหละใช่ มันยังคงอยู่(คือจะมีสักกี่คนในชีวิตที่เรารับเขาได้ทั้งมุมที่น่ารัก และน่าเกลียดที่สุด) ภาพรวมคือ "คนนี้แหละพ่อของลูก"

จริงๆ รู้นะคะว่าควรตัดใจ และก็พยายามทำมาตลอด เหมือนว่ามันจะทำได้ แต่พอเราเริ่มเปิดใจคุยกับคนใหม่ๆ "ทุกครั้ง"จะมีจุดที่เรารู้สึกว่า "พอ" เราไม่สามารถชอบหรือรู้สึกกับใครมากกว่าเพื่อนได้อีกเลย จนตอนนี้เราไม่มองผู้ชายอื่นเลย เหมือนลึกๆในใจมันยังคงมีความหวังตลอดเวลาว่า "ถ้าคนมันเกิดมาคู่กัน สักวันจะต้องได้คู่กัน" เพราะคิดยังงี้ไงคะ ถึงลืมเขาไม่ได้สักที55555555

ทั้งนี้ทั้งนั้น "เราไม่เคยคิดจะแย่งเขานะ" เพราะเข้าใจและเห็นใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ยินดีกับเขาด้วยซ้ำที่ได้เจอคนดีๆ(แต่ถ้าคนๆนั้นเป็นเราก็คงจะดี5555555) พีคทีสุดคือ พอเห็นเขาอยู่ด้วยกัน น้ำตามันก็จะมาทุกที T^T

มีใครเป็นแบบเราบ้างไหมคะ? เพื่อนๆผ่านกันไปได้ยังไงอ่ะคะ?